Op zoek naar Lisa

Hoofdstuk 3

P.O.V. Marcus

Met pijn in mijn hart draag ik haar slapende lichaam mijn huis binnen. Haar lange blonde haren bedekken een gedeelte van haar gezicht en de rest hangt kriebelend over mijn naakte borst. Ik ben kwaad op mezelf. Ik had me nog zo voorgenomen geen seks met haar te hebben. Nu zal ik de zoveelste worden die haar teleur moet stellen en ik ben als de dood dat ze dat niet aan kan.

Zuchtend draag ik haar de trap op en leg haar neer op mijn eigen bed. De logeerkamer had ook gekund, maar dat kan ik nu niet over mijn hart verkrijgen. Dan weet ze gelijk dat ik geen relatie met haar wil.

Zodra ze het zachte dekbed raakt, krult ze haar half naakte lichaam op tot in een soort foetus houding. Een hartbrekend verdriet is zichtbaar op haar slapende gezicht. Voorzichtig ga ik op de rand van het bed zitten en veeg haar haren uit haar gezicht. Haar huid is zacht. Was ik maar degene die haar kon geven waar ze het meeste naar verlangt, liefde, aandacht en passie. "Verdomme Marcus!" Mopper ik op mezelf "je bent toch ook zo'n lul". Als ze straks wakker wordt en ik moet haar zeggen dat ik ook niet haar prins charming ben, zal ze zich vreselijk gebruikt en alleen voelen. Alles wat ik ook maar zal zeggen om haar het tegendeel te bewijzen, zal ze niet geloven met misschien alle gevolgen van dien. Ze zal, zoals zo vaak denken, dat ook ik haar niet aantrekkelijk vind. Teleurgesteld ben in hoe ze er uiteindelijk naakt uit ziet.

Teder streel ik over haar wang. "Kon ik je maar helpen" hoor ik mezelf fluisteren. "Kon ik je maar overtuigen van je eigen kracht, je schoonheid, maar misschien ook van de fouten die je onbewust hebt gemaakt waardoor je de verkeerde weg bent ingeslagen."

Ze kreunt zacht als mijn hand tegen haar wang aan blijft liggen. Als een hulpeloze pup, nestelt ze zich er verlangend tegenaan. Met dit lieve aanhankelijke gebaar breekt ze mijn hart, al ben ik niet verliefd op haar. Van Erik had ik op de club al vernomen, dat het een vrouw was die haar uiterste best deed zelfverzekerd over te komen, maar dat hier - door haar verleden - niet veel meer van over was.

Uit een gesprek dat hij een maand of twee geleden met haar had gevoerd, had ze in een emotionele bui zich per ongeluk laten ontvallen, dat ze het leven niet meer leuk vond. Dat ze de mensen niet meer begreep en vooral het leed wat haar werd aangedaan niet meer kon verwerken. Hij had haar toen aangeraden professionele hulp te gaan zoeken. Echter nadat hij dat benoemde was ze gelijk in een soort verdedingingsmodus geslagen en besefte hij dat ze dat nooit zou doen. Vreselijk ongerust had hij daarna moeten constateren dat ze zeker een week of drie niet meer op de club verscheen. Als ze maar niet.... Tegenover mij had hij zijn ongerustheid uitgesproken, waardoor ik bij Marianne was gaan informeren of Lisa de laatste tijd nog aanwezig was geweest . Marianne had het wel een rare vraag gevonden, maar omdat ik het was keek ze toch. Nee, Lisa was al meer dan drie weken niet meer op de club verschenen.

Wat was ik dan ook opgelucht toen ik haar eindelijk weer op de crosstrainer zag staan. Ze was een hoop afgevallen, dat viel me wel gelijk op. En de twinkeling in haar ogen, die ik juist altijd zo charmant vond of ze nu flink was of slank, was helemaal verdwenen. Samen met Erik heb ik toen een plan bedacht. Op de een of andere manier moesten we Lisa zien te motiveren om voor zichzelf te gaan vechten. Joost mag weten waarom ik vanmiddag besloot dat dit het moment moest zijn. En God behoede waarom ik haar in vredesnaam niet kon weerstaan.

