Iemand om voor te sterven ~Finnick Odair~

《H6》

"The past can hurt. But the way I see it, you can either run from it, or learn from it."

Ik sta met een warm broodje naast de trainingsruimte. Kieran staat naast me ongeduldig op en neer te springen en Annie lijkt haast groen van de zenuwen.
"Ik wil dat je niet doet alsof je slappe hap bent. Maar laat ook je belangrijkste element niet zien," zeg ik tegen Kieran, hij knikt en vertrekt.

"Schoonheid, kom eens hier."
Het duurt een tijdje totdat Annie uitvogelt dat ik haar bedoel en ze draait zich om.
"Wat moet ik doen?" vraagt ze, haar onderlip trilt lichtjes.
"Jij gaat elk onderdeel één keer doen, en er is grote kans dat het allemaal slecht wordt. Maar, de gene die het beste voelde meld je bij mij."
"Oké, ja, dat is goed. En wat ga jij daar dan mee doen?"
"Dat is een verrassing," zeg ik met een knipoog, ik leg mijn hand op haar onderrug en duw haar zachtjes de trainingsruimte in.

Ik ga zitten bij de andere mentoren en kijk naar de twee. Kieran gooit dolken naar schietschijven, ze belanden allemaal moeiteloos in de roos. Onmiddellijk zie ik dat de andere beroeps naar hem toe lopen en aanspreken, meestal worden de beroeps uit het eerste en tweede District onmiddellijk handlangers. En dan kijken ze eventjes of de District 4 beroeps goed genoeg is, bij Kieran besluiten ze zo te zien van wel.

Annie staat verderop boog te schieten, op zich gaat het redelijk. Maar lang niet goed genoeg om mensen in de spelen te kunnen raken. Ze staat op de meest afgelegen plek van de trainingsruimte, ze is waarschijnlijk te onzeker om zich te bemoeien met anderen.

Kieran geeft een klein knikje naar Annie, en loopt dan samen met de andere beroeps naar haar toe. Ik ga rechterop zitten; benieuwd wat er komen gaat.
Annie houdt een kort gesprekje met ze, waarbij ze minimaal vijf keer haar hoofd schudt. De vrouwelijke beroeps uit District 1 legt een hand op haar schouder, Annie slaat hem hard en snel weg.

Het meisje kijkt Annie woedend aan en loopt dan weg met de anderen op haar hielen. Annie zet haar boog terug in het rek en begint een visnet te maken, iets wat ze al haar hele leven doet waarschijnlijk.
Haar rode lokken vallen over haar schouder en bedekken haar gezicht half, ik kijk snel weg. Iets aan dat beeld zorgt ervoor dat mijn hart een sprongetje maakt.

~*~

Bij de lunch zak ik een beetje weg in mijn gedachten, ze brengen mij onmiddellijk terug naar vannacht. Toen ik weer wakker was geworden, liggend op de badkamer vloer, was ik volledig van slag geweest.
Maar omdat het al ochtend was kon ik mijn gedachten er vrij snel vanaf halen. Ik was opgestaan en besloot zoals elke dag weer door te gaan.
Ik val drie keer, en sta vier keer weer op. Zoals altijd.

"Ik weet echt niet welke het beste voelde," hoor ik Annie's stem zeggen, ik kijk haar een beetje glazig aan. Na een tijdje dringen haar woorden tot me door.
"Het maakt niet uit, we vinden echt wel wat. Ik ben daar pro in."
"In wat ben je pro?" vraagt Kieran, ik begin hem steeds meer te mogen. Maar ik schiet ook vrij snel goed met mensen op, een eigenschap die oprecht van mij is. En toevallig handig was voor Snows 'Finnick Odair toneelstukje'.
"Alles," zeg ik, Kieran snuift een beetje lachend. Annie mompelt iets wat lijkt op: jongens.

Ik wrijf over mijn knokkels, die nu een dieprode kleur hebben gekregen. Waarschijnlijk zal het een blauwe plek worden. Zachtjes, om de pijn te stoppen, bijt ik op mijn onderlip. Annie kijkt zijdelings naar me, snel verberg ik mijn hand onder de tafel.
"Kom vanavond naar mijn kamer, zeven uur," zeg ik tegen haar, dan heb ik een uurtje de tijd om haar te helpen. Daarna moet ik naar een vrouw toe, ik moet al bijna kokhalzen bij het idee. Misschien moet ik is een keer bedenken hoe het leuker kan worden voor mezelf, ik doe het al drie jaar en heb het in totaal nul keer leuk gevonden. Sterker nog, ik heb nog nooit seks gehad met iemand waar mee ik het wilde.

"Waarom?"
Ik probeer uit te vogelen hoe ik het niet verkeerd kan laten klinken, maar bij mij klinkt alles standaard verkeerd.
"Dan ga ik je helpen met vechten," zeg ik, opgelucht dat dat een normale zin is. Net zoals met vele dingen bij Annie begrijp ik niet waarom ik me best doe niet verkeerd te klinken.

"Krijg ik ook een privé sessie?" zegt Kieran, ik draai me naar hem toe.
"Alleen voor schoonheid hier. Niemand anders krijgt mijn privé tijd," zeg ik.
"Wauwie, jij gaat ooit nog een prijs winnen."
'En Finnick Odair wint de arrogantie prijs alweer. Wat een topper!'
Mijn hart slaat een klopping over, een plotseling benauwd gevoel komt in me op. Ik dacht dat ik de overdag triggers was overgegroeid, niet dus.
Ik sta geschrokken op, mijn stoel valt met een harde klap op de grond. Annie en Kieran kijken me bezorgd aan.
"Finnick," begint Annie, tegelijkertijd zegt Kieran: "Odair?"
"Niks, hij perongeluk, moet. Wc," stamel ik, daarna loop ik zo snel mogelijk weg.

Terug in mijn kamer ga ik op bed liggen, de paniek stroomt door mijn lichaam heen en ik wordt er woedend van. Ik heb de neiging alles in deze kamer in stukken te smijten. De woorden van Elaine razen door mijn hoofd.
'Je hebt een koud hart, Finnick Odair, koud.'
Ik sla mijn handen tegen mijn oren, proberend de woordenstroom te stoppen. Ik kan niet geloven dat ik zo'n terugval heb, het ging juist zo goed. Ik had alleen nog maar last van nachtmerries, maar dit gedeelte van het jaar brengt me altijd zo heftig weer terug. En de vrouwen willen me het liefste rond deze tijd, ze staan letterlijk in de rij. En daardoor wordt het niet beter.
Ik probeer niet te denken aan vanavond, ik kan niet denken aan vanavond. Zodra ik alle vrouwen voor me zie en wat ze van me willen begint mijn lichaam al te reageren. En ik krijg het idee dat ik moet kotsen.

'Ik wilde nooit in de spelen, ik heb de verantwoordelijkheid over drie broertjes en ik kon het niet veroorloven om in de spelen te komen. Blijkbaar is karma a real bitch.'
En zonder dat ik er erg in heb begin ik te gillen. Te gillen alsof ik Elaine opnieuw dood zie liggen, alsof ik haar opnieuw verlies.

En na een tijdje lijkt het alsof mijn stembanden knappen en komt er geen enkel geluid uit mijn keel. Ik draai me met een leeg hoofd om naar mijn klok en merk dat het al avond is. En Annie is hier over tien minuten.