Op zoek naar Lisa

Hoofdstuk 6

Twee dagen is het inmiddels geleden dat Marcus mij zijn verhaal vertelde. Het sloeg in als een bom. Ik herkende bijna alles. Zelfs het gevoel van het beëindigen van mijn leven. Alle grip had ik verloren en van mijn zelfvertrouwen was, net als bij Amber, niets meer over. Het kleine beetje zelfvertrouwen dat ik had opgebouwd, had ook de betreffende man in mijn leven, aan diggelen geslagen. Laten we hem voor het gemak Bram noemen dat praat wat makkelijker. Niet dat jullie denken dat het over Marcus gaat. Nee, Marcus was tot nu toe echt heel anders.

Vertrouwen deed ik Marcus echter nog niet helemaal, daar was meer voor nodig dan een aangrijpend verhaal. Maar dat zijn verhaal me geraakt had was een ding wat zeker was. Het ontroerde me, zowel als zijn verdriet. Inleven in zijn pijn was makkelijk, het was immers de mijne.

Even kijk ik opzij. Marcus zijn rustige ademhaling maakt me duidelijk dat hij nog slaapt. Voorzichtig glip ik uit bed en loop op mijn tenen naar de trap. Na een emotionele nacht gisteren, besloot Marcus mij zijn vertrouwen te geven en ketende me daarom niet meer vast aan het bed. Of dat slim is weet ik ook niet, maar voor nu ben ik er blij mee.

Heel ouderwets heeft Marcus de sleutel van zijn voordeur aan een spijker ernaast hangen. Ik gris h'm er van af en haal de deur van het slot. De kou komt me onaangenaam tegemoet, maar ik moet daar maar even doorheen. "Niet zeuren Lies" mopper ik tegen mezelf en loop in mijn nachtponnetje en op mijn blote voeten de nacht in. In mijn haast vergeet ik de deur dicht te doen. Ach, zo erg is dat niet. Er woont hier toch niemand, dus er zal ook niemand zomaar het huis inlopen.

Met ferme pas loop ik zonder achterom te kijken, weg van het huis richting de Blue Pearl. Tot mijn grote verbazing, bleek Marcus er maar op een steenworp afstand vanaf te wonen. Na het overlijden van zijn zusje verkocht hij zijn huis in de stad en kocht hij dit ruime chalet midden in het bos naast de Blue Pearl. Amber en Marcus kwamen hier vroeger blijkbaar veel, dus de omgeving kent hij op z'n duimpje. 'De stilte van het bos, tempert het lawaai in mijn hoofd' zei hij gisteren pakkend. Ik probeerde de daarbij horende emotie te ontdekken, maar dit keer bleef Marcus zijn gezichtsuitdrukking stoïcijns. De muur was weer opgetrokken en dat bleef zo, ondanks de prettige gesprekken die we sindsdien hebben gevoerd.

Een gemene steek in de bal van mijn voet, haalt me terug naar het heden. Als ik door probeer te lopen, merk ik dat dit uiterst pijnlijk is. "Verdomme waarom doe ik dit nou ook in het midden van de nacht?" "Ik had het toch ook kunnen proberen als Marcus was gaan werken?" Mopperend loop ik door totdat ik tot mijn grote woede weer op iets scherps stap. Lopen wordt inmiddels steeds moeilijker, maar stil gaan staan hier midden in het bos is geen optie. Ik ben als de dood voor het donker. Dat ik hier loop is op zich al een wonder. Als je maar genoeg in paniek bent, doe je zulk soort dingen blijkbaar.

Als de pijn bijna ondraaglijk wordt, zie ik tussen de bomen door het water glinsteren van de Blue Pearl. Ik slaak een zucht van verlichting. Gelukkig is er niets dat daar het schijnsel van de maan tegenhoud, dus kan ik alles goed overzien. Als ik niet zo'n negatieve gedachtes in mijn hoofd had, was het een prachtig plaatsje. Strompelend bereik ik eindelijk het kleine aangrenzende strandje en plof neer.

Ik weet waarvoor ik hier gekomen ben, maar daar mijn voet zo'n pijn doet beslis ik toch even te kijken wat er dan wel niet aan de hand is. Brrr het strand is kouder dan ik had verwacht. Geen pretje zo met je naakte billen in het zand te zitten. Nou ja naakt. Maar ja zo veel stof is een string niet.

Als ik mijn voet draai, zie ik onmiddellijk dat het nat en rood ziet van het bloed. Een dikke snee is zichtbaar in het midden en een kleinere snee net onder mijn dikke teen. "Verdorie, waar ben ik dan ingetrapt?" Mopperend op mezelf strompel ik naar het water om mijn voet eerst schoon te maken, voordat ik ga doen waarvoor ik hier kwam. Een beetje angstig voor het donkere water stap ik er voorzichtig in. Oh mijn hemel wat is het koud!! "De pijn verdwijnt straks vanzelf omdat mijn voet gewoonweg bevriest" grinnik ik geamuseerd om mijn eigen domme grap en bijt op mijn lip om de kou te verdringen.

