Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2- Ölümün Ardından Gelen Umut
Küçük omuzlarına; ölü gül yaprakları serpiştirilen yaralı kadın...
Bir kıvılcımla başladı herşey, sonra o kıvılcım büyüdü, büyüdü ve alev topu oldu. O alev topundan geriye kalan ise simsiyah demir yığınları oldu. Demir yığınları arasında yanan kalbim abimle birlikte kül oldu o küller dört bir yana diyâr, diyâr savruldu. Ardında bir kül zerresi bırakmadan...
Şayet zaman da o savrulan küller gibi amansız hiç olmadığı kadar hızlıydı. Takvim aynı tarihin aynı geçmişin izinden giderek o günde takılı kalmıştı. Zaman o gün durmuş, zaman o günden sonra hızla akmıştı. Omuzlarımda verdiğim nefesle birlikte yavaşça çöktü. Bakışlarım donuk, kalbim ise ağıt ağıtaydı. Zira kalbimde kapanmayan bir yara ve o yaranın asla kabuk bağlamayacağını bilerek yaşamak... tarifsizdi.
Gözlerimi sabitlediğim toprağın altına kalbimi gömmüştüm ben. Toprağın altında can bulmaktan öte her gün, her an çürüyordu kalbim. Şayet o toprağın altından filizler çıkmayacaktı. Derinlerde gizli kalacak acısı ve çürüyen kalbim kangren gibi tüm bedeniminde içine işleyip çürüttüğünde acılarımla birlikte toprağa karışacaktım. İnce parmaklarımı toprağın üzerinde yavaşça gezdirdim. Parmaklarım bir kaç çiçek fidesinin gövdesine usulca değdiğinde parmaklarım hareket kabiliyetini yitirerek donup kaldı. Çiçekler dalgalandığında, kalbimde dalgaların arasında boğuşuyordu. Şayet bu kâbus bitmemişti, gerçekti. İçime işleyen acı gerçekti. İçimi kanatan yara gerçekti. Toprağa sabitlendiğim gözlerimi, ağırca yukarı kaldırdım. Tam bir yıldır abimin yeşil gözlerine değilde, mezar taşına bakıyordum.
Kerim KAPLAN 1994 & 2018 Gözlerimi sımsıkı kapattım. Abicim, seni öyle çok özledim ki... Herşeye tanıklık eden gözlerim gördüklerine rağmen gerçeği inkâr ediyordu.
Abim gözlerimin önünde ölmemişti...
Abim gözlerimin önünde ölmüştü.
Gözlerimin önünde yanarak ölmüştü. Feri sönmüş yeşil gözlerim tekrar toprağa kaydığında üzerinde ekili rengarenk çiçeklere buruk bir tebessümle baktım. Kabristana geldiğimizden beri dakikalar geçmiyordu fakat bir yıl olmuştu. Kafamın içinde sessiz sedasız süren kaos birlikte günler, aylar geçmişti. Dokunsalar ağlardım, dokunmuyorlardı. Kalbimde ettiğim sitemlerimle abimi bana geri verin diye yalvarıyordum ama abimi geri alamıyordum. Zorlukla nefes aldım. Herbirimiz derin yaralar almış bu yaralarla nefes alıp verir olmuştuk. Cerha, içimize işlemişti.
