SIRLI OKUL

Seni Seviyorum

~ALMİRA~

Hatırladığım sözle önce afallayıp Serkan'a baktım. Evet bana söz vermişti beni tehlikeden çekip çıkaracağına söz vermişti ama asıl tehlikenin ben olduğumu unutmuş gibi görünüyordu. Karşımda o kadar masum ve küçük görünüyor ki onu yanımda tutarak ancak zehirlerim.

Kapı hızla kırıldığında uçarak üstümüze geldi. Kapıyı kontrol eden kişi ise Tan... Tan?

Hala sarılıyorduk Tan'sa bize parlayan gözleriyle bakıyordu. Gözlerimde gördüğüm şey ise katıksız öfke...

"Almira ondan uzak dur!"
"Neden Tan? O hiç bir şey yapmadı!"
"Doğru yapmadı ama senin onunla gitmen demek.."

bir süre sustu ne diyeceğini merak ediyordum. Biz düşüncelerimizle konuşurken, Serkan rahatsız olmuş olacak ki benden bir adım uzaklaştı. Tan'ı daha fazla yormadan düşüncelerimle karşılık verdim.
"Benim Serkan ile gitmem demek ikimizinde ölmesi demek biliyorum. En büyük tehlike benim. Zaten onunla gitmek gibi bir düşüncem yok. Hem sen bizi mi dinliyorsun?" biraz olsun rahatlayan Tan'ın göz rengi normala dönmeye başladığında kapıda kendiliğinden yere indi. Ben Tan'a bakarken o anlamlandıramadığım duyguyu tekrar hissettim.

"Şey sizi dinlemedim Scott istemeden kulak misafiri oldu. Bende onun düşüncelerini okudum. " suçlu bir çocuk gibi eli hemen ensesine gitti ve başını önüne eğdi. Ayyy ama çok tatlısın sen ya !
Bamm biraz önce ben ona ne dedim? O duydumu? Hııhh valla duymuş bakışlarına bak kocaman açmış.

"Şey ben şey dicektim. Hadi okula gidelim!" sessizlik benim sesimle bozulurken Tan ve Serkan'ı arkamda bırakarak hızla dışarı çıktım. Serkan da koşarak yanıma geldiğinde biraz kırgın birazda üzgün bir şekilde sordu:

- sizin aranızda ne var? Sanki konuşuyor gibiydiniz ama konuşmadınız! Bir birinizle düşünce okuyarak mı anlaşıyorsunuz?" sorar sormaz beynim Tan'ın düşünceleriyle doldu.

"Sakın söyleme. Eğer bu sadece bizde varsa bir sır olarak saklamalıyız. Güvenmediğimiz insanlara dememeliyiz."

"Ama ben ona güveniyorum Tan."

"Lütfen Almira. Bir kez olsun beni dinle."

"Peki!"

- hayır! Tanla aramızda bir şey yok. Hem saçmalama. Annem ve Stan bile birbirlerinin düşüncelerini okuyamamışlar. Ben güçsüz halimle nasıl okuyabilirim.

dedim.gerçekten inanmış gibi başını salladı ve

-ahh tabi ya. Sen okula gitmekte kararlı mısın?

- Evet gideceğim Serkan. Beni anla hoşçakal!
Dememle Serkan'nın sarılması bir oldu. Ne yapacağımı bilmez halde öylece kaldım tam elimi kaldırıp bende ona sarılacaktım ki Tan'dan gelen yoğun sinir sebebiyle öylece kalakaldım ama asıl şaşırtan Serkan'nın dediği kelimelerdi:

- biliyorum sen beni hep abin gibi gördün. Bende sana aksini hiç söylemedim. Almira seni her gece aynı saatte bir saat bahçede otururken izlemeye doyamayacak kadar çok sevdim.
Seni ağlarken gördüğüm gün tesadüf değildi ailene olanları duyduğum için gelmiştim. Çünkü seni seviyordum. İtiraf etmek için gelecektim. Ama sonra bunun yanlış olacağını düşündüm. Her sana itiraf etmek istediğimde rüyamda anneni gördüm 'kızımı koru özelliklede kendinden' diyordu. Ben de bu yüzden hep vaz geçtim ama Almira...

Derin bir nefes alıp fısıltıyla devam etti
"seni seviyorum."

O benim hayallerimi kurduğum kişiydi...