Unutulmuş Biri

Unutulmuş Biri 2. SEZON 1. BÖLÜM

BÖLÜM 16 (2x1)
Üşüyordum,o kadar çok üşüyordum ki.Boşluktaydım ve titriyordum,titreyen vücuduma rağmen boşluğa bakmaya devam ediyordum.Bir çığlık koptuğunda,tüylerim diken diken olsa da vücudum hareketsiz kalmıştı.Ağlamıyor,ya da gülmüyordum.Boştum tam anlamıyla boştum.Hissizleşmek ? Ölümden korkmuyordum,korkuyor muydum ? Bora şuan da ne yapmıştı ? İşlerinden,kavgalarından umursamayan ailem ne durumdaydı ? Ya da farketmemişler miydi ? Ağlamaya çalıştıysam da,yüzümdeki kasları hareket ettirmeye çalışsam da sonuç sıfırdı.Neredeydim böyle ? Düşünceler kafamın içinde dönüp duruyordu,ellerimi saçlarıma götürdüğümde her şeyi hatırladım.Bir çığlık sesi daha duyuldu,ancak bu seferkinin sahibi bendim.

Haykırarak kalktığımda gerçekten üşüyordum.Kabustan dolayı,terlemiştim ve hava çok soğuktu.Hafif alkollüydüm ancak hala düşünebiliyordum.Daha güneş doğmamıştı ve korkmaya başlamıştım.Karnımadaki ağrıya aldırmadan,gözlerimi tekrardan kapadım.Saniyeler,dakikalar geçiyordu ancak uykum yoktu.Uyuyamıyordum,korkuyordum.Ellerim titriyordu,ancak ağlamamalıydım.Ben güçlüydüm,hep öyledim.Belki de kandırmışlardı,"Sen güçlüsün," demişlerdi.İnanmıştım ben de.Öyle davranmak zorundaydım, bir çocuğa sen sayısalcısın dersin ve çocuk matematiği sevmeye çalışır.Onun gibi bir şeydi bu.Ölümden korkuyor muydum ? Belki.Şuan evde hazırlık yapmam lazım iken ben burada ölümden korkup korkmadığımı düşünüyordum.Acaba Bora ne yapmıştı kayıp olduğumu duyunca ? Bu düşünceyi hemen sildim kafamdan.Umrumda falan değildi o.İçimde ki Alaska fısıltıyla "Belki," dese de takmadım.

Bora'dan:
Alaska'ya bir türlü ulaşamıyordum ve bu canımı sıkmaya başlamıştı.En sonunda dayanamayıp,Derinlere gitmeye karar verdiğim de telefonum titremişti.
Gönderen Kerem:

"Abi önemli bir olay var.Acil Kırmızı'ya gel."

Cevap vermeden montumu aldım ve çıktım.Dışarısı soğuktu.Arabaya atlayıp Kerem'in yanına gittim.Kırmızı'ya geldiğimde siyah olan bölümü geçip,kırmızı kata çıktım.Böyle bir dekoratifi vardı mekanın.Yedi katlıydı ve her katı başka bir renkti.Duvarlarda siyah yabancı müzik grupları posterleri,birkaç raf ve bitmiş içki şişeleri... Kerem'i gördüğümde mekanın güzelliğini düşünmeyi bırakıp konuya daldım.

"Ne oldu lan ? Ne bu kadar acil ?"

"Alaska kayıpmış."

"Sen ne dediğinin farkında mısın Kerem?

"Abi kayıpmış,kız.Derin yazdı."

Bu iki kelime bana yetmişti hızla merdivenleri inip,arabanın anahtarını çıkardım.Alaska'lara gittiğimde Derin'i ağlarken buldum.Umursamadan,kolundan tutup arabaya bindirdim.Ailesi evde yoktu.Hızla yola koyulduk.Nerede olabileceği hakkında en ufak fikrim yoktu ve polislerde 24 saat içinde bulunmazsa arayacaklarını söylüyorlardı.
"Ağlamayı kes,Derin."
"Sana söylemesi kolay tabi."
"Telefonundan İstanbul'daki hastanelerin ismini çıkar,telefon numaralarını da."
İtiraz etmeden,dediğimi yaptı.Birbirimizden çok hoşlanmasakta şuan ortak bir noktamız vardı,Alaska.Kulaklığımı takıp,hastaneleri aradım.
"Ben Bora Altıntaş,Alaska Kaya hastanenizde yatıyor mu ? Hemen bilgi verin,"bunun bir emir olduğunu anlamışlardı.Hepsi kayıtlara bakıp,olmadığını söylüyorlardı.Karakollarda telefon numaram zaten vardı.
"Allah kahretsin!" diyerek direksiyona vurduğumda Derin sıçradı.Çok kötü durumdaydı.Aramadığımız bar,hastane,karakol,kafe kalmamıştı.Anne ve babası da soyadlarını kullanarak birçok yere ulaşabilmişlerdi ve sıfırı tüketmiştik.En sonunda arabayı bir yere çektikten sonra,yüzümü direksiyona kapadım.Ona bir şey olmamıştı.Olmayacaktı.O güçlüydü,o "benim kızım"dı.Derin nefesini düzene sokmaya çalışıyordu.
"Beni bırakma," fısıltım haykırış gibiydi.

Oldukça kısaydı.Sınavlar bittikten sonra (Mayıs'tan sonra) 15 sayfalık bölümler yazacağım ancak şuan imkansız gibi bir şey.Hikayenin ismini,kapağını değiştirdim.Ders çalışmaktan sıkılmak ve yazıya sığınmak dedikleri bu olsa gerek çünkü bir anda yazmaya başladım.Diğer bölüm ne zaman gelir bilmiyorum ancak böyle bunaldığımda yazacağım.Amatörce ama ilk kitap için yeterince iyi.Okuyanlara teşekkür ederim.İyi okumalar.