Als ze zucht en verdrietig kreunt, leun ik zonder er bij na te denken voorover en kus haar uiterst teder op haar mond. Ik kan het niet meer aanzien. Morgen denk ik wel weer na over wat ik het beste met haar kan doen. Ik kleed me uit en kruip naast haar in bed. Het is misschien niet tactvol, maar voor 1x wil ik haar nog zo graag een goed gevoel bezorgen. Zodra mijn lichaam de hare raakt, ontpopt ze zich als een bloem en kruipt vertrouwt tegen me aan. Oké, slim is dit niet en helpen doe ik haar hier waarschijnlijk ook al helemaal niet mee, maar ohh wat voelt het lekker hoe ze haar hand over mijn borst laat gaan. Hoe haar vingertoppen over mijn buik kriebelen. Het is verdorie voor mij ook al weer een jaar geleden dat Suzanne uit mijn leven verdween.

Met een toenemende opwinding, merk ik hoe haar hand verder afdwaalt. Ik sluit mijn ogen en probeer me op iets anders te concentreren. Als ik echter plots haar lippen op mijn schouder voel, besef ik dat ze wakker is. Wat moet ik nou doen? Ik kan haar nu moeilijk bekennen, dat Erik en ik haar eigenlijk willen helpen om haar leven weer op de rit te krijgen. Dat ik haar wel leuk vind, maar dat het juist beter is dat ze geen relatie krijgt met wie dan ook op dit moment. Ze moet eerst sterker worden.

Oh fuck! Mijn ademhaling stokt. Teder omklemd haar hand mijn penis, iets waar hij meer dan dankbaar op reageert. Zacht hijgend onderga ik haar strelingen, haar kussen, tot ik even geen reden meer kan bedenken waarom ik haar niet zou mogen troosten. Het is een zwak excuus, ik weet het, maar oh mijn hemel.....!

Als ze vervolgens haar lippen om mijn tepel plaatst en er aan zuigt, terwijl ze me heel langzaam begint af te trekken, ben ik verloren. Dit is niet te doen! Dit kan ik echt niet weerstaan!

Ik draai me op mijn zij en trek Lisa tegen me aan. Door het licht van de maan dat idyllisch door mijn slaapkamerraam schijnt, zie ik de verdrietige, uitdrukking op haar gezicht. "Het geeft niet" zegt ze zacht alsof ze weet dat dit de laatste keer is.

Nog nooit in mijn leven heb ik me zo klote gevoelt. Alsof ik haar gebruik, maar zo is het helemaal niet. Ik zou haar zo graag willen helpen. Maar wat ik nu doe is alles behalve helpen. Dan schiet er plots een idee door mijn hoofd. Ja! Dat ga ik doen! Morgen zal de eerste dag zijn. Morgen zal ik haar vertellen wat mijn plannen zijn. Maar voor nu....

Lieflijk kijkt ze me aan. Het is alsof ze al mijn gedachtes kan lezen. Acht maanden lang volg ik haar nu al en acht maanden lang zag ik de meest uiteenlopende uitdrukkingen op haar gezicht. Maar deze, deze zie ik nu voor het eerst. Lieve, mooie indringende ogen, die lijken te berusten in het lot dat ik voor haar heb bedacht. "Het komt allemaal goed" fluister ik in haar oor en zet kusjes in haar hals. Het is mooi te zien, hoe ze haar ogen sluit en geniet van deze simpele manier van liefkozen. Weer voel ik een indringende pijn in mijn hart. Ergens in mijn achterhoofd ben ik zo ontzettend bang dat ze toch de strijd met zichzelf gaat verliezen. De blik in haar ogen lijkt er wel een van afscheid. Alsof ze zelf al heeft bedacht er voor de laatste keer van te genieten en daarna houd het op. Haar pijn, de kwelling die het leven voor haar met zich mee heeft gebracht. Ze is het zat. Ik zie het in de berusting waarop ze me aankijkt.

Een brok in mijn keel belemmert me om te praten. Misschien is het ook maar beter dat ik dat nu niet doe. Misschien moet ik haar geven, waar ze zo innig naar verlangt, het gevoel dat iemand van haar houd, haar neemt zoals ze is. Geëmotioneerd druk ik mijn lippen op de haren. Een kus die teder en liefdevol begint. Met mijn hand op haar wang, voel ik hoe ze voorzichtig haar tong met de mijne laat spelen.

Langzaam wordt onze kus intenser, net als mijn verlangen naar haar. Als ik haar gepassioneerder begin te kussen, voel ik plots vocht langs mijn hand lopen. Ik besef dat ze huilt. Mijn hemel, wat een pijn voel ik in haar tranen. Tevens voel ik haar gevecht. Ze wil niet huilen, ze wil voor de laatste keer genieten. Nou mooi niet! Dit zal niet de laatste keer zijn! Daar zal ik voor zorgen. Morgen, morgen begin ik met "project Lisa". Vanaf morgen zal alles beter worden. Vanaf morgen gaan we "op zoek naar Lisa".......