Op zoek naar Lisa

Proloog

Alvorens jullie dit verhaal gaan lezen, moet ik er even voor de duidelijkheid bij vermelden, dat dit geen waargebeurd verhaal is. Er zitten allerlei gelijkenissen en waarheden in, maar ik zal niet zeggen wat wel en wat niet. Markus bestaat echt, maar is niet mijn geliefde in het dagelijks leven. Wel helpt hij mij met mijn fitness trainingen en is hij inderdaad een prachtige man. Maar verder.....

Veel leesplezier en ik hoor graag wat jullie er van vinden....
xxx Sheila ❤

Een prachtig gespierd lijf, heerlijke billen, een intense blik... Markus was het voorbeeld type man die je maandelijks tegen kwam in de fitnessbladen. Een goddelijk schepsel die je aan kon kijken alsof hij voor jou bestemd was. Natuurlijk wist ik wel dat dat niet het geval was. Vrouwen als ik mochten alleen maar naar hem kijken en kijken deed ik dan ook, stiekem, elke dag. Spreken deed ik hem nooit, waarom zou hij? Sommige kregen wel eens een glimlach van hem, maar dat was eerder uitzondering dan regel. En degene die hij een glimlach of een paar woorden gunde, waren de mooie strak getrainde jonge meiden, met billen waar ik een moord voor zou doen. Met zo veel moois om je heen, kijk je niet, naar een in mijn ogen, veel te zwaar en te klein gedrocht. Ik had wel lange blonde haren tot op mijn kont en groene ogen waar ik wel eens opmerkingen over kreeg, maar dat was het dan ook. In mijn ogen, was ik een onzichtbare vrouw. Vooral voor mannen zoals hij. Maar ach... Het heet niet voor niets fantasie. Gebeurtenissen die je graag zou willen meemaken, maar waarvan je weet dat dat nooit het geval gaat zijn.

Na een tijdje viel het me op, dat hij buiten het personeel eigenlijk met bijna niemand anders meer sprak. Ook viel op, dat hij regelmatig in de personeelsvertrekken kwam, al wist ik zeker dat hij er niet werkzaam was. Waarom had hij dit privilege en waarom leek hij zo in zichzelf gekeerd?

Tot die desbetreffende warme dag in april. De hitte had er voor gezorgd dat er ondanks de airco, bijna geen volk op de fitness vloer liep. Buiten Markus en mij waren er nog maar drie andere personen aan het trainen. Hijgend en zwetend trok ik de crosstrainer bijna uit elkaar, stiekem naar hem glurend terwijl hij de gewichten keer op keer omhoog trok. De spieren in zijn armen trillen. Hoe zouden zijn armen er uit zien als hij zich omhoog duwt terwijl hij boven op me ligt, zijn mannelijkheid diep doorstotend. "Jeetje Lisa, hou op! Een man als hij gaat nog liever het klooster in, dan seks te hebben met jou!"

Plots viel me op, dat zijn blik me volgde. Richting de crosstrainer, de loopband, de Pullystation. Overal vonden zijn doordringende ogen de mijne. Wanneer ik als Cooling Down nog zo'n 20 minuten op de crosstrainer sta, spreekt hij me tot mijn grote verbazing aan. Kort maar vriendelijk. Hij wilt weten of het allemaal een beetje lukt. Dat het hem was opgevallen dat ik al goed resultaat had geboekt in de afgelopen 8 maanden en dat als ik iets wilde weten, ik hem gewoon moest vragen. Hij zou er voor me zijn.

Hoe kan dat nou? Ik liet alle scenario's de revue passeren, maar kon toch serieus niet bedenken waarom hij me nu wel aansprak, me wel aankeek en al die andere maanden niet. Had hij me echt al die tijd in de gaten gehouden?

Dan, net als ik mijn bidon met water wil vullen, hoor ik een ietwat hese zachte stem heel dicht achter mij vragen "ik ga zo zwemmen in de Blue Pearl, ga je mee Lisa?" Het is een vraag, maar ik hoor aan zijn toon dat het geen vraag is. "Ik heb geen bikini bij me" probeer ik nog, maar dat is voor hem geen reden om het aanbod af te slaan. "Heb je niet nodig". Een opgewonden tintelend gevoel raast door me heen en zonder verder nog iets te zeggen, haal ik mijn tas uit mijn kluisje, pak verbouwereerd zijn uitgestoken hand en volg hem naar buiten richting zijn auto. Is dit wijsheid of de grootste fout uit mijn leven??