Naruto no Ai!

19. Bölüm - Uchiha İtachi - Bir Adım Daha 'delirmeye'

Selam Minna-san, çok çok gecikmiş bölüm için özür dilerim :3 Malum LYS sınavlar var ve bende sınavlara gireceğim, o yüzden bölüm yazamadım, bu sınav öncesi benim içinde moral olsun diye yazdığım bir bölüm ^^

İyi Okumalar, Ramazandan sonrasına kadar yazabilir miyim bilmiyorum, ama Allah Kerim.

Beklentinizin altında bir bölümse de çok özür dilerim ^^ daha sonra bol bol telafi ederim inşaAllah :3

SasuNeji bölümler yakında tüm hızıyla gelecek deyi hikayeye bırakayım sizi :D

19. Bölüm - Uchiha İtachi

Minik çocuk arkadan bağlanmış siyah saçları arasından kurtulup yüzüne yapışanları beceriksizce tombul eliyle iteklemeye çabaladı ama ihtiyaç duyduğu diğer elinden babası tuttuğu için yardım alamadığından oflayarak vazgeçti.

Az ileride sahilin ormana bitişinde tahta direkler üzerinde yükselen ahşap eve hızla yaklaşıyorlardı ve kumsalın akşamüzeri rüzgarı ufaklığın saçlarını asice savuruyordu. Saçlarına rağmen yüzü neşeli, ifadesi gittiği yerin farkında bir şekilde zıplaya zıplaya onu çekiştiren babasını takip ediyordu.

"Minato ne iş yapıyoğğ" diye sordu alelacele.

Sarışın adamı tanıyordu, onu biliyordu ve ona ismiyle hitap etmeyi seviyordu.

Fugaku, ufaklığın babası, ikinci kez bile düşünmeden cevapladı

"Pek çok iş yapıyor"

"Nedeğn" onu bahçeyi sularken, yüzerken ve bilgisayarın başında tuşlara hızlıca basarken defalarca görmüştü, en son televizyonda çıkıp konuşmasını izlemek ufaklığa şimdiye kadar bunu merak etmediğini hatırlatmıştı.

Babasının sürekli yaptığı aynı bir işi vardı, büyük babasının da, hatta amcasının ve halasının da. Ama Minato her zaman farklı şeyler yapıyordu.

"Çünkü vakti bol, yani vakti bol bir zengin, ailesinin ondan çok bir beklentisi de yok, tüm zamanını kendine ayırabiliyor rahatlıkla, ayrıca zekide. Tam bir deha." Fugaku, ufaklığın anlayıp anlamayacağını düşünmeden söylenemeye devam ederken sonunda ahşap merdivenlere varmışlardı.

Kalbinin hızla çarptığını hissetti ufaklık. Birkaç gün önce sarıldığı yaralı bir güvercinin kalbinin atışını hatırladı, kendi küçük kalbinin ondan aşağı kalmamıştı şimdi.

Az sonra neredeyse her gün gördüğü Minato'yu tekrar görecekti ve Minato mutlaka ufaklığı şaşırtırdı.

Belki bu sefer evini büyükçe bir kum havuzuna çevirmişti ve ufaklık için bir kaç salıncak koymuştu. Ya da kocaman bir kalesi vardı ve birlikte kralcılık oynayacaklardı.

Kocaman bir ejderhanın salonda uçuşması da işten bile değildi Ufaklığın tanıdığı Minato için.

Babasının elinden kurtardığı diğer eliyle de destek alarak son basamağı geçmeden zorla saçlarını geriye attı ve kapıyı çalan babasına koşarak yetişti.

Heyecanı, kalbinde ki gürültü kapı açılırken artık iyice artmıştı ve ne kumsaldaki rüzgarın ne de ormandaki kuşların sesini duyabiliyordu artık.

Sonra kızıl saçlı kadının kocaman gülümsemesi karşıladı onu.

Yeteri kadar sarışın değildi ya da yeteri kadar mavi gözlü. Lacivert gözlerdeki geniş ve şefkatli gülümseme asla yeterli gelmemişti İtachi'ye. Bacakları arasından sıyrılıp içeri girdi bir merhaba bile demeden.