Niet zomaar een weesmeisje (voltooid)

Chapter 1

< Pov Amber >

"Wat heb je dit keer gedaan waardoor ze je niet meer wilden Amber?" vraagt Stef zoals gewoonlijk.

Stef werkt bij het weeshuis, maar voor mij is die gewoon me vader omdat ik een hele goede band met hem heb.

Hij kent me al sinds dat ik een baby ben.

Hoe? Nou, me ouders hebben me gedumpt toen ik net 2 weken oud was en toen heeft iemand me gevonden en me naar het weeshuis gebracht.

Vanaf toen werd het weeshuis mijn huis.

Normaal blijf je niet je hele leven in het weeshuis omdat je op een gegeven moment nieuwe ouders krijgt en daar blijft wonen, maar bij mij ging het deel 'blijven wonen' nogal fout.

Ik ben bij ontzettend veel huizen geweest, maar ze hebben me allemaal stuk voor stuk teruggestuurd omdat ze me niet meer wilden.

Waarom? Volgens het weeshuis ben ik eigenwijs, brutaal, niet op me mondje gevallen, ongehoorzaam, asociaal, egoïstisch en ga zo maar door. Heel veel mensen willen zo'n soort kind niet.

"Niks. Ik deed gewoon normaal. Zoals altijd. Jullie moeten gewoon stoppen met een huis voor mij zoeken want niemand wordt er blij van. Ik niet en mijn 'ouders' niet"

"Maar je kan niet voor altijd in het weeshuis blijven"

"Waarom niet?"

"Daar word je niet blij van"

"Ik word ook niet blij van elke keer bij mensen komen waarvan ik al weet dat ik binnen een week word teruggestuurd"

"Maar we moeten het blijven proberen"

"Dat heeft geen zin want ik wil niet in een nieuw gezin komen. Ik wil geen nieuwe ouders"

"Hoezo niet?"

"Ik wil geen ouders die niet eens officieel mijn ouders zijn. Dat wil ik gewoon niet. En ik heb ze niet nodig. Ik kan prima voor mezelf zorgen zonder ouders. Dat doe ik namelijk al mijn hele leven. Je ouders gaan toch alleen maar aan je hoofd lopen zeiken"

"Amber, ik kan je niet zelfstandig in een huis zetten. Je hebt iemand nodig die voor je gaat zorgen als je ziek bent, die naar je verhalen luistert, die je troost als je verdrietig bent en die je steunt"

"Niemand zou voor mij willen zorgen. Zelfs mijn ouders niet. Daarom hebben ze me ook achtergelaten"

"Dat komt omdat je het ook geen kans geeft. Als er iemand is die voor je zou willen zorgen, sla je het al af voordat je diegene überhaupt kent"

"Dat komt omdat ik niemand wil die voor me gaat zorgen"

"Hoezo niet?"

"Zoals ik al zei kan ik prima voor mezelf zorgen. Ik. heb. niemand. nodig"

Hij zucht.

"Amber, je weet dat je met dit gedrag geen vrienden gaat maken want je duwt iedereen van je af voordat je diegene überhaupt kent"

"Ja dat weet ik, en dat vind ik ook prima. Ik heb niemand nodig. Geen vrienden, geen ouders, geen verzorgers, niemand. De enige die ik nodig heb is mezelf"

Hij zucht en daarna is het stil.

Totdat hij zijn hand op mijn been legt.

"Amber, wat je ook gaat doen en bij wie je ook gaat wonen, ik zal je altijd beschermen, verzorgen en helpen. En je kan me niet stoppen"

"Dankje"

Hij kijkt me een beetje verbaasd aan.

"Ik dacht dat je het niet wilde dat iemand voor je zou zorgen"