Loving You

Chapter 26

Taejun's POV

Tinignan namin maglakad papalayo si Anya sa amin. Nasaktan ako sa ginawa niya pero wala akong magawa kasi yun na yung 1st impression niya sa akin pagkatapos nang ilang buwan hindi pagkikita. 

"San' ka?" tanong ni Blue sa akin ng napansin niya tumayo ako

"Susundan siya" sagot ko saka palihim na sinundan siya

habang naglalakad kami napansin ko mas pumayat na siya, makikita mo na nga yung curves niya hindi sa minamanyakan ko siya kasii naman basta mas lalo siyang gumanda ngayon. Pumunta siya sa sasakyan niya at she really looks frustrated, kaya linapitan ko

I knocked her side window, tumingin siya sa akin at umiyak ba siya?

"Anong ginagawa mo dito?" tanong niya sa akin

"Umiyak ka ba?" tanong ko sa kanya kahit obvious naman na umiyak siya, ang pula ng ilong niya eh

"Hindi. Ba't ba nandito ka?" 

"Napadaan lang" tinaasan niya ako ng kilay, napangiti ako mas lalo yata siyang gumanda kapag magsusungit siya

"Why are you smiling?" Ang taray niya, mas lalo ako napapangiti neto

"Wala. Gusto mo sabay na tayo sa next class?" pagyaya ko sa kanya sana tanggapin niya

tinignan lang niya ako at umatras ako ng konti kasi lumabas siya

"ok" sabay walk out niya

MAS lalung lumaki ang ngiti ko. Sinabayan ko siya sa paglalakad at lumayo siya sa akin ng konti

"Bakit ka lumalayo?"

"Baka isipin nila, boyfriend kita" edi mas mabuti gusto ko nga, akin ka na talaga kung hindi lang sana nangyari yun, KAINIS

"Ano naman ngaayon kung isipan nila boyfriend mo ako?"

"Baka isipin nila naglalandi ako, alam nila na may boyfriend ako sa kabilang school" I clenched my fist ng marinig ko yun. Tinignan niya ako, I stare back at her, pero una siyang lumayo ng tingin sa akin.

Kung pwede ko lang sana ibalik ang panahon para man lang masabi ko sa kanya ang naramdaman ko

"Andito na tayo."

pumasok na kami at umupo sa sarili naming mga upuan. Ang tahimik namin pero wala naman akong maisip na pwede namin pag-usapan.

"Tj" napalingon ako bigla sa kanya. Ang tagal na nung huli niya akong tinawag na ganon, may naaalala na kaya siya?

"Bakit?"

"Share mo naman yung mga moments natin, tayo, yung samahan natin nung mga panahon na hindi ko pa kayo nakakalimutan" nabigla ako sa mga sinasabi niya. Wala talaga siyang naalala sa mga nakaraang buwan

"Kung ok lang naman sa'yo" sabi niya pa. Ngumiti ako sa kanya at umupo sa tabi niya

"Hindi mo kailangan sabihin sa akin na ipaalala ko sa'yo ang lahat kahit hindi mo sasabihin gagawa pa rin ako nang paraan para maalala mo kami at kung sakali hindi mo man kami maalala, gagawa tayo nang panibagong alala." ngitian ko siya 

She looked at smiling. How I wish she will smile at me like that again. 

Then I started telling at her how we started.

"Pinakilala kami ni Alex sa inyo, and to our surprise, kaibigan niyo pala si Alex nung mga bata pa kayo. Dun nag simula ang lahat kung bakit tayo naging magkaibigan.  Well nung una,we're not in our talking terms kasi I don't like interacting with people so ayun isang araw, your ex visited us tapos ng ayaw pa tayo kasi tinapon ko yung favorite teddy bear mo-"

"What kind of teddy bear?" 

"I can't quite explain how to describe it bast sabi mo that kind of teddy bear is your favorite and I got mad because I that was from your ex boyfriend's gift and you should not accept any gifts from him except if haven't move on and dun nagalit ka sa akin at nag walk out ka.

then dumating ang mga kaibigan mo tinanong kung ano ang nangyari and I explained them ng malaman ko ng that day was your anniversary, i looked for you and Boom, i just saved you from that guy

Nung may sakit ako, our friends tried to set us up para magka ayos tayo kaya ka napilitan mag bantay sa akin and that day I think, we became an officially friends.

you were also very supportive nung Intrams natin, you we're cheering not just for our team but also to me" I paused I smiled at her bitterly kasi naman ang daming kong hindi sinabi sa kanya na ayaw ko pa muna matandaan niya. Baka ma shock lang siya sa mga pinagsasabi ko at baka hindi pa siya maniwala sa akin. Sa ngayon hanggan jan na muna ang sasabihin ko

"Oh I see, pagkatapos nun, Wala na tayong memories na magkasama?" meron, we went to our promise tree and we both put our own treasures in our lives yan ang gusto ko sabihin sa kanya  but not now.

"Wala na."

"aah okaay" I frowned, kasi feel ko disappointed siya sa sinabi ko.

"I think I need to go somewhere." bigla siyang tumayo at kinuha ang bag niya

"Samahan na kita" pag-alok ko sa kanya

"No. Ok lang kaya  ko naman eh" and umalis na siya. Umupo na rin ako ulit and again, I feel hurt on what is happening and what is going to happen.