Քեզնից հետո

Գլուխ 5

ԱՆԻԻ կողմից։

Էնքան հոգնած էի, ամբողջ գիշեր ռեֆերատ էի գրել ու կիսատ էր։ Դրա համար որոշեցի ազատ ժամին լսարանում էտ էլ գրեմ։

- Ան, արի գնանք բուֆետ։
- Չէ, Լիլ, դու գնա, ես լսարան եմ գնում։
- Քեզ լավ չես զգում?
- Չէ լավ եմ, ուղղակի ռեֆերատը կիսատ ա։
- Լավ գնա։
- Անի! Սպասի։
- Հա Արսեն, ասա։
- Սաղ լսարանից քեզ եմ Ման գալիս։
- Ասա!
- Ես ուր էիր գնում?
- Սաղ լսարանից ինձ էիր Ման եկել, որ էտ ասես?
- Դե չէ։ Իմ ռեֆերատ են տվել, բայց վերլուծությունը չեմ կարում անեմ։
Կօգնես? Երբ քեզ հարմար եղնի։
- Արի գնանք լսարան, այնտեղ կգրեմ, եթե քեզ հարմար ա։
- Արի գնացինք։

Երանի չգնայի, երանի վայր ընկնեի։ Երանի ինչ-որ մեկը ինձ կանչեր։ Գնացինք լսարան ու Արսենը բացեց դուռը։ Գիրքը ձեռքիցս ընկավ։ Ես սկսեցի վազել։

- Անի, սպասի, թող բացատրեմ։
- Անի, սպասի։ Արամ հեռու մնա Անիից հերիք ա էլի։ Եթե սիրում ես ինչի էիր համբուրվում ուրիշի հետ, էնել լսարանում?
- Էտ քո գործը չի։
- Հեռու գնա չփորձես մոտենալ Անիին։

Էնքան էի ուզում փախչեմ, որ չնկատեցի, ոնց դիպա ինչ-որ մեկին։

- Կներես էլի, Դավո ջան։
- Անի, ինչ ա եղել? Ինչի ես լացում?
- Ու էսքանից հետո ապրեմ, կամ ստեղ սովորեմ?
- Անի ինչ ա եղել?

Առանց ասելու վազեցի։ Դավոն հետևիցս։ Վազելով դուրս եկա համալսարանից ու նստեցի ավտոս ու գնացի։ Ամեն ինչ քարացած էր։ Երբ որ հասկացա շատ արագ եմ քշում կանգնեցի։ Տենամ, որ ինչ-որ մեքենա նույնպես կանգնեց։ Հասկացա, որ հետևում ա ինձ։ Սկսեցի վարել, երբ նա սկսեց հետևել ինձ։ Զանգեցի Արսենին։

- Արսեն, խնդրում եմ մի արի հետևիցս։
- Հա չեմ գա, ես լսարանում եմ, քեզ եմ սպասում։

Հասկացա, որ Արսենը չի զանգեցի Դավոյին։

- Դավո, հենց հիմա կանգնացրու ավտոդ։ Մի արի հետևիցս։
- Ոնց թե հետևիցդ գալիս են։
- Դավո, ոչ մեկի մի ասա, արի հետևիցս էլ։ Ես եկեղեցու մոտ եմ էսա հասնելու։
- Լավ գալիս եմ, դանդաղ քշի ու չթողաս ճամփես կտրեն։
- Իսկ եթե կտրեն?
- Մեքենայից դուրս չգաս։

Սկսեցի ավելի արագ վարել, ու 15 րոպեից մի ավտո եկավ ճանապարհս կտրեց։ Սիրտս արագ էր թափթփում, երբ տեսա, որ Դավոյի մեքենան ա։ Ինձ հետևող մեքենան կանգնեց։ Դավոն թափով դուրս եկավ մեքենայից։ Ես էլ դուրս եկա ու վազելով գնացի ու թևերը բռնեցի։

- Դավո, արի գնանք։
- Գնա տուն։
- Դավո քեզ հետ մենակ։
- Գնա!
- Դավո, խնդրում եմ արի գնանք։
- Նստի ավտոն։ Դուրս չգաս։ Խոստացի, որ նոռմալ կխոսաս։
- Հա խոստանում եմ։

Նստեցի ավտոն ու ինձ հետևող ավտոյից դուրս եկավ Ստյոպը։ Նորից։ Մի տարի էր ինչ ինքն ինձ հանգիստ էր թողել։

Տեսա, որ ինքն ա, խառնվեցի, որովհետև մի քանի անգամ Դավոն իր հետ խոսել էր։ Հետո Դավոն խփեց դրա աչքին, ու դա էլ Դավոյին խփեց, ես էլ դուրս եկա։

- Ստյոպ, գնա ստեղից։ Գնա թե չէ կսպանեմ քեզ։
- Անի, լա նստի ավտոն։
- Գնա, գնա ստեղից։
- Քո պատճառով ես քունս կորցրել եմ, դու ուզում ես հանգիստ ապրես?
- Արա, ինչ ես խոսում, ձենդ կտրի։

Էտ ժամանակ Դավոն խփեց դրան։ Ստյոպը ուզես խփի Դավոյին, դեմն ընկա, ու ինձ խփեց։
- Ախ։
- Դու խելքդ հացի հետ ես կերել?

Սկսեցին իրար հետ կռվել, բայց ես հանդարտեցրի ու Դավոյին ասացի, որ կգնամ ու էլ իր հետ չեմ խոսի։
- Քեզ հետ եմ գալիս Անի։

-Դավո, կարաս քշես ավտոն?
- Անի, ընդհամենը խփել են թեթև։
- Արի ես շրթունքիդ վերքը կմշակեմ։
- Արի, Անի, կգնանք մեր տուն։
- Ինչի համար գամ ձեր տուն?
- Արի կոֆե կխմենք, քրոջս հետ կծանոթացնեմ։
- Լավ արի դե գնացինք։

Գնացինք Դավոյանց տուն։ Տանը մենակ քույրն էր։ Իսկ իրենց տունը կարծես մի դրախտ լիներ։

- Դավո, էս ինչ սիրուն ա ձեր տունը։
- Երբ ուզես կարաս գաս մնաս մեր տանը։
-😊 Լավ ոնց ասես։
- Մարի!
- Հա Դավո։
- Արի ծանոթացիր Անի ա։
- Փաստորեն Անին դու ես։ Վայ շնորհակալ եմ որ եկար։ Ամեն օր ասում էր դու պետք ա Անիի հետ ծանոթանաս, իրանից շատ բան պետք ա սովորես։ Ամեն օր մեր տանը քո անունն ա ասում։ Սաղ իրա սենյակը քո...
- Մարի, հասկացանք։ Արի ներս հրավիրի Անիին։

Շատ հետաքրքիր աղջիկ էր Դավոյի քույրը։ Պարզ, անկեղծ աղջիկ։