Eksik Yan

2.8

"Yaren!" diye bağırdı annesi kapıya sertçe vururken. "Beni korkutuyorsun aç kapıyı!"

Bir hıçkırık sesi daha odaya yayılırken genç kızın bakışları kilitli kapıya kaydı. Kaç saattir kilitli olduğunu kestiremiyordu.

"Hadi güzel kızım, aç konuşalım."

Yaren, ağlamaktan bitkin düşmüş vücudunu sürüyerek kapının arkasına yaslandı. Kafasını usulca kapıya yaslarken derin bir nefes aldı.

İçindeki ateş yeniden alevlenmişti ve sisten boğulup ölecekmiş gibi hissediyordu. Gerçekten o kadar kötü bir insan olup olmadığını sorguluyordu.

"Yaren..." dedi annesi olduğu yere çökerken ağlamamak için kendini kasıyordu. "Hadi kızım."

"Anne," diye hıçkırdı.

"Söyle yavrum."

"Ben kötü birisi miyim?" dedi elleriyle yüzünü kapatırken. "Bencil miyim?"

Kadın çöktüğü yerden ayaklandı. "O nereden çıktı? Aç kapıyı konuşalım."

"Öyle miyim?" dedi ısrarla.

"Hayır." dedi annesi kapıya yaslanırken. "O kadar temiz bir kalbin var ki kendin hariç herkesi düşünüyorsun."

"Yetmiyormuş." dedi acı içinde. "Bu da yetmiyormuş. Daha ne yapmalıyım? Ölmeli miyim?"

"Yaren!" dedi kadın telaşla. Hızla kapıyı zorlasa da açılmadı. "Lütfen aç."

"Hayır." dedi Yaren oturduğu yerden kalkarken. "Yalnız kalmak istiyorum."

"Hadi kızım, aç bir kez göreyim."

Yaren şiddetle başını iki yana salladı. "Lütfen, yalnız bırak."

Genç kadın derin bir nefes alıp verdi. İnadından açmayacağını biliyordu ama bu endişesini yol etmiyordu.

"Tamam." dedi annesi ve sessizce duvarın dibine oturarak orada beklemeye başladı.