Hanggang Kailan? (BTS Jungkook Fanfic - COMPLETED)

12 - Liwanag sa Dilim

JUNGKOOK'S POV
Two years ago.

"Anak ako ng druglord!"

Yan ang paulit ulit kong sigaw habang umiiyak. Para akong mababaliw. Humiga ako sa lupa at nag-isip habang nakatingin sa madilim na langit. Iniisip ko ang pamilya ko.

Kung titingnan mo lang ang pamilya namin. Hindi mo mahahalatang may something wrong.

Si mommy, Filipina, relihiyosa. Linggo linggo nagsisimba. Araw-araw nag nagdadasal, siguro dahil sakitin siya. Isa siyang diabetic na dependent sa insulin. Twice a week nagdadialysis.

Si daddy, Korean, atheist. Ganun din kami ni kuya. Walang Diyos sa buhay namin.

Low profile lang ang lifestyle namin. Marami kaming negosyo pero simple lang kami lahat. Kaya hindi halatang marami kaming pera.

When I learned that dad's a druglord. I couldn't believe it. Wala kasi akong napansin na guns and goons katulad ng mga nasa movies. Magaling siyang magtago considering nasa Davao kami. Hindi totoong walang druglord sa Davao.

Mukhang normal businessman lang si daddy.

But on all big cities sa Pilipinas meron kaming simpleng bahay. Hindi magara. Hindi rin sa mga exclusive subdivision.

Pero sa Korea, marangya at magara ang lahat ng properties ni dad doon.

Every summer we travel abroad. We go to different places. We spend luxurious vacations.

When I heard Marielle's dad hates druglords, I lose my hope. Wala ng pag-asa ang pagmamahal ko sa kanya. Ang lovelife namin can never come to reality.

I am walking on a thin ice. Nervous baka someday mahuli si dad. Malalaman ng lahat ang aming sekreto. Malalaman ni Marielle and her family.

I want to severe my ties with my dad. Isa na lang naisip ko solusyon.

I will tell mom. Given she is religious, she can't accept dad. She will surely leave him... Sasama ako kay mom pag nagkataon. I know she will be hurt. But I will be there for her. We can get through this. I am sure sa amin din kakampi si kuya.

So umuwi na ako. Nasa sala lang si mom and dad. Sakto namang palabas si kuya from his room. Nagulat silang lahat sa galit kong disposition.

"What happened anak?" sabi ng mommy ko. She held my hand and wiped my sweat.

"I hate daddy. Alam niyo bang druglord yang asawa niyo?!" Idinuro ko si dad ng walang respeto.

"What are you saying?" ang hindi makapaniwalang sabi ni mommy. Hinarap niya dad ko.

"Let's talk inside the room." kalma na sagot ni daddy. Pumasok silang dalawa sa kwarto at narinig ko ang malakas na boses ni mommy. Umiiyak at galit.

Nagtataka lang ako sa indifference na reaction ni kuya. Tiningnan ko siya and asked him if he is ok.

"I knew it Jungkook. Long before mo pa nadiskubre. I already knew it." he said.

"You knew it? Then ok lang sa iyo?" nagalit din ako sa kanya.

"I belong to this family. Tanggap ko yun. Dad was always good to us. He never neglected us even when he made mistakes by having other children. You should be thankful." sagot niya trying to calm me down.

"Thankful?!" sumigaw ako. " Thankful?! huh! Thankful?!" Hindi ako makapaniwala kay kuya.

"Grow up, will you? Why did you think at your age nalaman mo ng druglord si dad? It was because dad staged it. Sinadya niyang malaman natin ng maaga. Tayo rin ang magmamana sa negosyong ito. He is training us early." paliwanag ni kuya.

"Mana?! ahhhh....gusto mong manahin ito?" disappointed kong sagot.

"Why not? Maraming pera. How do you think you're able to go places? How do you think dad give us everything we wanted? You can do the same when you marry." he argued.

I felt like a stupid boy talking to him. Napaka-perverse ng thoughts ni kuya.

"What about the lives ng mga nabaliw sa druga?! Don't you feel responsible?" I asked him.

"It was their choice. It was never our fault." sagot niya.

Naghehysterical na ako. Narinig ko si mom ay ganun din. We were facing these two demons. Si daddy and si kuya.

I walked out and went outside the house. Umulan ng malakas. Naisipan kong maligo sa ulan. Mahugasan man lang ang marumi kong pagkatao... I felt so filthy. Pero I have to be strong for mom. I know she is suffering like me.

************

Somehow nagsisi din ako why I told mom. Ngayon she is in the hospital. Two days na hindi pa siya gumigising. Ibinuhos ko ang galit ko kay daddy but he was just receiving anything I say. Wala man lang siyang remorse na naramdaman.

"You better go to school now." utos ni daddy.

Umalis na lang ako. Mas gusto ko sa school than to be with my dad.

************

After school I invited some friends for computer games. Nag DOTA kami til midnight. Nagsiuwian na sila but I didn't feel like going home. Naisipan kung dumaan sa house nila Marielle. Gusto ko lang makita kahit bahay niya. Naka-on pa ang ilaw sa kwarto niya, so I texted her.

Me:
Are you awake?

Marielle:
Yes. Why?

Me:
Nasa labas ako ng bahay niyo. Can we talk?

Mabilis siyang lumabas ng bahay, she looked worried sa akin.

"Anong nangyari? You looked like pasan mo ang mundo. Ako na lang pasanin mo, mas magaan." sinabi niya with a big smile.

"Can I? Will you ride my back?" I offered.

She hopped on my back. It was so comforting. Tumawa ako when she said yehey.

She really had the talent to make me smile or laugh. Madali lang talagang gumagaan ang loob ko pag kasama ko siya, when I see her or when I talk to her.

Tama nga siya mas magaan pa siya kaysa mundo. I find pleasure and comfort naglalakad ako sa loob ng subdivision nila habang kinakarga ko siya.

Hindi ako nagsalita kahit anong pilit niya sa akin. Hindi ko kayang sabihin sa kanya ang problema ko.

Kaya tahimik lang ako enjoying her voice habang kinakanta niya ang "when you say nothing at all." Hindi pang singer ang voice niya but natunaw ang puso ko the way she sang it habang nasa likod ko.

Alam kong walang Diyos, pero parang bigla kong nakita ang Diyos sa kanya. Naisip ko may Diyos, hindi pa niya ako pinabayaan. I thank God for the first time. This is the first time inisip ko ang Panginoon.

I thank him for Marielle. Siya ang aking liwanag sa dilim.