~KARMAŞIK PJM~

~bölüm 21~

PARK JİMİN

Bazen bir defa olsun birşeyi düşünmeden yapmak ister insanlar.

Ama ondan sonra gelen pişmanlık hissi herşeyi bittirir cesaret, özgüven kalmaz.

Ve pişmanlık günden güne öldürür insanı fakat bazen iş işten geçmiş oluyordu işte

Birkez daha kendi kendime hatırlatım gerçekleri

'sen güçsüzsün'

'sen kaybedensin'

'sen bir hatasın'

"hemde çoğu zaman ailemin yüzüme vurduğu koca bi hata" diye mırıldandım

Olmamam gerekiyordu neden bu dünyaya geldim ki? Her zaman kendime sorduğum sorular beynimde sadece soru işareti olarak kalmak zorundamıydı bütün sorularıma kim cevap vericekti?

Bir ağacın bile bu dünyaya faydası varken benim neden yoktu?

Ben sadece bir yıkıktım ve sonsuza dek böyle kalıcaktım yaşadığım şeyler o kadar KARMAŞIK 'ki hiçbir şeyi çözemiyordum kafamda durmadan bağıran tek ses 'o senin bebeğin değil jimin karın seni aldattı ve o bebek sana ait değil senin çocuğun bile olamaz' bir psikolog olarak herkeze yardımım dokunuyorken kendime neden söz geçiremiyordum?

Saat kaç? Bugün günlerden neydi? Peki heycanlımısın?

Bu gibi birsürü soru sormak varken neden aklımda sadece 'acaba young halla beni aldatıyormu' veya 'o çocuk benden değil peki ya kimden' neden sadece bu sorular var kalkıpta ona sorma cesaretinde bulunamıyorum bile işte ben buyum sadece güçsüz ve kaybeden...

"Dostum mesain çoktan bitti hadi kalk eşin seni bekliyordur" dedi tae

"Sen ne zaman geldin buraya?"

"Camdan kafanı çevirip baksaydın yaklaşık 20 dkdır burda olduğumu görürdün söyle bakalım ne düşünüyorsun öyle uzun uzun"

"Hiç hiçbişey öyle bakınıyordum"

"Hadi ama biz çocukluk arkadaşıyız ne zaman bi sıkıntın olsa elinde kahve yada içki bardağıyla camdan dışarı bakarsın dökül bakalım" derin bi nefes alıp baştan sona Her şeyi anlattım tepkisi normaldi ne şaşırmış nede kızmıştı sadece düz bakıyordu

"Yani diyorsun ki bi kaç ay önce hastanede zorunlu teste girdin ve çocuğunun olmadığını öğrendin sonrada aynı gün hwa youngla zayni aynı odada aynı yatakta" dedi başımla onaylamakla yetindim ne diyebilirimki

"Yoksa uygunsuzmu yakaladın yani çıplak"

"Hayır sadece uyuyorlardı ama bu o pisliği yapmadıklarını göstermez"

"Tabi hadi kalk bakalım koca oğlan yarın başka bi hastanede daha güvenli bi test yaptıralım eyer çocuk senden değilse boşanırsın"

"Taehyung ben onu seviyorum ve boşanmak falan istemiyorum ama yarın ne olursa olsun o testi yaptıralım daha fazla dayanamam" dedim ve odamdan çıktık

Uzun bi yolun ardından eve varmıştık anahtarımla kapıyı açıp içeri girdik ev tamamen sesizdi tae mutfağa gidip bişeyler atıştırcağını ve youngu çağırmamı istemişti merdivenlere yönelip yukarı onun odasına çıktım kapıyı tıklayıp içeri geçtim fakat oda boştu ve derli topluydu belkide banyodadır diye düşünüp banyoya ilerledim fakat ordada yoktu yatağın kenarındaki çalışma masasının üstündeki kahıt parçası dikatimi çekti o tarafa yönelip kahıdı elime aldım okumaya cesaretim yoktu sanırım düşündüğüm şey artık gerçekleşmişti

Hwa young

'jimin biliyorum çok klişe olucak ama sen bunu okuduğunda ne bu evde ne bu şehirde nede bu ülkede olamıyacağım çoktan gitmişimdir yani konuya dönelim artık sendende halindende tavrındanda herşeyinden çok sıkıldım ve bunaldım seni ilk gördüğüm zamanlarda gerçekten çok sevdim ki halende çok seviyorum fakat gitmem benim içinde bebeğim içinde en uygun şey çünkü biraz daha seninle aynı evde kalsaydım eskiye dönebilirdim tekrar aklımı yitirmek istemiyorum.

Kendine çok iyi bak olurmu ailemede onları çok sevdiğimi söyle seni seviyorum beni arama bana ulaşmaya çalışma sadece ben ve bebeğim olucaz benim dünyamda hoşçakal.