BENİMLE YAN~

Sekizinci Bölüm~

Ali Sedef'in odasında öylece oturuyordu. Elindeki mektubu kaçıncı okuyuşuydu bilmiyordu. Gözlerindeki ıslaklık hâla kurumamıştı. Kalbini üzüntüyle kaplanmış sevinç bürümüştü. Sedef yıllardır biriktirdiği aşkı için terketmişti onu. Saatlerdir oturduğu sessizliği çalan telefonu bozdu. Arayan annesiydi.

-Oğlum..

-Anne sonra konuşalım iyi değilim.

-Oğlum bak yanımda hanım hanımcık bir kız var. Hadi abinlere gel.

-Ne kızı anne ya? İstemiyorum kız falan.. Canım yanıyo. Terkedildim anne anladın mı? Hanım hanımcık kızmış.  yolla gitsin. istemiyorum kimseyi.

Ali Zümrüt hanıma ilk defa sesini bu kadar yükseltmişti. Telefonu Zümrüt Hanımın yüzüne kapatıp yatağa fırlattı telefonunu.

Zümrüt Hanım Sedefin yüzüne dertli dertli baktı. Hoparlörlere aldığı telefonu kapattı. Oğlunun yaptığı bu davranıştan bir hayli utanmıştı. Sedefin nefesi boğazına düğümlendi. Ali için gelmişti buraya. Demek Ali nin hayatında biri vardı. Ve şuan onun için acı çekiyordu. Sedef gözünde biriken yaşı zor tutuyordu. Gözünü kırpsa gözlerinden yaşlar boşalacaktı. Zümrüt Hanım anlamıştı Sedef'in halini. Mutfağa gitti. Amacı Sedefi biraz kendisiyle başbaşa bırakmaktı.

Sedef yalnızlığına ağladı. Kimsesizliğine.. Ali için sevdiği adamı bırakıp gitmişti. Ne yapacaktı şimdi? Tek bir yol vardı.  O da Ankara ya geri dönmek... Başka bir seçenek yoktu. Buraya gelmesi hayatının en büyük hatasıydı belki de.

Mutfağa Zümrüt Hanımın yanına gitti. Zümrüt Hanım sandalyede oturmuş öyle bekliyordu.

-Sedef.. Yavrum nolur üzülme. belli ki baya yoğun Ali. Hem senin ismini söylemedim. Söyleseydim kesin gelirdi.

-Zümrüt anne.. Ben ali için gelmiştim buraya. Belli ki hayatında biri var. Ben hiç gelmemiş gibi geri döneyim Ankaraya.

-Olmaz öyle şey. Kimin var Ankarada? Kal burada. Bak benim osmangazide bir evim var. 2 haftaya kalmaz oraya taşınacagım. Arkadaş olursun bana. hadi kızım kırma Zümrüt anneni.

-Tamam Zümrüt anne. Haklısın. Kimim var ki zaten. Bende bir iş bulurum. Kalırız beraber.

Sedef bunları sırf Zümrüt hanım üzülmesin diye demişti. Yoksa o kararını çoktan vermişti. Ankaraya dönecekti. Ama Zümrüt Hanımı kıramazdı. Onunla kalacaktı.

Evin küçük kızı Sıla uyanmış, merdivenlerden iniyordu. sedefi görünce birden sevinç çığlıkları atarak koşmaya başladı.

-Sedef ablam gelmiiiiş!

Koşa koşa sedefin boynuna sarıldı. Kısa kumral saçları uykudan yeni kalktığını belli ediyordu. Sedef eliyle kızın saçlarını düzeltti. Saçlarından öptü onu.

Zümrüt Hanım ocağa çay suyunu koymuş onun kaynamasını bekliyordu. Dolaptan peynir ve zeytin çıkardı. Masaya koydu. Sonra Sedef e baktı.

-Özlemişsindir Zümrüt annenin salçalı ekmeğini..

Salçalı ekmek.. Sedefin yüzünde masum bir tebessüm oluştu. Çocukluğunun vazgeçilmez lezzetiydi salçalı ekmek.

Birlikte kahvaltılarını yaptılar. Sedef sıcacık çayından bir yudum aldı. Çaydaki tomurcuk kokusunu içine çekti. Saat öğlen 1e geliyordu.

-Zümrüt anne. Ben artık gideyim. İş aramam lazım biliyorsun. Yine gelirim ben.

Zümrüt Hanım bir şey demeden yukarıya çıktı. Bir kaç dakika sonra aşağıya tekrar indi.

-Kızım.. bak bu anahtar osmangazideki evin anahtarı. Al bu kağıtta da adres yazılı. 11 numaralı otobüse binersen tam evin önünde inersin kızım.

-Çok sağol Zümrüt annem..

Sedef Zümrüt hanımın elini öptü. Minik kız kahvaltıdan sonra odasına çıkmıştı. O yüzden minik sılayla vedalaşamamıştı.

Sedef elinde bavuluyla yeni evinin yolunu tuttu..