Eksik Yan

2.0

Genç kız, titreyen ellerini cebine koyarken bakışlarını orta gelirli semtte gezdirdi. Arda'nın ona hat ve telefon göndermesinden sonra burada oturacağı aklına dahi gelmemişti.

Derin bir nefes aldı. Suçluluk duygusu yavaş yavaş kanına karışırken başını eğdi.

İlk başlarda ona karşı fazla soğuk ve önyargılı olduğunu o kadar net görmüştü ki, kafasını duvara geçirmek istiyordu.

Konumdaki yere geldiğinde mustakil eve baktı. Duvar boyası kavlamış, bahçesinin kapısı kırıktı ve eskimiş penceleri hırsızlar için birer kapıydı. Yavaş adımlarla bahçeye girerek arka tarafta olan tahta kapıya geldi.

Hiç düşünmeden zile bastı ve ellerini tekrar hırkasının cebine koydu.

Kapı, ufak bir gıcırtı ile açıldı. Arda şiş ve kızarık gözleri, dağınık saçı ve boş bakışlarıyla karşısına dikildi.

İki genç, karşısında duran yabancı bedenlere baktılar fakat ikiside çok iyi biliyordu kalplerinin güzelliklerini.

Yaren derin bir nefes aldı. "Girebilir miyim?"

Arda aniden kafasını iki yana sallayarak kenara çekildi ve kapıyı ardına kadar açtı. "Kusura bakma." dedi eliyle içeriye gösterirken. "Geç lütfen."

Yaren sessizce eve girmesiyle neredeyse boğulacaktı. Havasız evin içi sigara dumanı ve rutubet kokusuyla o kadar kötü karışmıştı ki hiç izin istemeden perdeyi çekerek camı ardına kadar açtı.

Hiçbir şey demeden diğer odaya da giderek camı açtı ve hemen ardından dış kapıyı da açarak evi havalandırmaya başladı.

Öfkeyle genç adama döndü. "Ne bu hal?" dedi kaşlarını çatarken. "Bana pes etme diyen adamın bu yıkıklığı sence de biraz ikiyüzlülük değil mi?"

Arda şaşkınlıkla kıza bakakaldı. Bunu beklemiyordu.

"Bakma suratıma öyle." dedi Yaren sinirle. "Haksız olmadığımı biliyorsun."

Genç adam usulca koltuğa otururken kafasını ellerinin arasına aldı.

Yaren, sert olmayan bir şekilde kolunu tutup kafasını kaldırdı.

"Silkelen ve kendine gel." dedi genç kız, net bir sesle. "Bu hayatta tek başına mücadele ettiğini söyleyen sendin. Mücadele anlayaşın buysa eğer kusura bakma ama ciddiye aldığım adam beni hayal kırıklığına uğrattı."

Arda şaşkınlıkla kızın suratına bakmaya devam etti.

"Ben sana üzülme ya da yas tutma demiyorum, Arda. Sadece gücünü de yitirme." dedi öfkesi dinerken. "Ne hissediyorsun bilemem, kolay da diyemem ama şöyle bir gerçek var; öldüler. Şimdi bana kızıyorsun, biliyorum ama..." Durdu ve koltuğun üzerindeki sigara kutusunu alarak havaya kaldırdı. "Hayatını bitirmene izin vermeyeceğim."

"Sadece sigara." dedi Arda.

"Sadece sigara." derken sesi alaylıydı genç kızın. "Bütün organları yavaş yavaş çürüten bir ilaç. Hızlı değil, yavaş intihar yöntemi."

Arda tekrar başını eğiyordu ki Yaren son anda çenesinden tutarak kaldırdı.

"Eğer utanacaksan o şeyleri yapmayacaksın." dedi tek kaşını kaldırırken. "Yapacaksan da arkasında duracaksın."

Genç kız, dikkatle Arda'ya baksa da bir tepki alamadı. Usulca dizlerinin üzerine çökerek direkt gözlerine baktı.

"Senin üzüntülü alamam, Arda. Tesellilerim de sadece boş olur, biliyorum ama kendini böyle bitirerek mi ailenin karşısına geçeceksin? Bu mu senin mücadelen. Ha, bir de adam öldürmek var." Sinirle güldü. "Nesin sen? Mafya mı? Katil mi? Kalpsiz mi? Acı çekiyor olman seni bunlardan birisi olma hakkını vermiyor. Eğer çok olmak istiyorsan önce insanlığınu öldürmelisin, yani annenin oğlu olmamalısın. Bunu yapacak mısın?"

Arda sertçe yutkundu. Karşısındaki kızın sözleri bir bir ruhuma işlenirken o an kendisinin bile beklemediği bir şey yaptı; aniden genç kıza sarıldı.

Yaren şaşkınlıkla donup kalsa da kısa süre içinde toparlandı ve kollarını genç oğlanın beline sardı.

Ve o an, iki genç de sessiz gözyaşlarını birbirinin kollarının arasında akıttı.

•••

Aksilik olmazsa gece bütün bölümleri peş peşe atacağım. Atlamayın lütfen.