Հաջորդ օրը Արամը եկավ իմ հետևից ու իրար հետ գնացինք դասի։ Երբ որ մտնում էինք համալսարան, Արամը ձեռքս բռնեց։
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
- Ինչ ես անում? - Սուս մնա։ Բոլորը պետք ա իմանան մեր մասին։
Երբ որ մտանք համալսարան, բոլորը մեզ էին նայում, մինչև որ Դավոն կատաղած մոտեցավ։
- Էս ինչ ա Անի։ - Չես տենում, Դավո, ես ու Անին.. - Կխնդրեմ իմ անձնականին չխառնվեք։ - Փաստորեն էն մատանին Արամն էր տվել? - Հա։ - Դավո ջան մենք շուտով ամուսնանալու ենք։ Խնդրում եմ Անիի հանդեպ քո զգացմունքները սպանի։
Դավոն շշմած հեռացավ։ Բայց դե ինձ համար մենակ իմ ու Արամի կյանքն էր հետաքրքիր։
- Արամ! - Հն! - Մենք երջանիկ կեղնենք? - Անի, դու գիժ ես? Եսքան պայքարեցինք մեր երջանկության համար։ - Ինձ էլ չես նեղացնի չէ? - Չէ, կյանքս։
Երբ որ գնացինք լսարան, Լիլիթն ու Աննան մեզ մոտեցան։
- Շնորհավորում եմ։ Շուտվանից պետք ա բարշեի։ - Ապրեք երեխեք, որ միշտ հետս եք եղել։ - Գիժ, բա որ օրվա ընկերներն ենք։
Էտ նույն օրը լսարանում նստած Արամին էի սպասում, որ գա բան ուներ ասելու, մեկել մի հատ աղջիկ մտավ ներս ու հարձակվեց վրես։
- Դու, ինձնից խլեցիր Արամին։ Դու դա չես մարսելու։ Արամն իմն էր։ - Գիտեք ինչ հեռու մնացեք ինձնից։ - Դու ինչի հայտնվեցիր, երկու տարի առաջ հայտնվեցիր տեղում, որտեղ դու չպետք ա եղնեիր ու իմ ու Արամի հարաբերությունները կտրուկ վատացան։ - Էտ էլ քեզ ապացույց, որ Արամը քեզ չի սիրել։ Ցտեսություն։ - Սպասի! - Լիզա, հերիք չի խառնվել մոր կյանքին։ Ուրեմն իմացի, ես ու Անիին ամուսնանում ենք շուտով։ - Ինչ? - Հա, նենց որ չփորձես նշանածին մոտ գաս։
