"Yol Ayrımı" (Tamamlandı)

"Yol Ayrımı"

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•
"Yol Ayrımı" SENİNLE MUTLUYUM...
°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°
İkiside Birbirine Yavaşça Yaklaştı Anın tadını Çıkarıyorlardı.
Tam olacakken...
Kapı çaldı.
"Ayy ben böyle işin!!!"
"Sakin ol aşkım!"
Öykü kapıyı açmaya gitmişti,kargocu'dan kutuyu aldı ve imzayı attı.İçeri geçtiğinde.Sinan mutfak masasında bir şeyler yiyordu.
"O ne hayatım?"
"İlimize bir şey yaptırdım tahmin ettiğim ne??"
"Ne??"
"Sinan hadi ama.!!"
5 dk sonra...
"Tamam o zaman!"
tişört vardır iki tane ve ustunde yazı yazıyordu.
'Ben Seninle Seninle Mutluyum...'
"Vayy sevgilim bunlar çok güzel..."
"Giyelim o zaman."
"Ee hadimadem."
İkiside giyerler...
Ve pastayı süslemeye başlarlar.
Sinan öykü'nün arkasına geçmiş onu izliyordu.
En son bir çilek kalmıştı koyulacak Öykü dayanamamış yemişti çileği.
"Aşkım bana da bıraksaydın."
"Napiyim çok güzeldi.."
"ETKİSİ GEÇMEDEN"
"Ne?"
Dedi ve Sinan Öykünün dudaklarına yapıştı.
Soluksuz öpüşmüşlerdi.
"Aç mısın sen??"
"Yoo...".
"Bende değilim.."
"Tamam o zaman ben biraz yukarı çıkiyim "
"Tamam bende halletmem gereken işler var."
"Görüşürüz aşkım..."
Sinan evden çıkmıştı arabasına bindi ve adrese doğu gitmeye başladı.
Sevdiğini kaybetme korkusuyla Öyküyü bile evde tek bırakmıştı ve bu sinan'ın çok korkutuyordu.
2 saat önce...
Sinan salonda haberleri izliyordu telefonuna gelen mesajla,tv'nin sesini kıstı ve mesajı okudu.
'attığım adrese gel konuşucaz!ÖYKÜ'
Hemen yerinden kalktı bu sıra da Öykü gelmeden yemek hazırlamaya koyuldu ...
***
Depoya gelmişti
Hemen içeri girdi.
"Nerdeysen çık ne konuşacaksak konuşalım."
Bu sıra da arkasından topuk sesleri geliyordu arkasını döndü karşısında Ateş ve Miran'ı görünce şaşırdı bu adamlar ne isteyebilirdi ki öyküden eski ortaklar.
"Hoşgeldin Sinan Tuzcu!"
"Öyküyle ne alakanız var!!"
"Sakın oll!!"
"Yanıltıcı soru!!"
"Öyküyü siz vurdunuz demi lan!!"
"Ne kadar akıllısın Sinan aferin sana anladın yani."
Dedi miran
Ateş öne çıktı ve şöyle dedi.
"Öykü sana söylemed demi.Hastanede öykü'nün yanına geldim.Yazık korktu benden.Ama unutma o benim!!"
"Oo senin değil Ateş o bana aittir!!
"Çok konuşma Sinan!!ve şimdi kaybol mutlu günler sizi bekler!!!"
Sinan bir hışımla çıktı.
Öyküye söylemediği için çok sinirliydi.
Yolda giderken ağlamıştı Sinan bu sıra da Öykü aramıştı.
"Efendim.."
"Sinan nerdesin?"
"Geliyorum çıkma bir yere konuşucaz!"
"Hı-hı"
Kabaca konuşmuştu öyküyle ve Öykü bu durumdan korkmuştu  eve geldi arabadan indi ve içeri girdi.Öykü salonda bekliyordu.
"Neden kızdın bana!!??"
"Öykü niye demedin"
"Neyi!!"
"Sen vurulduğunda ateşin odaya geldiğini niye demedin Öykü niye!!"
"Sinan dersem gidip vurururdun Ateşi sonra nolucaktı Sinan!!Ben senin her gün ağlayarak yolunu mu gözlicektim he!!"
"Ben öğrendim ama şimdi daha kötü oldu hee böyle oldumu peki ben öğrenince noldu!!??"
"KORKTUM!! ben sensiz kalırım diye korktum Sinan ben seninle mutlu oluyorum her anını Seninle şenlendiriyorum ve şimdi böyle olsun istemiyorum.Yollarımız ayrılsın istemiyorum nolur Sinan nolur kızma bana!!"
"Asıl ben korktum Öykü ben hem senin Ateş ve Miran ile ne alakan var Öykü ne alakan var!!"
"Ben böyle bilmemiştim seni meğer aşkında yalanmış!!"