Η καρδιά μου για λίγα δευτερόλεπτα σταμάτησε και έπειτα άρχισε να χτυπάει σαν τρελή νιώθοντας ότι ήταν έτοιμη να βγει έξω. Ο Στεφανος καθόταν χαλαρός και με κοιτούσε έχοντας αυτό το χαμόγελο στα χείλη που έκανε τις πεταλούδες στο στομάχι μου να παίρνουν φωτιά.
«Σκοπεύεις να με κοιτάς έτσι για ώρες μικρή;» Είπε ο Σταφανος γελώντας και ξυπνώντας με από τον λήθαργο μου.
«Πως...» Προσπάθησα να πω.
«Δεν έχει σημασία» Είπε και ήρθε πιο κοντά μου στο κρεβάτι.
Σήκωσε τον κορμό του και έπιασε με τα δυο του χέρια το πρόσωπο μου χαϊδεύοντας τα μάγουλα μου.
«Δεν αντέχω μακρυά σου μικρή. Δεν αντέχω μια ζωή χωρίς εσένα» Μου ψυθίρισε και κυριολεκτικά εκείνη την ώρα απλά ένιωσα να λιώνω σαν να ήμουν ένα παγωτό εκτεθημενο σε μια ζέστη ατμόσφαιρα.
Το μυαλό μου έτρεχε σαν τρελό και η μία και μοναδική σκέψη που δεν με άφηνε να απολαυσω αυτή την στιγμή μαζί του ήταν ότι αργα η γρήγορα θα τον έψαχναν οι μπάτσοι και θα ξανά γυρνούσε πισω στην φυλακή. Εκείνη την στιγμή κατέστρωσα στο μυαλό μου το πιο τρελό σχέδιο, αλλά, καθώς κοιτούσα τα ζεστά κάστανα του μάτια, η ιδέα μου φαινόταν λογική. Αυτά τα μάτια έδιναν νόημα στα πάντα. Το πρόσωπο του και το σώμα του είχαν μερικές μελανιές και γρατζουνιές, μια υπενθύμιση του ποσο σκληρή είναι η ζωή στην φυλακή και στο ότι είναι το μοναδικό πράγμα που μπορεί μας κρατήσει χωριστά. Το μοναδικό εμπόδιο που δεν μπορούσαμε να ελέγξουμε.
Χρειαζόμασταν μόνο τα απολύτως απαραίτητα και μπορούσαμε να φύγουμε σε πέντε λεπτά. Μπορούσαμε να αγοράσουμε ρούχα εκεί. Όσο πιο γρήγορα φεύγαμε, τόσο καλύτερα. Δεν θα μπορούσαν να φανταστούν που θα έχουμε πάει αλλά ούτε ότι θα κάναμε μια τέτοια βιαστική κίνηση. Έπρεπε να πάρω τον Στέφανο μακριά από δω. Και έπρεπε να τον πείσω! Ήταν το καλύτερο "σχέδιο" που είχα μέχρι τώρα, δεν είχα χρόνο να σκεφτώ κάποιο καλύτερο. Έπρεπε ήδη να είχαμε φύγει!
Ο Στεφανος με κοιτούσε με ενδιαφέρον, περιμένοντας να πω κάτι, να κάνω κάτι. Τον αγαπούσα. Γαμωτο, τον αγαπούσα, και δεν γινόταν να τον χάσω πάλι, όχι ύστερα από όσα είχαμε περάσει και ενάντια σε όσα είχαμε παλέψει για να φτάσουμε σε αυτή τη στιγμή. Δεν ήξερα αν θα σηκωνόταν να έφευγε μαζί μου τώρα, αλλά έπρεπε να το κάνει!
«Στέφανε!»
«Ναι;» Είπε συνοφρυωμενος.
«Πρέπει να φύγουμε!» Είπα και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Εκείνος γέλασε και παρέμεινε στην θέση του.
«Τι λες μικρή;» Ρώτησε με ένα γελακι.
«Να φύγουμε από δω! Να πάρουμε το αεροπλάνο και να φύγουμε!» Άρχισα να λέω γρήγορα νιώθοντας τον χρόνο να με πιέζει.
«Γιατί να φύγουμε;» Γέλασε.
«Γιατί δεν θέλω να σε ξανά χάσω! Απλά σήκω και πάμε! Οι μπάτσοι θα έχουν αρχίσει ήδη να σε ψάχνουν!» Είπα σχεδόν φωνάζοντας και ο Στεφανος τώρα πια είχε σοβαρέψει. Σηκώθηκε πάνω και με πλησίασε.
«Είσαι σίγουρη ότι θες να το κάνουμε αυτό; Μαζί;» Με ρώτησε σοβαρός.
«Ναι!»
«Δεν σου αξίζει μια τέτοια ζωή μικρή. Δεν χρειάζεται να κρύβεσαι μαζί μου»
«Απλά πάρε ότι χρειάζεσαι και πάμε!» Είπα καθώς πετούσα μέσα στον σάκο μου ότι έβλεπα μπροστά μου ενώ με την άκρη του ματιού μου είδα τον Στέφανο να χαμογελάει κοιτάζοντας με.
Ήμουν σίγουρη για αυτό που πήγαινα να κάνω! Δεν είχαμε χρόνο. Ποτε μας δεν είχαμε. Μα αυτή την φορά έπρεπε όντως να βιαστούμε.
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ESTÁS LEYENDO
Sober Nights
Novela Juvenil"Μην αμφισβητείς την αγάπη μου μωρό μου" Της φώναξα. "Βάζω στοίχημα ότι εσύ θα είσαι ο πρώτος που θα σταματήσεις να με αγαπάς και όχι εγώ εσένα" Είπε σταυρώνοντας τα χέρια της κάτω από το στήθος της και εγώ γέλασα. "Αν χάσεις θα μείνεις μαζί μου...
