Niet zomaar een weesmeisje (voltooid)

Chapter 40

(een week later)

< Pov Delano >

"Ja............oké...........bedankt............ja.....dag"

Ik hang op en besluit om gelijk Pien te bellen.

"Hey, iets gehoord?"

"Ja. Ze hebben de auto van Amber op een parkeerplaats gevonden aan de rand van Duitsland"

"Zat Amber erin?"

"Nee. Er zat helemaal niks meer in. Maar ze weten dat ze in Duitsland is want mensen hebben ook aangegeven dat ze een verdacht figuur zagen met alleen maar zwarte kleren in de Mac Donalds. Dat moet dan Amber wel zijn want Amber is gek op Mac Donalds en draagt altijd zwart"

"Ja klopt, maar we weten nog niks zeker"

"Klopt, maar ik hoop gewoon dat er niks ergs met haar gebeurd en dat ze geen voedsel te kort krijgt ofzo"

"Ik hoop het ook, maar het is Amber. Die red zich wel"

"Ja, maar voor hoe lang nog?"

"Tja"

"Nou, ik ga ophangen. Spreek je later"

"Ja doei"

"Doei"

En ik hang weer op.

Ik ga op de bank zitten en laat me hoofd op mijn handen steunen.

We moeten haar vinden anders wordt het misschien wel haar dood.

< Pov Amber >

*kuch kuch*

Ik ben nu bijna in midden Duitsland.

Ik weet niet wat mijn plan is, maar ik moet er binnenkort snel met eentje komen anders overleef ik het niet.

Mijn wonden van het glas zijn nog meer aan het ontsteken waardoor ik me armen amper kan bewegen dus had ik er wc papier omheen gerold, maar heel erg helpt het niet.

Ik merk ook dat langzaam mijn geld begint op te rapen en als je een week lang Mac Donalds eet, ben je daar op een gegeven moment ook wel klaar mee.

Ik heb het ook echt tyfus koud, maar ik kan nu al helemaal geen geld meer uitgeven aan kleren.

Ik schud alle negatieve dingen van me af en loop weer verder.

__

Ik zit nu weer zoals gewoonlijk in de Mac.

Ik heb geen idee hoe laat het is want mijn telefoon is al een paar dagen leeg.

Ik kijk om me heen op zoek naar een klok en gelukkig vind ik er 1.

Het is half 10.

Vandaar dat het ook zo rustig is.

Ik wil me eten opeten, maar elke beweging die ik met mijn armen maak doet zo tering veel pijn.

Als ik zo doorga red ik het niet langer dan een week.

Nou ja, als ik dood ga maakt het toch niet uit.

Niemand heeft me ooit gewild dus waarom zou ik dan nog willen bestaan?

Ik sta op en gooi het eten dat ik niet meer hoef weg.

Ik loop de Mac uit en loop weer verder.

__

Ik ben rustig over de stoep aan het lopen richting een dorpje.

Ik heb geen idee hoe laat het is, maar ik denk ergens midden in de nacht want er is niemand te bekennen.

Achteraf had ik te vroeg gejuicht want plotseling hoor ik heel luid getoeter van achteren.