Քեզնից հետո

Գլուխ 9

- Արամ! Ինչ եղար? Իջի ներքև։ Նախաճաշը պատրաստ ա։
- Իջնում եմ։ Սպասի։

- Վայ, Արամ, բաց թող։
- Ան, էնքան ուրախ եմ։
- Արամ!
- Հն?
- Ինչ ա հետո եղնելու?
- Ձերոնց հետ էքուց պապան Կխոսանք, ու կամուսնանանք։
- Արամ! Բայց էս սխալ էր։
- Սա մեր միակ ելքն էր։
- Կարամ մի հարց տամ?
- Ասա!
- Դու էս ամենը պլանավորել էիր?
- Չէ։
- Դե որ ասում ես հավատում եմ։ Մի րոպե տենամ ովա զանգում։

- Հա, Արսեն։
- Ինչ կա?
- Բան չկա, դու ասա։
- Անկապ, խի չես դասի եկել?
- Դե եսիմ։
- Անի, ճիշտն ասա,- կամաց Արամն ասավ։
- Արս ջան լավ դե հետո Կխոսանք էլի։
- Անի բայց կգաս դասի?
- Չէ։
- Լավ դե։

Ես ու Արամը մի քիչ հանգստացանք ու հետո գնացինք իրանց տուն։ Երբ որ ներս մտանք իրար ձեռք բռնած, Արամի մոր աչքերը պսպղում էին։

- Անի, Արամ։
- Հա մամ ջան բարշել ենք։
- Վայ, ապրես Անի ջան։ Մենք քեզ պարտական ենք։
- Մամ հետնորդ խոսալու բան ունեմ։
- Ինչ?
- Մամ, պապ, մեզ պետք ա, որ մոտակա մի ամսվա ընթացքում մեր հարսանիքը կազմակերպենք։
- Հն? Չենք հասցնի Արամ։ Իմ հարսիկի համար ես պետք ա ամենասիրուն շորն առնեմ։ Ամենալավ բաները սարքեմ։
- Մամ ջան մեզ շուտ ա պետք։
- Լավ մի բան կանենք։
- Մեկել պապ, ուզում եմ սաղ պատրաստ եղնի, նոր Անիի ծնողներին ասենք։
- Խնդիր չկա։
- Ինչքան կտևա։
- Մի երկու ամիս։
- Վայ! Մի քիչ արագ կանեք էլի։
- Հարսիկի ինչի չես մի բան ասում?
- Դե դուք ոնց կուզենաք։
- Վայ! Իմ աղջիկ։ Արի գնանք հացի սեղան գցենք։
- Լավ մամ...ջան,- երբ որ էտ ասեցի, Արմինե տոտայի աչքերը փայլեցին ու աչքերը լցվեց արցունքներով։ Բոլորս էտ նկատեցինք ու Արամը մոտեցավ ինձ ու կամաց ասաց.
- Սիրում եմ քեզ Անի։

Թողեցի ու գնացի։

Գրեք ձեր կարծիքը գրքի մասին!