Naruto no Ai!

12. Bölüm / 2. Kısım - Uchiha Sasuke - "Neredeyse Bu Hafta Sonu!"

“Bana sarıldın ve benimle uyudun değil mi, daha başka ne isterim ki” iyice sırıtışı suratına yayılıp Naruto gibi bir ifadesi olduğunda suratına bir tane çakmamak için kendimle cebelleşmem gerekti.

           

“Böyle saçma şeyler söylemezsen iyi edersin, erkekliğinden şüphe ediyorum bak” evet iyi noktaydı, her zaman insanın acı veren noktasını bulmakta iyiydim.

Elimi yüzümden çekti ve bu sefer kendi yanağını kaşımaya başladı. Kafası da düşünceli bir şekilde aşağı yukarı oynuyordu. Kendisi de mi erkekliğinden şüphe ediyordu da bu kadar düşündü. Ben olsam ve birisi bana böyle konuşsa suratını dümdüz ederim.

“Eğer öyle diyorsan” dediğin de bu sefer cidden yumruk savurdum, ama uyku mahmurluğuyla düşen saldırı yüzdem sayesinde Neji hem kaçışmıştı hem de beni belimden yakalamış birlikte genişçe yatağa düşmemize neden olmuştu. Sırıttı ve ahmakça gereksiz şeyler söyledi

“biliyor musun Sasuke, bu gün hayatımın korkunç bir günü ama aynı zamanda en iyi günlerinden birisi, daha şimdi beni altına aldın, az öncede birlikte uyuduk, ondan önce de seni”  gözlerimi devirip hızla uzaklaşmaya çalıştım, çünkü böyle utanç verici şeyleri o duygusuz gözleriyle söylemesi beni uyuz ediyordu.

Ama beni o kadar sıkı tutmuştu ki sadece kıpırdanabildim.  Kucağında olduğum halde doğruldu ve kollarını daha sıkı sarıp kafasını boynuma gömdü. Sesi derinden sakin bir şekilde tekrar geldiğinde sırıtmasını kestiğini fark ettim.

“Biraz daha böyle kalalım, sadece bu gün için bana tolerans göster Sasuke, yarın yarından sonra tüm hayatım boyunca bunların acısını çıkarabilirsin, ama sadece şimdi biraz böyle kalalım.” Onun kafasının olmadığı omzumu silktim.

“Ama pişman olursun bunu söylediğine bak, arkadaş markadaş dinlemem köle gibi kullanım seni”

“Hmm! İstediğin gibi kullanabilirsin. Hatta yap yani, yapmazsan hatrım kalır” benimle dalga mı geçiyorsun seni velet diye kafasına yeni bir yumruk geçirecektim ki sadece düşünmekle kaldım.

“Yapacağım zaten” diye homurdanıp ağır gelmeye başlayan kafamı onunkinin üstüne dayadım. Ardından sarkan ağır kollarımı da ona sarıp parmaklarımı birbirine kenetledim.

Yarım iş yapmayı sevmemi madem sarılmamı istiyor, bende sarılırım. Neji arkadaşım olarak kalabilir, hatta kölem de olabilir, gerçi ona yaptıracak hiçbir şeyim de yok hani.

İyi, sorun değil, kalsın öyle.

Ne kadar uyuduk ya da daha sonra ne kadar öyle kaldık bilmiyorum ama Neji’nin annesi kapıyı çalıp bizi çağırdığında ayrılmak zorunda kaldık.

Annesi oğluna ağlayarak sıkıca sarıldığında göz ardı etmeye çalıştığım durumun vahametiyle karşılaştım.

Benim zavallı arkadaşım, ağabeyimin saçma bulduğu klan-aile-şan-güç olaylarının kurbanı olmuştu. Hinata’yı korumak için katlanmak zorunda kaldığı şeyler kahramancaydı.

Nişan iptal edildi yine de Hinata yeni yaşına girdi. Henüz Neji mankenliğe geri dönecek mi yoksa tekrar nişanlanacaklar mı bilmiyorum. Ama bu uzun akşamda olan onca şeyden sonra pekte merak etmiyorum.