The goose story (5sos)

-6-

"ไบแอนบอกนายใช่รึปล่าวว่าจะต้องรีบมาน่ะ กำลังคิดอยู่ว่าพวกเราก็รถติดเหมือนกัน กลัวนายจะมาถึงก่อน"

บรรยากาศในห้องอัดสารพัดนึกอันแสนคุ้นเคยถึงแม้ไม่ได้คลุกคลีและกลับมาที่แห่งนี้มาแรมปี ทว่าเด็กๆทั้งสี่ก็ยังคงจดจำบรรยากาศและกลิ่นเครื่องโลหะภายในพื้นที่แคบๆ ทุกอย่างคงสภาพเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

เสียงนุ่มของชายหนุ่มผมชมพูเอ่ยถามพี่คนโตทันทีที่รอจอร์จผู้จัดการเข้ามาสรุปงาน เขาทยอยวางกีตาร์ตัวแพงลงขาตั้งทีละตัวๆอย่างเบามือ ในห้องซ้อมประจำมีเครื่องดนตรีฝากเอาไว้มากกว่าห้าตัวแล้วแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้กลับมาที่บ้านเกิดนานนับปี ทั้งไฟฟ้าและโปร่งไม้

แอชตัน เออร์วินเลิกคิ้ว เขาดึงหูฟังข้างหนึ่งออกเพื่อตั้งใจสนทนาอีกครั้ง

"ใครบอกว่าไบแอนอยู่บ้านฉันเมื่อเช้า?" แอชตันทวน แน่นอน พวกเขาไม่มีทางรู้

ดวงตาสีเฮเซลกวาดไปรอบๆ

"ฉัน ฉัน!! ฉันเอง ฉันโทรไปบ้านนายเองไง!!" เสียงแปร่งของคาลัมที่อยู่มุมของห้องดังขึ้น แขนข้างหนึ่งของเขาโบกไปมา แม้จะดูเสนอตัวไปนิด ทว่าดวงตาของคนผิวสีแทนยังคงจับจ้องอยู่ในจอมือถือขนาดเล็ก เนื้อตัวเลื้อยไปตามพื้นพรมที่ไม่รู้วันเดือนปีของการทำความสะอาดครั้งล่าสุด ชายหนุ่มกำลังหลงใหลกับการแชทสนุกๆกับเพื่อนอย่างเรื่อยเปื่อย

ดูเหมือนว่าแอชตันจงใจที่จะมาพูดคุยเรื่องทริปพักผ่อนของพวกเขาตามที่เคยตกลงเอาไว้มากกว่าถูกนัดมาสรุปงานประจำปี หรือตกลงแผนปล่อยอัลบั้มช่วงกลางปีหน้า หากแต่นอกเหนือจากแพลนพักผ่อนกลับกลายเป็นว่ามีเรื่องน่าสนใจบางอย่างที่มากกว่านั้น

คาลัม ฮู้ดยังคงออกอาการดระดี๊กระด๊าอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวถึงเรื่องราวที่แท้จริง บุคคลที่รับสายโทรศัพท์เมื่อเช้าไม่ใช่ ไบแอน แฟนสาวของแอชตันอย่างที่เขาเข้าใจ