Niet zomaar een weesmeisje (voltooid)

Chapter 3

Mijn ogen worden groot.

Wat?! Nu al?!

Hell no!

"Hoe?!"

"Dat zullen we zo vertellen. Nu moet je je gaan klaarmaken en als je daarmee klaar bent kom je naar de receptie"

En met die woorden is ze de kamer uit.

Ik slaak een harde en vermoeiende zucht waardoor alle kinderen in de kamer naar me kijken.

Ik geef ze een dodelijke blik waardoor ze er al mee stoppen.

Mooi.

Om te beginnen ga ik me aankleden, vervolgens poets ik me tanden en doe ik mijn haar in de badkamer en als ik dat gedaan heb loop ik naar de receptie.

Zodra ik de receptie zie staan er een paar mensen.

De receptievrouw, Stef, Hettie, de directrice en een vrouw.

Mijn nieuwe 'moeder' waarschijnlijk.

"Amber, dit is je nieuwe moeder. Je gaat vandaag al met haar mee. Waar is je koffer?" begint de directrice

Pardon?! Ik ga vandaag al met haar mee?!

"Hoezo?! Dat doen we nooit!" zeg ik verontwaardigd

"Deze keer wel. Pak je koffer maar in en kom daarna weer hier naartoe"

Ik kijk naar Stef die knikt.

Ik zucht en loop weer terug naar de kamer om me koffer in te pakken.

Ik loop weer terug naar de receptie.

"Waarom moet ik nu al mee? Ik wil helemaal niet mee"

"Je bent een noodgeval"

"Een noodgeval?"

"Deze vrouw wilde vandaag jou adopteren"

"Is het contract al getekend?"

"Ja"

"En ook alle andere shit die er gedaan moet worden voordat ik naar een huis wordt gestuurd?"

"Ja"

Ik zucht.

Hier kom ik niet meer onderuit.

"Maar goed, dit is je moeder. Stel je maar even voor"

Ik ga me niet voorstellen.

Zij moet het initiatief nemen hoor.

En dat doet ze gelukkig ook.

Ze steekt haar hand uit en zegt

"Ik ben Bella Daniëls"

Ik geef haar een hand.

"Amber" mompel ik.

"Nou, veel plezier Amber" zegt de directrice.

"En ga je best doen" fluistert ze voordat ze weer weggaat.

"Nee" bijt ik haar toe.

"Ik zie je nog wel een keer, tijger"

"Ja. Over een week"

"Amber, je blijft daar langer dan een week. Waarschijnlijk blijf je daar je hele leven"

"Grappig Stef"

"Ik meen het Amber. Vraag het maar in de auto en dan kom je erachter"

Hij geeft me een knuffel en ik knuffel hem natuurlijk terug

"Voor heel veel mensen ben je irritant, maar voor bij ben je een schat" zegt Hettie en ze geeft mij ook een knuffel

"Dankje"

Ik stap in de auto en zwaai naar Stef enzo totdat ik ze niet meer zie.

Ga ik ze echt niet meer zien?

"Waarom was ik eigenlijk een noodgeval? En waarom blijf ik daar waarschijnlijk mijn hele leven?"

"Zodra we thuis zijn, zal ik je alles vertellen. Maar nu wil ik wel wat weten over jou"

"Dat komt vanzelf wel"

En daarmee is het gesprek geëindigd.

Het is echt heel lang rijden voor mij gevoel en dat maakt het zoooooo saai.

Na een paar uur stopt de auto voor een huis.

"We zijn er"

Ik stap uit en zie een huge ass huis voor me neus staan.

Eigenlijk niet een huis, maar een villa.

"Jezus"

"Ja, ik weet het. Het is groot, maar de helft van het huis gebruiken we bijna nooit"

Ik pak mijn koffer uit de achterbak en loop naar binnen.

"Joehoe! Ik ben een thuis! Met een nieuw familielid!" roept ze.

Een 'tijdelijk' 'familielid' zou ik het eerder noemen, maar oké.

"We komen eraan!" hoor ik iemand van boven roepen.

We lopen de woonkamer binnen en ik ben nog geen stap in de woonkamer of er komen 2 grote honden op me afrennen.

Dit is tot nu toe het enige leuke aan het huis.

Ik ben echt een fan van honden.

Ik begin ze te aaien en het zijn echt hele mooie en leuke honden.

Eentje is een Duitse herder en de andere is een grijs met oranje Australische herder.

"Ik zie dat je van honden houdt?"

Ik knik.

"Dat is mooi want bijna niemand in dit huis geeft ze heel veel aandacht"

Waarom neem je dan honden?

Opeens hoor ik voetstappen de trap afkomen.

"Ik zie dat Brooke en Jack je al mogen"

Ik kijk omhoog en zie een man staan.

Waarschijnlijk mijn 'vader'.

Hij steekt zijn hand uit en glimlacht.

Ik sta op een geef hem een hand.

"Ik ben Robin Daniëls. Ik vind het heel leuk dat je bij ons in huis komt wonen....."

"Amber" maak ik hem af

"Amber! Mooie naam"

Ik glimlach en laat zijn hand los.

"Heb je hem geroepen?" vraagt mijn 'moeder' aan mijn 'vader'.

"Ja, maar dat duurt altijd even hè"

"Ja klopt"

Waar hebben ze het over?

"Ik ben er al hoor"

Hij kijkt geïrriteerd uit zijn ogen, maar dat verandert zodra hij mij ziet.

Zijn ogen worden groot en zijn mond valt open van verbazing.

Bij mij gebeurt precies hetzelfde zodra ik besef wat daar staat.