SIRLI OKUL

Efsane

Medyada Almira :)

ve arkadaşlar ilk yazdığım öyle eğlencesine yazdğım bir hikayeydi. Önceden paylaşıyodum şimdi düzenleyip tekrar paylaşmaya karar verdim :)

Genç kadın kızının yumuşak saçlarını okşarken artık zamanın geldiğini biliyordu. Küçük kız annesinin sessizliğinden faydalanıp " anne bana yine şu efsaneyi anlatır mısın ?" dedi sesindeki heyecanı fark eden kadın buruk bir gülümsemeyle " kızım bıkmadın mı hala efsaneden zaten her gece anlattırıyorsun." kız güldüğünde çizgi halini alan gözleriyle annesine en masum gülümsemesini göstererek ve iki elini birleştirerek yalvarma pozisyonu almıştı bile. Annesine incecik sesiyle " lütfen anneciğim bn o efsaneyi cok seviyorum." diye yalvarmaya başlayınca kadın küçük kızını kucağına aldı ve kadifemsi sesiyle kızına anlatmaya başladı.

" çok uzun bir zaman önce çok güzel bir kız varmış. Kız çok güçlüymüş çünkü aslından insan değilmis bu kız. İnsanları korumak için gönderilmiş bir periymiş. Hem de cok güzel bir periymiş.." derken küçük kız annesinin kelimelerini heyecanla böldü " tıpkı senin gibi değil mi anne? Senin kadar güzel ve senin gibi zeki bir kızmış o peri de." genç kadın yüzünden hiç eksik olmayan buruk gülümsemesiyle cevap verdi fısıltıdan faksız bir sesle " belki de gibiden fazlasıdır bebeğim. " küçük kız sadece bebeğim kelimesine dikkat etmişti. Kıkırdayarak annesine gülümsedi. Annesi kıkırdayan kızını öpücüklere boğarken babası oda ya bir hışımla geldi ve kızın bilmediği bir dilde bir şeyler söyledi. Annesi kaygılıydı küçük kızın ama belli etmemeye calışıyordu. Belli belirsiz bir kaygı belirdi annesinin yüzünde fakat anında kayboldu ve küçük kızını masumca ve özlemle öptü. Kızına sıkaca sarıldı ve bir kaç kelime mırıldandandı.

Karanlık cok karanlıktı, Almila koşuyordu sadece . birden bir çığlık duydu . yıllar önce ölen annesinin sesiydi bu o küçük kızı büyüten sesdi bu. Sevginin sesi, şefkatin sesiydi bu; unutulmuşluğun , bilinmezliğin acının sesiydi belki de bu. Arkasına bile bakmadan sesin zıt yönüne koşmaya başladi.

Almila, koşuyordu; sese doğru koşmak istiyordu ama ayakları zıt yöne hareket ediyordu. Neden böyle oluyordu her seferinde bu sesi duyup neden ters yöne gidiyordu. Ve daha biraz önce annesinin kucağındaydı neden simdi yalnızdı anlayamıyordu Almila.

Aniden durdu genç kız karşısında sevdiği çocuk vardı ve elinde kanlar akıyordu ama gülüşünde bir gariplik vardı. " bak senin gibi birine ben ancak insan kalbimi verebilirdim ama sen kabul etmiyorsan bende koruyucunun kalbini sökerim." demesiyle cığlık attı.

Almila gözlerini açtığında anlamayan ve boş gözlerle odayı süzdü. Yatağından kalkarak yüzüne buz gibi suyu çarptı, kendine gelmesi gerekirken etrafın hala karanlık olduğunu fark etti ama böyle bi rüyayı ancak koşarak atlatabiliyordu. Her seferinde aglıyordu koşarken haykırışlarını , çığlıkları, bir türlü hatırlamadığı şu efsaneyi -her şeyi - akıtıyordu göz yaşlarıyla. İçi yanıyordu o geceyi, annesini son gördüğü günü ve o günün son bir aydır sürekli rüyalarina girmesi; bu olaya artık katlanamıyordu.

Büyük annesine bir not bırakıp evden çıktı. Karanlıktı ama o korkmuyordu. Korktuğu tek şey rüyalarıydı. Uzun süredir doğru düzgün hiç uyumamıştı ,bu durum onun için o kadar önemli değildi asıl üzüldüğü büyük annesinin üzülmesiydi.

Almila koşarken duyduğu sesle yavaşladı. Yürümeye başladı bir yandanda sesin geldiği yöne bakıyordu. Ve kocaman gözlerle Almila' ya dogru gelen suliete bakmaya basladi. Hareket edemiyor konuşamıyordu. Ne olduğunu anlamamıştı ama yaklaşan suliet gülümsüyordu. Kıza gülümseyerek baktı ve mükemmel sesiyle " seni bekliyordum. Doğum günün kutlu olsun." dedi yakışıklı çocuk. Almila " seni tanımıyorum." dediginde ise genç çocuk çoktan gitmişti. Kendine lanet okuyordu sabahın 5'inde dışarıya çıkmamalıydı sonuçta. Hem de bu gün doğun günüydü ve bunu bir yabancının sayesinde hatırlamıştı. 3 yıldır hiç doğum gününü kutlamamış, kimsenin kutlamasına da izin vermemiçti. Çünkü annesini doğum gününden bir gün önce kaybetmisti 15 yaşına girdiği gece...

Efsaneyi son kez anlatmaya çalıştığı gece...