Bugün onun hakkında konuşuyorduk arkadaşımla. Herkesin bir dert ortağı vardır ya. Benimki de öyle işte. Şey dedi: "Bizi bu hale belkiler getirdi." O kadar doğru ki bu. Umutlanmıyorum sanarken her seferinde "belki" dedim. Ya bir gün belki gerçek olursa. Belki beni sever. Belki bana değer verir. Hep belkilerde kalacakmış bilmiyordum.
Bana değer veriyor musun diye soruyorum. Evet diyor. Ama senden uzak duruyorum ama hayatımda kimseyi istemiyorum. Mantıksız konuşuyorsun kardeşim. Seviyor musun, sevmiyor musun? Bana değer veriyorsan, benim üzülmem seni üzüyorsa, beni beğeniyorsan, seninle konuşurken sana iyi geldiğimi söylüyorsan. Ee? Daha ne istiyorsun. Vahiy mi inecek bu kız sana göre diye?
Yorgunum. Senden geçemiyorum. Gençlik aşkım değil ilk aşkımsın.
Üç yıl, kısa süre değil.
Seni seviyorum. Aşığım sana. Her şeyden vazgeçtim senin için. Senden vazgeçemiyorum. Bile bile sürükleniyorum uçuruma. Senin haberin yok beni ittiğinden. Ama ben bilerek çıktım bu yola seninle. Benim suçum. Özür dilerim..