Ik loop iets verder het water in, om ook het bloed aan mijn been weg te wassen als ik plots vanachter door twee sterke armen wordt vastgegrepen waarvan er eentje onmiddellijk op mijn mond ligt. Spartelend en schreeuwend achter de man's hand probeer ik los te komen, maar dat lukt helaas helemaal niet. Als hij me echter naar achteren sleurt en zich daarbij verstapt, verslapt zijn grip om mijn heen en bijt ik hard op zijn vinger.

"Godverdomme Lisa!! Ben je helemaal gek geworden!" Marcus zijn stem klink zowel woedend als paniekerig. Opgelucht aan de ene kant dat het Marcus is, maar angstig aan de andere omdat ik niet weet hoe furieus hij daadwerkelijk is, probeer ik me om te draaien. Mijn voet doet echter veel te veel pijn en hulpeloos val ik in het koude water. Bezorgd bukt Marcus voorover en tilt me op. "Jezus meisje, wat ben je toch aan het doen?" Ik hoor de wanhoop en het verdriet in de woorden die hij spreekt.

"Het leven is toch te mooi om er een einde aan te maken?" "Waarom doe je dit nou?"

Pas nu dringt het tot me door dat Marcus het idee heeft dat ik zelfmoord wilde plegen. "Maar Marcus...." begin ik mijn verweer, maar nog voor ik meer kan zeggen sist hij tussen zijn tanden dat ik stil moet zijn. Bang voor wat hij gaat doen als ik luister, zwijg ik.

Het zand maakt het zwaar om met z'n tweeën doorheen te ploegen, maar Marcus laat zich niet kennen en loopt door met mij in zijn armen. Als we het bos inlopen, gooit ie me als het ware een klein beetje omhoog, zodat hij me weer steviger vast heeft als ik neerdaal in zijn armen. Om het hem makkelijker te maken sla ik mijn armen om zijn nek en hou me stevig vast. "Het spijt me echt" fluister ik en leg uitgeput mijn hoofd tegen zijn schouder. Hij antwoord niet, maar het valt me wel op hoe snel zijn hartslag gaat. Ik heb hem vast heel erg laten schrikken. Wat een stom idee ook van mij om op dit tijdstip mijn gouden ketting te gaan zoeken.

Waarschijnlijk heb ik h'm verloren de keer dat Marcus en ik seks hadden op het strand. Het was een cadeau van mijn oma en ik was bang dat als iemand anders h'm zou vinden ze h'm of zelf zouden houden, of h'm naar het politiebureau brengen waardoor ze het idee kunnen krijgen dat er iets met mij is gebeurd. Voor mijn familie zit ik immers in België bij mijn vriendin Vicky. Wat als ze te horen krijgen dat ik in de buurt moet zijn?

Marcus vragen om mijn ketting te zoeken vond ik geen optie. Dat had ie ook nooit goed gevonden. Hij had immers zelf gezegd dat ik voorlopig nog even niet naar buiten zou mogen. Ja op de veranda van zijn chalet, maar verder mag ik niet.

Door en door koud arriveren we bij het knusse houten huisjes van Marcus. De deur staat wijd open. Hij is echt in allerijl vertrokken. Voel me schuldig nou. Hij zag natuurlijk het hele drama met zijn zusje weer voor h'm.

Binnen gekomen zet hij me met mijn ijskoude blote billen op de eettafel. "Zitten blijven" commandeert hij geïrriteerd en sluit eerst de voordeur af voordat hij de keuken in verdwijnt. Met een EHBO-doos keert hij terug. "Ik verzorg eerst je wond, daarna vul ik het bad en zorgen we eerst dat we weer op temperatuur komen, oké. Daarna praten we verder!"

Met een gezicht en lichaamstaal dat totaal geen tegenspraak duld, maakt hij mijn wond schoon, tilt mij op en loopt vervolgens met me de trap op naar de badkamer. Daar zet hij mij op een houten krukje, waarna hij het bad vult. Als hij zijn kleding uittrekt is me duidelijk dat we samen in bad gaan. Als hij mijn verbaasde blik ziet zegt hij bits

"ja je denkt toch niet dat ik me een ziekte op m'n hals haal van de kou, terwijl jij een uur lang in een heet bad gaat liggen bijkomen. Dacht het ff niet! Je zult het met mij moeten doen en anders niet!"

Ook al heeft hij mij reeds naakt gezien en hebben we zelfs al seks gehad, maar mijn schaarse kleding hier voor hem uittrekken geeft mij toch een ander gevoel. Echt naakt! "Nou, schiet je nog op!" Moppert hij chagrijnig en kijkt me doordringend aan. Ik staar naar mijn voet alsof dat de reden is dat ik niet zo snel kan lopen, echter voordat ik me realiseer wat er  gebeurt, voel ik zijn gespierde armen om mij heen, stapt hij in bad en gaat met mij in zijn armen in bad zitten.

"Zo, want dat duurde me te lang" legt hij zijn daad uit en duwt mij iets naar voren, waarna hij zijn benen langs mij heen legt. "Hè, hè zucht hij. En nu opwarmen." Relaxt legt hij zijn hoofd op de rand en sluit zijn ogen. Ik zit stijf van de zenuwen voor hem. Bang dat als ik me beweeg, ik lichaamsdelen raak die ik nu beter even niet aan moet raken.

Een ding is in ieder geval zeker. Warm zal ik het wel weer krijgen, maar of het de warmte is die Marcus bedoelt.....? Ik betwijfel het......