Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1- Parçalanmış Kalpler
Cerha, yaralarımdan sar diye...
İzlerimdeki sakı cennet.
Kaybetmenin ne olduğunu bilmeyen birine kaybetme korkusundan bahsetmek, çölü ıslatan su misali gelip geçici acıdır. Fakat sevdiği bir kalbi kaybetmiş, yüreğe kaybetmekten bahsettiğiniz o ilk andan itibaren boğazı düğümlenir. Konuşamaz, gözleri dolar, kalbinde tarifi imkansız acı belirir.
Ya da yeterince sevmemiş, fedakârlıkta bulunmamış olanlarda kaybetme korkusunun kalbini nasıl çürüttüğünü bilmez. Fakat sevdiği kişi için ölümü göze alanlar kaybetme korkusunu her saniye yüreğinin derinliklerinde yaşar. İşte ben iki durumu yaşamış, yaşıyordum.
Sanki rüzgar hislerimi anlamışçasına, kalbimdeki yarayı hissederek soğuk, soğuk esti. Benden aldıklarının yanına ruhlarının izlerini bırakarak, öylesine esip geçiyordu.
Gri bulutlar yine dört bir yanı kaplamıştı. Sanki bulutlar kederli ve uğursuz günün habercisiydi. Yeşil gözlerimi gri bulutlardan çekip, tenha sokakta ağırca gezdirdim. Ardından sessiz caddede başımı önüme eğip, küçük adımlarımı peş peşe attım. Bu sokağa ilk geldiğim günü anımsıyordum, korkmuş fazlasıyla ürkmüştüm. Fakat bu sokak olduğundan fazlasıydı. Evet, bir çok kişiye göre tehlikeli aynı zamanda aykırıydı. Lakin içinde barındırdığı sırları bilmedikleri için korku besliyor olmalarını artık yadırgamıyordum. Abiminde dediği gibi; bilmediğin şey tehlikelidir. Bilmedikleri bu tenha sokaklar tehlikeliydi.
Kaldırımda yürüdüğüm süre zarfında, rüzgar yılmadan kısa saçlarımı geriye iteklemişti ve ben kaşlarımın hemen altında biten dağınık kaküllerimi hizaya sokmak için herhangi bir girişimde bulunmuyordum. Zira şu dakikalar içerisinde gamsız ve tasasız olmayı yeğliyordum. İyiden iyiye üşüdüğümü hissederken, üzerimdeki kalın tabanı boğazıma kadar kapadım. Küçük ayaklarımla adımlarımı hızlandırdım, şu an için tek isteğim abimin sıcak ve huzurlu mabedine, garajına ulaşmaktı. "Afra?" kulaklarımda çınlayan isim bana aitti ve ben ismimi fütursuzca seslenen tanıdık sessin sahibine dönüp bakmadım. "Afra, beni dinlemelisin." yalvaran sesine karşın bedenimi soğuk bir ürperti kapladı. Olup olmadık her yerde karşıma çıkmak yerine; beni utancım, pişmanlığım ve kalp kırıklığımla rahat bıraksa olmaz mıydı?
