Քեզնից հետո

Գլուխ 1

Երկու տարի ա ինչ սովորում եմ համալսարանում։ Չեմ գովում, բայց լավ եմ սովորում։ Ուսուցիչը ասաց, որ մեզ հետ տղաներ են հեռակա սովորել ու էսօր գալու են։ Ու մի քանի րոպե հետո ներս մտան նրանք։ Երբ որ գլուխս վեր բարձրացրեցի արցունքներս գլորվեցին։ Շրթունքներից դուրս թռավ Արամ բառը ու վազելով գնացի դեպի ինքը։ Ու գրկեցի։

- Անիջան, դուք ծանոթ եք?
- Մենք մի դասարանում ենք սովորել ու իրենք բավականին մոտիկ են եղել։,- Մանեն պատասխանեց։
- Շատ էի քեզ կարոտել։

Երբ որ ուշքի եկա ինձ Արամից հեռու բրթեցի։

- Անի, ինչքան ես փոխվել։
- Լավ ես?
- Անի, երկու տարի ինձ սպասել ես, որ հարցնես լավ ես??
- Տարիները չեն կարող բուժել իմ վերքերը։
- Իսկ կլինի մենք հետո խոսենք?
- Չեմ կարող։
- Ինչի?
- Չեմ կարա ասեմ։
- Իսկ եթե ես հիմա ողջ ու առողջ քո դեմը կանգնած եմ?
- Դա ինձ համար մեկ ա։
- Չեմ ուզում հարցնեմ ասեմ ընկեր ունես?
- Հարցրա։
- Չէ, չեմ հարցնի, որովհետև նման բան չկա։
- Իսկ եթե ասեմ որ կա։
- Ով կա?
- Նա, ով ինձ համար թանկ ա։ Ով ստիպեց ինձ քեզ մոռանալ։
- Անի, ինձ մաման ասելա ամեն ինչ։
- ԵՒ ինչ ա ասել?
- Որ իմ բացակայության ժամանակ գնացել ես մեր տուն։ Հարցրել ես ինձնից։
- Բայց ինչի ա ասել? Ինձ խոստացել էր, որ բան չի ասի։
- Լիլիթն ա ասել։
- Պարզա։ Լավ կներես, ես պետք ա գնամ։
- Գնա։

Չգիտեի ուրախանամ, որ եկել ա ու կրկին Իրան եմ տեսնելու, թե տխրեմ, որ նորից խառնեց հոգիս։ Ամբողջ օրը չէի կարողանում կենտրոնանալ։
Դասերի ժամանակ անընդհատ իրեն էի նայում։ Կուրսղեկը մտավ դասարան, ողջունեց հեռակա տված եկածներին։ Հետո աղջիկներին անուն առ անուն ծանոթացրեց նրանց հետ։ Երբ որ ինձ էր ներկայացնում, շատ գովեց։
Արամն էլ ասաց.
- Դե ես սխալ ընտրություն չէի անի։
- Ինչ?,- Բոլորը միասին ասեցին ու ինձ նայեցին։
- Կարևոր չի։

Դասամիջոցին դուրս եկա լսարանից, որովհետև ուշքի չէի գալիս։ Չէի հավատում, որ իրար հետ ենք սովորելու։ Երկու տարի սպասել էի Իրան, որ կտենամ, կխոսեմ, բայց հիմա հասկանում եմ, որ սխալվել եմ։

- Անի սպասի։,- Արամը հետևիցս ճվաց։ Բայց ես չլսելու տվեցի։ Եկավ թևիցս բռնեց։,- Չես լսում?
- Շտապում եմ։
- Կխոսանք նոր կգնաս։

Էտ ժամանակ Արսենն եկավ։ Նա իմ շատ լավ ընկերն էր։ Ինձ մի անգամ ավտովթարի էր ենթարկել ու սկսել էինք մոտիկանալ։

- Անի։ Լա գնա լսարան։
- Արսեն պետք չի։ Արի էլ հետդ խոսելու բան ունեմ։
- Ասի գնա դասարան։

Արամը ձեռքս բաց թողեց։ Ու հետ- հետ գնաց։

- Փաստորեն Անի ճիշտ էիր ասում։( Արամ),- նրան թվաց թե ընկերս ա։
- Անի ինչ էիր ասել?( Արսեն)
- Հա, Արամ ճիշտ էի ասել, իսկ դու չհավատացիր։
- Ներող ախպեր, չգիտեի, որ Անին ընկեր ունի, չէի հավատում ասածին, չէի պատկերացնում, որ...որ կդավաճանի իր սիրուն։( Արամ)
- Ախպեր, ես ու Անին...(Արսեն)
- Մենք արդեն մի տարի ա ինչ իրար ճանաչում ենք։,- մեջ ընկա ես, որ Արամը հեռու մնա ինձնից։
- Հն?(Արսեն)
- Վայ, Արսեն լավ մի տարի տասնմեկ ամիս։
- Անի!
- Արսեն գնացինք։

Արամն ապշած էր։ Երբ որ հեռացանք Արամից Արսենը բնական ա հարցրեց։

- Անի, ինչ ա քեզ եղել? Ինչ էիր խոսում?
- Արսեն կներես էլի։ Ուղղակի միակ եղանակը սա էր, որ ինձնից հեռու մնա ինքը, ու ես կարենամ մոռանամ իրեն։
- Այսինքն դու...
- Հա մենք իրար սիրել ենք, բայց ընկերություն չենք արել։ Եղել ենք լավ ընկերներ ու հետո ինքը ինձ սեր խոստովանեց, ու ես իրեն ասեցի, որ չեմ կարա ուրիշ կերպ Իրան ընդունեմ։ Հետո մի օր Իրան տեսա աղջկա հետ...,- ու չշարունակեցի,- հետո ես միամիտ խոսալուց ասացի, որ սիրում էի իրեն, ու հետո ընդհանրապես չհանդիպեցինք։ Միայն բանակ գնալուց Իրան ասեցի, որ Իրեն չեմ կարա սպասեմ, բայց Իրեն բարի ծառայություն մաղթեցի։
- Լավ մի լացի։ Կարևորը ամեն ինչ անցելա։ Թե դու դեռ զգացմունք ունես իրա հանդեպ?
- Չէ։ Ես իրա զգացմունքների վրա վստահ եմ եղել, բայց ինքը ինձ սեր ա խոստովանել ու ուրիշի հետ ընկերություն արել։
- Լավ եթե մյուս անգամ քեզ մոտենա ինձ կասես։
- Լավ։