သုံးႀကိမ္ျပန္ဆုံရင္ေတာ့ ဖူးစာဘဲ ဆိုတဲ့စကားကို
က်ေနာ္ မေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေပမဲ့.....
ညေနခင္းတခုက လမ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုမွာ...
က်ေနာ့္ ဖုန္းwallpaper ထဲက အမည္မသိေကာင္ေလး
တစ္ေယာက္ကို ...
က်ေနာ့္ေရွ႕ မလွမ္းမကမ္းအေနအထားေတြ ျပန္ေတြ႕လိုက္ရသည့္အခါ....
ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးမူေတြကို က်ေနာ္
ေခါင္းစဥ္ မတပ္ရဲ....
ေနာက္ေက်ာျပင္ေလးကို ျမင္ေတြ႕လိုက္႐ုံနဲ႔ မွတ္မိေနသည့္
က်ေနာ္သည္...
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ပတ္လုံး အမည္တပ္မရသည့္ ေရာဂါ
ေဝဒနာကို ခံစားေနခဲ့ရတယ္ဆိုတာကို ကံယာကံရွင္ကေတာ့
သိမည္မဟုတ္....
ခါတိုင္းလိုဘဲ နားက်ပ္ေလးႏွင့္ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ လမ္းေလွ်ာက္
ေနသည့္ ေကာင္ေလးေနာက္ကို..
က်ေနာ္ တိတ္တဆိတ္လိုက္လာရင္း...
အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲ vibrate ျဖစ္လာေသာ ဖုန္းကိုလည္း
တမင္ မကိုင္ျဖစ္လိုက္....
႐ုံးဆင္းသည္ႏွင့္ သာမန္ထက္ တိတ္ဆိတ္လြန္းသည့္
ရပ္ကြက္ဘက္ေရာက္လာရတာဟာ အလုပ္ကိစၥအရ
ပင္စင္ယူၿပီးသား အင္ဂ်င္နီယာေဟာင္းအိမ္ဆီ သြားဖို႔ေပမဲ့....
လမ္းတစ္ဝက္မွာတင္ က်ေနာ့္ရဲ႕ လာရင္းကိစၥေတြကို
တမင္ေမ့ထားလိုက္ေတာ့သည္..
*ကလင္..!!..ကလင္!! *
ေနာက္ကေန ဆက္တိုက္တီးျမည္ေနေသာ စက္ဘီးဘဲလ္သံေၾကာင့္ ...
နဂိုကတည္းက လမ္းေဘးေပမဲ့ အိမ္အုတ္နံရံေတြထိမတတ္ လမ္းေဘးသို႔ ကပ္ေလွ်ာက္ေပးလိုက္ရသည္...
" ဟာ..!?.ေဟးးးး!? ေဟ့လူ လမ္းေဘးကပ္ဗ်ိဳ႕...
ဘရိတ္မမိဘူးခင္ဗ်ာ..!?"
ေတာင္လမ္းေဖာက္ကာ ေဆာက္ထားေသာ ေျမျပင္မညီညာသည့္ အေနအထားက ေနအိမ္ေတြမို႔
ေက်ာက္တန္းလမ္းရဲ႕ တဖက္တြင္ လက္ရန္းမရွိေတာ့
ဒီယီးဒယိုင္ျဖစ္ေနေသာ စက္ဘီးႏွင့္ေကာင္ေလးက
က်ေနာ့္နားကေန ေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ စကားေၾကာင့္...
႐ုတ္တရက္ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားရသည့္ စိုးရိမ္မူႏွင့္အတူ..
ေရွ႕နားက နားက်ပ္ႏွင့္ ေကာင္ေလးဆီ ေျပးသြားလိုက္ေတာ့သည္...
