Δύο Φίλοι

x Κεφάλαιο 9ο x

Στο προηγούμενο...

"Δ-δεν θέλω να κόψω μαζί του..." Είπα και κατέβασα το κεφάλι μου.

"Τι κρίμα που θα το κανείς μωρό μου." Είπε και με έσφιξε δυνατά τον καρπό μου.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•

"Αύριο θέλω να με συναντήσεις στο σημείο μας. Και μην πεις τιποτα σε κανέναν." Είπε και απομακρύνθηκε από το σώμα μου.

"Και μην τυχόν πας πουθενά! Σε παρακολουθώ..." Είπε και πλέον εφυγε.

Όταν είχε πλέον φύγει γονάτισα στο έδαφος και άρχισα να κλαίω μαζί με την βροχή.

"ΓΙΑΤΙ; ΠΕΣ ΜΟΥ ΛΙΓΟ ΓΙΑΤΙ;" Ουρλιαζα στον ουρανό, λες και μου απαντούσε.

"Γαμωτο." Είπα και έφυγα τρέχοντας για το σπίτι.

{•••}

Ξεκλειδωσα την πόρτα γρήγορα και αντίκρισα τους γονεις μου στο σαλόνι και αυτοί να με κοιτάνε έντρομοι.

"Συγνώμη.." Ψελισσα και έτρεξα στο δωμάτιο μου.

Έπεσα στο στρώμα του κρεβατιού μου και ουρλιαζα από το κλάμα.

Ξαφνικά μετά από λίγο μπήκαν οι γονεις μου στο δωμάτιο και με είδαν να κλαίω.

"Alice?! Τι έγινε παιδί μου τι εχεις;!" Ρώτησε η μητέρα μου και έτρεξε κοντά μου.

Σηκώθηκα από το μαξιλάρι μου και έπεσα πάνω στην αγκαλιά της χωρίς να βγάλω καμοια φωνή, παρά μονο έκλαιγα.

Έπειτα ήρθε ο πατέρας μου κοντά μας και μας αγκάλιασε και αυτός.

"Κορίτσι μου τι εχεις;" Είπε ο πατέρας μου.

"Θέλω..θέλω πίσω την ζωή μου. ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΖΩΗ ΜΟΥ!" Φώναξα.

"Σε πείραξε κανείς;" Είπε η μητέρα μου.

"Ξέρετε κάποιον με το όνομα Lukas?" Ρώτησα και κοιτάχτηκαν έντρομοι μεταξύ τους.

"Σε πείραξε;" Είπε ο πατέρας μου με τα χέρια του να είναι γροθιές.

"Πως να το εξηγήσω.." Είπα με κατεβασμένο το κεφάλι μου.

"ALICE ΣΕ ΠΕΙΡΑΞΕ; ΝΑΙ Η ΟΧΙ;" Ούρλιαξε ο πατέρας μου κάνοντας με να φοβηθώ.