Sober Nights

|Δεν βγάζει πουθενά|2

Εβελυν POV

Στάθηκα έξω από το κτήριο και το κοιτούσα επίμονα μέχρι να πάρω την απόφαση να μπω μέσα. Η καρδιά που χτυπούσε δυνατά, η θερμοκρασία του σώματος μου είχε ανέβει. Δεν ήξερα αν έπρεπε να μπω ή όχι. Αν είχα λόγο να το κάνω ή όχι. Έσφιξα της γροθιές μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και έκανα ένα βήμα μπροστά. Άνοιξα την τεράστια πόρτα και μπήκα μέσα, ο χορός ήταν ψυχρός και σκοτεινός, υπήρχε μια ατμόσφαιρα που σε τρόμαζε.

"Γειά σας" Είπα σε έναν αστυνομικό.
"Θα ήθελα να δω κάποιον" Συνέχισα και εκείνος με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. Δεν είπε κάτι και συνέχισε να με κοιτάει επίμονα με ένα σκληρό βλέμμα.
"Τον Στέφανο..." Άρχισα να λέω.
"Από δω" Με διέκοψε με την χοντρή φωνή του.

Τον ακολούθησα. Μπήκαμε σε έναν διάδρομο με κελιά  γεμάτα άντρες που με κοίταγαν και σφυριζαν. Αγκάλιασα το σώμα μου με τα χέρια μου και άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα και με σκυφτό το κεφάλι.
Φύγαμε από αυτόν τον διάδρομο και μπήκαμε σε μια μεγάλη αίθουσα με μικρά στρογγυλά τραπέζια.

"Κάτσε εδώ" Μου είπε ανέκφραστος και εξαφανίστηκε.

Έκατσα σε ένα τραπέζι και μαζεύτηκα. Το άγχος μου είχε μεγαλώσει και το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος. Η καρδιά μου για ακόμη μια φορά χτυπούσε με γρήγορους ρυθμούς. Είχα αγχωθεί υπερβολικά πολύ. Ένιωθα πολύ άβολα. Δεν έχω  ιδέα τι θα του πω. Τι θα πούμε. Σήκωσα το κεφάλι μου και τον είδα να μπαίνει στην αίθουσα μαζί με τον αστυνομικό. Αμέσως ισιοσα τον κορμό μου και δαγκωσα τα χείλη μου νιώθοντας το άγχος μου να με πνίγει. Έκατσε απέναντι μου και με κοίταξε χαμογελώντας μου ελαφρά.

"Γειά" Είπα σχεδόν ψιθυριστά.
"Σε περίμενα" Μου είπε αμέσως και γω έσκυψα το κεφάλι μου κοιτώντας κάτω. Τον ένιωσα να με πλησιάζει μέχρι που έπιασε το πιγούνι μου και με έκανε να τον κοιτάξω στα μάτια.
"Είχα αρχίσει να φοβάμαι ότι δεν θα έρθεις" Είπε με την βαριά φωνή του και γω του χαμογέλασα.
"Πως είναι εδώ;" Τον ρώτησα και εκείνος γέλασε.
"Κόλαση μωρό μου, κόλαση" Είπε.
"Κατάλαβα.." Ψέλλισα. Με κάρφωσε με το βλέμμα του και έπειτα χαμογέλασε.
"Έχεις άγχος"
" Όχι δεν έχω" Είπα χαμογελώντας λίγο για να φανώ χαλαρή.
"Δεν ήταν ερώτηση" Ειπε και με ξανά πλησίασε.
" Γιατί ήρθες μικρή;" Με ρώτησε κάπως χαμηλόφωνα έχοντας το πρόσωπο του πολύ κοντά στο δικό μου.
Ανασηκωσα τους ώμους μου.
"Απλά ήρθα" Είπα και η απάντηση που του έδωσα φάνηκε να μην ήταν αυτή που ήθελε να ακούσει.
Πήγε πίσω και η απόσταση μεταξύ μας ξανά  μεγαλωσε.
" Απλά ήρθες; Αυτο;" Ρώτησε  σοβαρός δείχνοντας πόσο είχε απογοητευτεί με αυτό που άκουσε.
"Τι θες να σου πω Στέφανε;" Τον ρώτησα παίρνοντας πιο πολύ θάρρος. Εκείνος ξανά πλησίασε ελάχιστα και έβαλε τα χέρια του πάνω στο τραπέζι.
"Την αλήθεια" Ειπε και με κοίταξε.

Ο κόμπος στην κοιλιά μου είχε γίνει πιο έντονος και σφιχτός. Δεν ήμουν καθόλου χαλαρή. Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Δεν ήξερα γιατί πράγματι ήρθα.

"Δεν ξέρω τι να σου πω" Είπα και εκείνος έσκυψε το κεφάλι του.
"Μάλιστα" Είπε μέσα από τα δόντια του.
" Μάλλον δεν έπρεπε να έρθεις" Συμπλήρωσε και σήκωσε το κεφάλι του για να με κοιτάξει. Η καρδιά μου σφιχτηκε.

"Αρκετά" Μας φώναξε ο αστυνομικός και τράβηξε τον Στέφανο από το μπράτσο. Σηκωθήκαμε πάνω και κοιταχτηκαμε για μια τελευταία φορά. Δεν είπε κανένας μας τίποτα. Το βλέμμα του έδειχνε πόσο είχε απογοητεύει κάτι που με πονούσε. Έσκυψε το κεφάλι του και ο αστυνομικός τον τράβηξε μακρυά μου. Γύρισα από την άλλη και έφυγα από εκείνον τον χώρο νιώθοντας συναισθηματικά διαλυμένη.

×××××××××××××××××××××××××Επίσκεψη 1×

Βγήκα από το κτήριο και πήρα μια βαθιά ανάσα. Τα πόδια μου έτρεμαν. Έκατσα κάτω και έκρυψα το πρόσωπό μου μέσα στις παλάμες μου.
 Ένιωθα σκατα... Είχα καιρό να μιλήσω μαζί του... Είχα καιρό να τον δω. Είχα καιρό να ακούσω την φωνή του, να δω το πρόσωπο του. Είχα καιρό να νιώσω αυτό που νιώθω όταν είμαι κοντά του.
Έπρεπε να του πω... Όχι γαμα το... Δεν βγάζει πουθενά.

××××××××××××××××××××××××××××××××××××

Εμένα μ άρεσε : Ρ

Adios🥀