DUMANLAR

BAŞLANGIÇ

O gün hiç unutmam elimi pencereye koyup güneşin elimi aydınlatmasını ve ısıtmasını izleyip gülüyordum.Bi ses duydum ne olduğunu anlamadığım için mutfağa doğru gittim.Kapıdan içeri baktım annemin kafası ellerinin içindeydi öne arkaya sallanıyordu ve ağlıyordu.                                     -Anne,dedim.                                                                                                                                                                           Annem irkilip bana baktı hemen 5 sn boyunca sadece benim gözlerimin içine baktı.Sanki zorla yutkunuyordu.Birden bir anons sesi geldi sanki evden geliyormuş gibi etrafa baktım.                         -Herkes güvenli bölgeye.tekrar ediyorum 20 dk içinde herkes güvenli bölgeye .Tekrar edi...              Annem ayağa kalktı derin bir nefes aldı,gözyaşlarını eliyle sildi.Durdu bana baktı.                                  -Anne ne oluyor?Neden ağlıyorsun?                                                                                                                              Annem bana cevap vermek yerine etrafına bakındı çekmeceye bakınca durdu çekmeceye doğru aceleyle koştu.Çekmeceyi açtı o an ellerinin titrediğini farkettim. Burnunu çekti ve çekmecenin içinden bir tane bıçak aldı.Bir an kötü bir şeylerin olacağını hissederek ürperdim.Mutfak masasını ayağıyla hafif ittirip orada olduğunu yeni farkettiğim çantayı eline aldı,çantanın ilk gözünü açtı ve bıçağı içine bıraktı fermuarını kapatıp çantayı sırtına aldı.Benim elimi tutup kapıya doğru hızlıca çekiştirdi.Kapıyı açtı hızlıca merdivenlerden indik.Anneme birşeyler sordum ayakkabımı bile giymediğimi söyledim ama annem cevap vermedi.Sadece koş zaman yok diyip durdu tüm yol boyunca yollar çok kalabalıktı herkes güvenli bölgeye gitmek için sokakta koşuyordu.sürekli birilerine çarpıyordum annem elimi öyle sıkı tutup çekiyordu ki çarptığım kişilerden özür dileme fırsatı bile bulamıyordum.Arık sadce sustum ve dikkatlice koşmaya devam ettim.5 dk arayla yine aynı anonslar yapılıyordu.10 dk gibi bir süre koştuktan sonra annem aniden durdu ben de durdum annem sırtındaki çantayı çıkarıp benim sırtıma taktı sonra,   -Sakın korkma biz seni bulucaz nerde olursan ol tamam mı?Sorularını cevaplıyıcak vaktim yok şuradaki trene doğru ne kadar hızlı koşabiliyorsan koş o zaman senin güvende olduğuna emin olucam ,dedi.  Hızlıca bana sarıldı ve yanağımdan öptü.Hadi koş.Ne olduğunu anlamadım ama yinede arkamı döndüm ilerdeki trene baktım yollar hepsi çakıllıydı ve ayağımda ayakkabı yoktu ama annem yine koş diye bağırınca koşmaya başladım.Koştukça sivri çakıllar ayağımı yırtıyor ve çiziyorlardı yarı yola geldiğimde ayağımın acısına dayanamadım gözyaşlarım akmaya başladı.Benimle birlikte ne olduğunu anlamadan trene doğru koşan yaklaşık 40 çocuk vardı. Arkamı dönmeye hiç cesaret edemiyordum trene yaklaşmama az kalmıştı ki nefesim kesilmeye başlıyordu havanın soğukluğuna rağmen vücüdum sımsıcak olmaya başlamıştı boğazım ve dudağım kurumuştu ve gözyaşlarım durmadan akıyordu trene neredeyse varmıştım son adımımı trene attım ki bir silah patlama sesi geldi her ne kadar arkamı dönmeye cesaret edemesemde o anlık korkuyla arkamı döndüm annem,annem ortada öylece durmuş yatıyordu. o ses kafamda binlerce kez daha patladı hayır dedim içimden olamaz...