တလဆိုသည့္ အခ်ိန္ကာလေလးက မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း
ကုန္သြားခဲ့သည္မို႔ ...
က်ေနာ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်န္ၿပီး ဆိုးလ္ျပန္လာခဲ့ရသည္....
တပတ္အတြင္း လိုက္လာခဲ့မည္ဟူေသာ ေကာင္ေလးက
တကယ္ပင္ တစ္ပတ္အတြင္းတြင္
ဆိုးလ္ကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့ေပမဲ့...
က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းေတြ႕ခြင့္မရေသးသည္မို႔....
ဒီဇိုင္းဌာနမွ ေခါင္းေဆာင္ ေနရာရာက္သြားရသည္ကိုလည္း
မေပ်ာ္ႏိုင္ပါ....
အလုပ္သေဘာအရ ဂုဏ္ျပဳစားေသာက္ပြဲက ၾကာအုန္းမွာမို႔
ထျပန္လို႔ မျဖစ္သည့္ က်ေနာ္ သန္႔စင္ခန္းသြားဟန္ျပကာ
ေကာင္ေလးဆီ စာပို႔ရသည္...
* ကိုယ္တို႔ ေတြ႕လို႔ အဆင္မေျပေသးဘူးလား ?*
* က်ေနာ္ အိမ္ကေတြကို မနက္က ဖြင့္ေျပာလိုက္ၿပီ..
အစ္ကိုလို႔ေတာ့ မေျပာေသးေပမဲ့...ေဖေဖက
အရမ္းစိတ္ဆိုးေနလို႔ ...ဒီအပတ္ထဲေတာ့ ေတြ႕လို႔ရမယ္
မထင္ဘူး အစ္ကို..*
က်ေနာ္ ရင္ေမာစြာႏွင့္ စာျပန္႐ိုက္ရသည္.
* အရမ္းဆူခံေနရရင္ ကိုယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္..
ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ေသးလို႔ ..*
* မပူပါနဲ႔...က်ေနာ္က ဘာမွမၾကားရတာကို :3 *
ေကာင္ေလးပို႔လာသည့္ စာကိုၾကည့္ၿပီး
က်ေနာ္ ရီရအခက္ ငိုရအခက္ပင္...
* တကယ္ေျပာတာ..ေမေမက က်ေနာ့္ဘက္မို႔ ..
ေဖေဖက သိပ္ၾကာၾကာစိတ္ဆိုးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးထင္တယ္..
အဲမတိုင္ခင္ ခဏေလး သည္းခံေနၾကရေအာင္..ေနာ္..
က်ေနာ္ ဖုန္းခဏခဏ သုံးေနတာသိရင္ ဖုန္းသိမ္းသြားမွာ စိုးလို႔..မနက္ျဖန္မွ စာျပန္ပို႔ေတာ့မယ္ေနာ္...
အစ္ကို လြမ္းတယ္ *
* အင္း...ကိုယ္လည္း လြမ္းတယ္ *
ထိုညက က်ေနာ္ ရီေဝေဝႏွင့္ ...
အလုပ္ကိစၥေၾကာင့္သာ ေရာက္ဖူးသည့္ လူခ်မ္းသာရပ္ကြက္
ထဲ တကၠစီ တစ္စီးႏွင့္ ေရာက္ခဲ့ေသးသည္....
တိုက္ျခံက်ယ္ႀကီးတစ္ခုကို ခဏေငးၾကည့္ၿပီး
အမူးပင္ေျပသြားသည္မို႔....
