losing my mind

Hoofdstuk 6

Ik zak in elkaar, als een zoutzak. De eerste tranen rollen over mijn wangen. 'Rosa!!!' iemand schreeuwt mijn naam. Ik kijk op. Niemand te zien. Ik trek me er niet zo veel van aan. Ik sla mijn handen voor mijn ogen en begin nog harder te huilen. Ik heb spijt, spijt dat ik naar londen ben verhuist, spijt dat ik zo naïef was om te denken dat ik op mezelf kon wonen.

'hello, girl?'

Ik kijk op, er staat en meisje in de deuropening. Ik denk rond mijn leeftijd. Ze heeft heel licht blond haar, bijna wit met kastanjebruine ogen en mooie lange wimpers. Ik vind haar eigenlijk best knap.

'hello' zegt ze. En ze zwaait met haar handen.

'Sorry, what?'  zeg ik met een vragend gezicht

'I asked if something was wrong.' zegt ze

'Ooh, no nothing is wrong. Thanks for asking though.' is mijn reactie.

Ik veeg mijn tranen weg en loop naar haar toe. Ik steek mijn hand uit. 'I am Rosa, I'm new here. Nice to meet you'

Ze neemt mijn hand aan en zegt: 'harper, harper woods'

'I'm going for a walk, i guess I'll see you later.' zeg ik.

Ze knikt en zet een stap naar rechts, zodat ik er door kan. Ik loop de deur uit, ik had nou echt behoefte aan een frisse neus. Volgens mij was de big ben hier in de buurt, denk ik. Ik loop door verschillende kleine straatjes. Als ik denk dat ik verdwaald ben, pak ik mijn telefoon erbij. 'Rosa!!!' ik schrik me kapot. Ik draai me om, niemand te zien. Wel zie ik het puntje van de big ben.

Ik blijf lopen, lopen tot ik niet meer kan. Ik zorg ervoor dat ik de klokkentoren niet uit het oog verlies. Uiteindelijk kan ik hem zien. Dit is het beste van Londen. Ik loop de brug op, waar je uitzicht hebt op je big ben. 'Rosa!!!!' alweer die stem.

Ik kijk om me heen, niks raars op te merken. Zou er iets mis met me zijn? Vraag ik mezelf af. Ik word weer in beslag genomen door het mooie uitzicht. Niet te veel piekeren Rosa, genieten van het leven.

Uren vliegen voorbij. uren heb ik staan kijken naar de big ben. ik heb mijn gedachtes op orde gekregen en ik weet wat ik wil. ik ben onderweg naar mijn appartement. het wordt al een beetje donker dus ik begin sneller te lopen. uiteindelijk kom ik veilig thuis aan. 

'hi Rosa'

ik schrik me dood. als ik zie dat het Harper is slaak ik opgelucht een zucht.

'hi Harper, you scared me.'  

'sorry, that was not my intention. but i am going out with some friends. would you like to join us?' vraagt ze lachend.

ik knik. kan ik gelijk vrienden maken. we lopen samen de deur uit. ik heb geen idee waar we heen gaan, maar ik volg Harper maar gewoon. ik ben heel benieuwd naar haar vrienden. na tien minuutjes lopen komen we aan bij een schattig restaurantje. Harper zwaait naar een groepje mensen. ik zie drie meisjes en een jongen. de jongen ziet er wel leuk uit. Harper trekt me mee het restaurant in. we gaan zitten aan een tafeltje in de hoek. ik zit naast Harper en naast een meisje met bruin haar. 

'so, and who are you ?' vraagt de jongen.

ik  moet een beetje blozen als hij het vraagt. ik denk dat ik hem wel leuk vind.

'well, i am Rosa. i live with Harper in the same house. i have my own appartment. i'm 21 years old. i have a brother called Rick. and i'm from the Netherlands. my hobby is drawing and i work as a journalist at the newspaper office.'

het meisje naast me glimlacht naar me en zegt: 'your english is perfect'

ik geef haar een glimlach en bedank haar. ik heb daar ook hard voor geoefend. we doen nog een namenrondje zodat ik ook iedereen ken. het meisje naast mij heet Lucy. de jongen heet Damon. die naam past echt perfect bij hem. de andere meisjes heten Megan en Hailey. en Harper kende ik al natuurlijk. we hebben de hele avond gelachen en ik heb er 5 nieuwe vrienden bij. Harper en ik zijn pas laat naar huis gegaan, en ik had echt de tijd van mijn leven. ik ben al mijn zorgen vergeten. 

ik lig in bed. ik denk na over deze avond. ik denk dat ik verliefd ben op Damon, maar that's just a feeling. ik kijk nog even op mijn telefoon. nog steeds geen bericht van Rick. ik baal wel. Rick was nou juist de enige die me kon helpen met de enge man. zet je eroverheen Rosa, hij gaat niet meer Reageren. focus je maar op je werk en op je vrienden.