TUTSAK~P|J|M~ (TAMAMLANDI)

2.9

~Düzenlendi~

Merhabalar...

Erken bir bölüm oldu. Bu hafta pek aktif olamayacağım sınav haftam olduğu için bu yüzden hem vote sınırını arttırdım, hem de bölümü erken paylaşıyorum.

Umarım beğeneceğiniz bir bölüm olmuştur. Vote ve yorum atmayı unutmayın lütfen. Yenilerde yorum atsın tanışmış oluruz😘❤

Neyse kuzular sizi çok fazla seviyorum.❤

Keyifli okumlar diliyorum❤

Alışmak daha önce hiç bu kadar zor olmamıştı.

4 Ay Sonra...

Sesini duymadığım tam 123 gün geçmişti. İnsan özlüyordu, onun olmadığı fakat kalbinde yaşlandırdığı bir insanı nefes aldığı her an özlüyordu. Nerde, kiminle, ne yapıyor merak ediyordu ama zaman öyle bir kavramdıki acı da olsa alışmayı öğretiyordu.

Yokluğuna, olmayışına hiç istemesem de alışmıştım. Onun olmadığı bu ülkede, onsuz nefes almaya zor da olsa alışmıştım.

Ondan vazgeçmek imkansız bir şeyi istemekten daha zordu. Hele ki ona ait bir parçanın içimde her hareketini hissederken bunu yapamazdım. Onu unutmak için ancak yeni bir hafıza kaybı yaşamalıydım.

Luhan benim Japonya'da kalmama karşın onun hayatını tehlikeye atmayacağına dair söz vermişti. Onun felaketi bendim, ondan uzak durmak zorundaydım. İkimiz içinde en iyisi buydu.

Son bir hafta içinde abimden haber almıştım. Aylardır beni aradığını söylüyordu. Gerekli güvenlikleri almış, bu yüzden yeniden Kore'ye dönmemi istiyordu. Kimsenin olmadığı bir yerde kızımızı büyütecektim. Bu anlaşmayı bozmazdı, yeniden yeni bir hayata başlamam için hiçbir engel yoktu. Yinede bundan Luhan'ın haberi olmayacaktı. Sessizce çıkacaktım hayatlarından, yok olacaktım. Onlar öyle bilecekti.

Jimin'in Anlatımından...

Masada çalan telefonu hızla açtım. Tae arıyordu. Günlerdir bana destek olan tek kişi oydu.

"Bir haber aldın mı?"

Sessizce konuşuyordum. Bulunduğum ortam bunu gerektiriyordu. Luhan piçi her an, her yerden çıkabilirdi. Bana zarar veremezdi ama engel olurdu, bu sefer hiçbir şeyi riske atamazdım.

"Az kaldı, haber bekliyorum bir saat sonra nerde olduğunu öğreneceğim."

Bir şey söylemeden telefonu kapattım. Sinirleniyordum, aylardır bulamıyorduk ve her geçen saniye daha da sinirleniyordum.

Luhan aniden odaya girdiğinde kendimi toparlamaya çalıştım. Yanıma gelip omzuma dokundu.

"Oh adamım uzun zamandır bu kadar öfkeli görmemiştim seni. Bir sorun mu var?"

Oturduğum koltuğa iyice yayıldım.

" Her zamanki şeyler, Taehyung'u bir adamı alması için gönderdim fakat beni yine şaşırtmadı."

Kahkaha atmıştı. Ne vardı bu kadar gülecek anlamıyordum. Yüzünü dağıtsam yine bu kadar gülebilecek miydi acaba?