Fangirl noon, Asawa na niya ngayon [Kim Seokjin] (COMPLETED)

Fangirl 28:

Annyeooong! Bwuahaha!

--

Fangirl 28:

Trixie's P.O.V

Ng nakasakay na ako sa taxi ay bigla nalang tumunog yung cellphone ko.

"Hello? Trixie? Nasan ka na?", tanong ni Rapmon sa kabilang linya.

"Nandito pa, sumakay pa ako ng taxi papunta Airport", mahina kong sabi. Ewan pero bigla nalang sumakit ang puso ko.

"Sige. Dito lang ako ah? Hihintayin ka", sabi neto. Agad naman itong nag end call at nagpatuloy na ang byahe ko papuntang airport.

Shocks. Hindi talaga ako makapaniwala eh. Bat hindi to sinabi ni Mama sa'kin na may cancer pala siya? I mean, kahit text lang para makauwi ako ng maaga at mababantayan siya.

Suddenly, tears are already falling down on my cheeks. I can't help it but to wipe the tears out and be strong para kay Mama.

Sa gitna ng pag drama ko dito, biglang nag vibrate ang phone ko and I just receive the text of Jin. Nabura yung lungkot ko at napalitan ito ng ngiti nang dahil naalala ko yung nangyari kanina.

[Kumusta ka na? Okay ka lang ba diyan? May pagkain ka ba diyan? Baka magutom ka. Sumbong mo kaagad sa'kin kung may ginawa sa'yo si Rapmon ah. Puputulin ko talaga ari nun], text neto.

Napangiti ako habang binasa ko yung message niya. Ewan ko ba but it is so very heart warming when someone have concerned for you and that someone is a special one.

[No worries. Okay lang ako tsaka don't worry, bibili ako ng pagkain bago sasakay ng plane. Love yah!], I replied.

I hope he smiles when he read the last message.

Maya-maya palang ay nandito na kami sa airport kaya agad naman akong nagbayad sa driver at kumaripas na ng takbo papasok sa entrance.

I was able to text Rapmon ng may nag gulat sa'kin sa likod na muntik ko ng ikinahiyaw.

Pagtalikod ko ay nakita ko si Rapmon na ngisi-ngisi lang. Sinamaan ko siya ng tingin at inis na hinampas. Gagong alpaca yan.

"Tara na?", tanong niya.

"Teka, bibili muna ako ng pagkain para hindi ako gutumin", sabi ko at dumiretso sa mga sandwich stand.

"Hi ma'am! We have some assorted flavor sandwiches here. Just take any you want and you can now proceed to the counter", sabi nung saleslady.

Akala ko free. Ahahaha.

Ngitian ko lang yung babae at namili na ng kulay. I saw pink and violet sandwiches and that symbolizes the color of ours.

Nagkuha ako ng dalawang pink at dalawang violet din. Para dalawang violet sa 'I love' at dalawang pink sa 'You Jin'. Combine it altogether, I love you Jin.

Lol. Cheesy.

Anyways, nagbayad na ako at pagkatapos nyan ay dumiretso na ako sa kay Rapmon.

Tiningnan niya ang sandwich na binili ko and suddenly, A smile formed on his lips.

"Do you miss him?", nakangiting tanong niya. Alam ko na kung sino yung ipinahiwatig niya kaya agad na akong tumango at kinain yung isang sandwich na kulay violet.

"I know he'll miss you too. Ikaw pa", sabi niya at ngumiti naman. Damn this bias wrecker of mine. Wag mo kong ngiti-ngitian diyan! Itapon ko yang dimples mo eh. Aish.

"So..let's go?", tanong niya na ikinatango ko na naman ulit. Wala. I just don't like to talk when I'm eating. Haha I love food kasi eh.

So ayun, nag book na kami papuntang Pilipinas to save my mother there. And everytime na maalala ko siya, bigla nalang sumikip ang dibdib ko and that made me cried again.