The goose story (5sos)

-3-

chapter3 

“แอชตันมาแล้ว เขามาแล้ว!!!”

             เสียงของเด็กผู้ชายอายุ13ปีร้องเอะอะราวกับว่าไม่เคยเห็นบ้านตัวเองมาก่อน เจ้าเตี้ยยกเกาะก่ายขอบกระจกรถเพียงเพราะหวังจะมองหาบางสิ่งบางอย่าง ฉันชะเง้อคอมองผ่านไหล่แคบๆออกไป มีคนมากมายบริเวณหน้าบ้าน มันดูไม่ลดลงไปจากเมื่อเช้าเลยแม้แต่นิดเดียว  

"จอดข้างหน้าแทนนะคะ บ้านหลังสีอิฐ" 

ลางสังหรณ์จากจิตใต้สำนึกแจ้งเตือนว่าหลังจากนี้อาจจะเกิดอะไรที่ไม่ค่อยยเป็นมงคล หนังตาของฉันกระตุกอยู่สองสามที  แทกซี่ชะลอเทียบเข้ากับหน้าบ้านของเมแกน (อยู่ถัดบ้านเราไปบล็อกหนึ่ง) ยังไม่ทันที่ฉันจะเริ่มนับจำนวนเงินเพื่อจ่ายค่าโดยสาร แฮร์รี่ เออร์วินเจ้าลูกแหง่ก็วิ่งจี๋ลงจากรถ เขาหยิบถุงมันฝรั่งและผลไม้อีกนิดหน่อยติดมือไป ซึ่งนับเป็น30เปอร์เซ็นจาก100

และอีก70เปอร์เซ็นที่เหลือฉันต้องแบกมันลงพร้อมกับถือร่มเจ้ากรรมเพื่อบดบังใบหน้าTT

มันยากที่อธิบายบอกว่าการหลบซ่อนตัวเองประหนึ่งซุปเปอร์สตาร์ทั้งๆที่ไม่ใช่มันน่าขันขนาดไหน

เสียงปิดประตูรถและกลิ่นไอของน้ำมันเบนซินจางหายไปหลังจากฉันสาวเท้าเขาสู้พื้นที่สุ่มเสี่ยง เนื้อตัวของฉันสั่นอย่างไร้เหตุผลเมื่อภาพของประตูรั้วสีขาวประกฏชัดเจนขึ้น แน่นอนว่ามีผู้คนกลุ่มใหญ่ตรงนั้นทำเอาฉันสติแทบแตก ร่างสูงของชายหนุ่มราวๆ6-7ฟุตจากระดับสายตากำลังหัวเราะร่ากับสาวๆ พวดเขายืนบังทางเข้าจนมิด มือที่ถือร่มชื้นเหงื่อไปหมด ไม่มีเด็กแสบแฮร์รี่คอยนำทางอีกต่อไป ดูเหมือนว่ายิ่งตั้งสมาธิขนาดไหนเรี่ยวแรงก็ยิ่งจากหายไปเรื่อยๆ

ฉันเพ่งสายตาจับจ้องไปยังหัวกลมๆของชายหนุ่มกลางวง เหมือนคอยยาวสามารถหมุนได้สัก360องศา ฉันไม่ได้ตั้งใจมอง ก็แค่อยากรู้อยากเห็นตามประสากระทั่งเสี้ยววินาทีที่เราสบตากัน เหลือเชื่อที่เขาเป็นฝ่ายทักทายฉันก่อน