Το μπλε τριαντάφυλλο

κεφάλαιο 15

Κρύο.

   Το τζάκι στο γραφείο της Μπαλάσκα ήταν σβηστό και η θερμοκρασία στο δωμάτιο είχε αρχίσει να πέφτει και ο Άρης περίμενε. Ένοιωθε τύψεις που είχε αφήσει τη Ναταλία πίσω μόνη της με ένα ασήκωτο βάρος στους ώμους της, το βάρος μιας απώλειας ήταν πάντα το πιο ασήκωτο βάρος από όλα. Άραγε εκείνη θα ήταν θυμωμένη ή το μόνο πράγμα που θα σκεφτόταν ήταν η Εύα και η Αγγελική, η Αγγελική και η Εύα. το ατύχημα, το μπλε τριαντάφυλλο, την περιπέτεια που περνούσαν τους τελευταίους μήνες και ο Άρης έλπιζε, όχι πίστευε, ότι θα τελείωνε τώρα, με αυτή τη φωτογραφία που υπήρχε στο φάκελο στα πόδια του.

  Ένας καφέ, παλιός χάρτινος φάκελος υπερβολικά λεπτός σαν να μην περιείχε τίποτα αλλά στην πραγματικότητα περιείχε το τέλος σε αυτή την γελοία ιστορία. Ένοιωσε ένα κύμα ενθουσιασμού να τον καταβάλει καθώς περνούσε τα δάχτυλά του στο χαρτί και άγγιξε την άκρη της φωτογραφίας. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του και την τράβηξε έξω.

   Παλιά, κιτρινιασμένη από το χρόνο. Ένα γλυκό κορίτσι, όχι πάνω από 13 χρόνων με μακριά μαλλιά που δεν ήταν μαύρα αλλά καφέ και δύο υπέροχα πράσινα μάτια, τα μάτια της χαμογελούσαν μαζί με το πρόσωπό της αν και ο Άρης μπορούσε να δει κάτι πιο σκοτεινό να παραμονέβει εκεί μέσα. Ή μήπως ήταν η φαντασία του;

   Αλλά το πρόσωπό του φαινόταν γνωστό, ανατριχιαστικά γνωστό, τόσο που η φωτογραφία έπεσε από το χέρι του στο πάτωμα δίπλα στο πόδι του. Η Μπαλάσκα που καθόταν στον καναπέ απέναντί του μισάνοιξε το στόμα όλο απορεία.

"Είσται καλά κύριε αστυνόμε;"

   Ήταν καλά; Όχι δεν ήταν καθόλου καλά. Δεν του πήρε πάνω από δέκα λεπτά για να ξεπεράσει το αρχικό σοκ και τη θέση του την πήρε σύντομα ο θυμός, σαν κάποιο τσουκάλι που βράζει σε φωτιά, έτοιμο να ξεχυθεί.

   Πετάχτηκε από την καρέκλα και έπιασε τη φωτογραφία, γυρίζοντας την ανάποδα ώστε να την κρύψει, να μην τη δει κανείς.

"Πρέπει να φύγω." είπε τελικά "Ευχαριστώ πολύ για τη βοήθειά σας."

"Δεν είναι όμορφο κορίτσι, κύριε Παπαθανασίου;" ρώτησε η γυναίκα καθώς τον ξεπροβόδιζε στην πόρτα.

"Ναι, είναι."

   Ο Μιχάλης καθόταν στον καναπέ του σπιτιού της Ιωάννας. Ο Άρης του είχε πει να την πάρει και να την πάει σπίτι της και εκείνος θα έκανε το ίδιο με τη Ναταλία. Μόνο που η Ιωάννα ήταν όντως στην κουζίνα και έφτιαχνε καφέ, μόνο που η Ναταλία δεν το είχε κουνήσει από το νοσοκομείο.