Երբ աչքերս բացեցի Անիին իմ գրկում էր։ Առավոտ էր։ Սկսեցի գիտակցել մեր արածի հետևանքները։ Բայց ուրախ էի, որովհետև վերջապես Անիին իմն էր։ Իսկ ծնողներս նրան կըմդունեին։ Շոյում էի նրա գլուխը ու մտածում այն գիշերվա մասին։ Մտածում էի մեր ապագա երեխաների մասին, ու որ ամեն օր մենք իրար հետ էինք արթնանալու։
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Շուտով աչքերը բացեց ու վախեցած էն կողմ գնաց։
- Արամ! Ինչ ենք արել? - Ամեն ինչ կարգին ա։ - Արամ, ինչն ա նոռմալ, էն որ ես ու դու.. Չեմ հավատում, ոնց եմ քեզ թողել, մոտենաս ինձ։ - Անի! Ասեցի հանգստացի։ Սրանից հետո մենք իրար հետ ենք ապրելու։ - Դու մտածում ես քո ծնողները ինձ կընդունեն? - Մի րոպե։ - Ում ես զանգում? - Սպասի։ - Արամ!
- Ալո, պապ։ Պապ մի հարց տամ էլի։ - Հա ասա Արամ։ - Պապ, որ մի օր Անիի թևից բռնեմ ու քեզ հարս բերեմ, կընդունես? - Բա դա հարցա։ Եթե ինքը գա հետդ ես Իրան երախտապարտ կեղնեմ։ - Պապ դաժե, եթե իմանաս, որ Անիին իմն ա? - Ուզում ես ասել, որ դու ու Անիին... - Չէ, ուղղակի մտածում էի, եթե իմ ու Անիի մեջ ամեն ինչ որոշվեր, կընդունեիր Իրան? - Հա կընդունեի։ - Լավ դե պապ ջան։ - Արամ, բա ուր ես? Գիշերը տուն ինչի չեկար? Անի ծնունդը ոնց անցավ? - Ես իմ տանն եմ, լավ անցավ պապ ջան։ Լավ դե ես վեր կենամ դասի գնամ։ - Լավ։
- Արամ! - Հիմա ես... - Դու իմ կինն ես։ - Բայց որ չլիներ էս ամենը ավելի լավ կողներ։ - Չէ։ Որ չլիներ, չէինք բարշի։ - Լավ դե հագնվի, դասի գնանք։ - Չէ։ Էսօր դու իմն ես։ - Այսինքն։ - Այսինքն'
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
