The Perfect Wife

Chapter3(edited)

Chapter3

Sobrang saya ang nadarama ni Paige nang muling makita ang matalik na kaibigan. Kanina pa ito kwento ng kwento tungkol sa mga nangyari sa kanya nang nasa US pa ito. "Ilan na ba ang anak niyo ni Marcus?"naiwan sa ere ang kanang kamay ni Paige nang papasubo na sana siya ng Jollibee Fries. Memories runs to her mind that maks her bitter.  Hindi niya alam kung matutuwa ba siya sa tanong ng kaibigan o maiinsulto. Well wala naman itong alam maliban sa nangyari limang taon na ang nakakalipas.

She sigh as she continues to eat her fries. She look away bago niya muling titigan ang kaibigan. "Siguro naka tatlo na kayo o apat!" dagdag pa nito habang masayang masaya itong kumakain. Hindi siya umimik, ano ba ang dapat niyang sabihin? Wala naman siyang magandang sasabihin, what's the point of answering the question.

"Hoy..." may halong panunuya nitong tawag sa kanya ng natulala nalang siya sa kawalan. "Ano apat ba? nagka kambal ba kayo? iyon ang gusto mo diba? kambal pa isang ere lang ahahahha" she give her perfect smile. "Wala kaming anak..." napipilitan niyang sagot ng hindi na ito muling mang-asar o magtanong tungkol sa anak.

Ilang minutong natahimik ito na ipinagpasalamat niya rin. Asking about her and Marcus wont do her good, ma istress lang siya at mawawala sa mood. Sa nangyayari sa buhay nila hidni niya na alam kung anong dapat niyang maramdaman.

"Are you okay?" again she gives her perfect smile. "Yes" nakita niya kung paano nagbago ang istura ng kaibigan mula sa saya ay naging galit ang  ipinapakita nitong emosyon. "Hindi pa ba siya nakakalimot?" apparently. No matter how much she wished na makalimutan nito ang pangyayari ay hindi  ito kaya  "Hindi pa" halos pabulong na wika niya, ngunit narinig parin ito ng kaibigan.

Marahas itong napailing  "Gag* pala siya e!, it's not your fault!!!" pasigaw nitong pahayag. Mabuti nalang at kakaunti lang ang tao  sa Jollibee at mukhang hindi rin naman interesado ang mga nakapalibot sa kanila.

"kasalanan ko" wala sa sarili siyang napayuko. "Kung nakinig lang sana ako sa kanya edi sana, hindi sana umabot ng ganito" puno ng panghihinayang ang kanyang tinig.  Nagsimula ng mangilid ang kanyang mga luha, sinusubukan niya itong pigilan ngunit para itong sirang gripo na patuloy sa pag lagaslas. "As much as I want to think na siguro it was meant to happen taht way pero, iba e. I could have prevented it to happen, kaso ang tigas ng ulo ko."

"Limang taong na ang nakakalipas Ge!! Limang taon, walang may gusto sa nagyari! Nawalan ka  rin! Is he a man? May bay*g pa ba yang asawa mo?!" hindi niya alam kung matutuwa ba siya sa itsura ng kaibigan o maiiyak sa mga sinabi nito. Johann seems to be very mad pero pinipigilan nito ang sarili kaya nagmumukha itong natatae. "O? bakit natatawa ka? Ano baliw ka na ba?" he frustratingly said. 

"Sabihin mo lang kung baliw ka na nag ako mismo ang maghahatid sa iyo sa mental!" Lalo siyang napatawa sa sinabi nito "Pag ako ba nabaliw dadalawin mo ako sa mental?"

"Naku! Oo dadalawin kita at pagsasayawin ng arikingkingking!!!" Lalo siyang napatawa sa turan nito "Langya ka! Pagtritipan mo pa ako e!" Nagkibit balikat laman ito "siyempre sayang ang opportunity it only knock once" sabay ngiti nito sa kanya.

Halos mailang siya sa paraan pag titig ng kaibigan niya sa kanya. "Hoy! Ano may dumi ba ako sa mukha?" sabay kapa niya sa gilid ng labi kung mayroon bang nagkalat na pagkain o sauce.

"I should have pushed myself to you kung ganito lang ang mangyayari, kung sa huli ang babaeng pinapangarap ko ay tatantaraduhin lang rin niya..." mahina ngunit rinig niyang sambit ng kaibigan. Hinfi niya alam kung anong sasabihin, tinitigan siya ng masinsinan ng kaibigan "Hindi ako nagparaya para dito Paige, hindi ako nagparaya para lang gag*hin ka niya..." napangiti siya "I'm okay... we're okay..." sana.