Bir türlü işe giremeyen ve bu yüzden evliliğe giden ilişkisi biten ziraat mühendisi genç bir kadın; Çiçek.
Varlıklı bir aileye mensup, vaktiyle de
oldukça yakışıklı olan genç bir adam; Ender.
Güzel ve hayat dolu bir kadının, yaşama sevincini kaybed...
Kapakta kullandığım modelin fotoğrafını bir de bu bölümde paylaşmak istedim. Aklımdaki Çiçek karakterine çok yakıştırdığım bir model kendisi.
Gerçek adı, VanjaJagnic.
Siz dilerseniz farklı hayal edebilirsiniz tabii, bu sadece benim tercihim. 😊
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Petek'in, Ender Bey hakkında söyledikleri kesinlikle tahmin edebileceğim şeyler olmadığı için açıkçası az önceki tavrımdan utanmıştım. Öyle ya, defalarca kendimi uyardığım bir şey varsa o da insanları tanımadan ya da onlara dair kesin bilgiye sahip olmadan yargıya varmamamdı. İnsan nefsi işte, bazen bu hatırlatmayı unutup ilk fırsatta yine yargılamakta acele etmiş ve yanılgım bana utanma olarak geri dönmüştü.
"Ben...Adamı tanımadan saçmaladım ama şimdi buna da üzüldüm. Eminim hayatı oldukça zordur." diyebildim mahçup bir ifadeyle. Petek anlayışla dudaklarını oynattı.
"Kendi hayatımız zor zannederken bir de bakıyoruz ki çok daha üzücü şeyler yaşayan birçok insan var." Kıymet ninem iç geçirip araya girdi,
"Halinize oturup kalkıp şükredin yavrum. Allah daha kötüsünden esirgesin. Öyle hemen yılmak, yorulmak yok bu hayatta."
İki yanından anneanneme sarıldık Petek'le. Çocukluğumuz onun yanında geçmişti ve ninem bize çoğu zaman annelik, hatta arkadaşlık etmişti. Dedemden çekinirdik ama anneannem bize kıyamaz diye fırsat bulunca yapmadığımız haylazlık kalmazdı. Şimdi onun koluna dolanıp tanıdık kokusunu içime çekince yitip giden çocukluğum bir nebze olsun yakına gelmişti sanki.
Petek çayından son yudumu alınca duvardaki eski saate baktı.
"Çiçek, benim arabayı babama götürmem lazım. Şehre inecekti. Sen de biraz dinlen o arada, öğleden sonra hava bozmazsa yürüyüşe çıkarız olur mu?" Teyzemlerin evi, su kanalının altındaki ana yolun yakınındaydı. O bölge son yıllarda epey gözde hale gelmişti. Birçok insan yazın veya tüm yıl boyunca yaşamak için yolun altındaki ve üstündeki meyve bahçelerine birbirinden güzel evler yaptırıyordu. Aslında teyzemi ve Petek'in minik prensesini görmek istiyordum.
"E ben de gelip teyzemi ve Duru'yu görseydim."
"Acele etme, akşam zaten yemeğe bizdesiniz. Sen yol yorgunluğunu at, otobüs seni sarsmıştır. Akşama enerjini topla çünkü Duru kendisini dinleyecek bir kurban bulduğu için muhtemelen bütün akşam seni esir alacak." Kıkırdadı ve kapının arkasına astığı kabanı giyip şalını boynuna doladı.
"Razıyım bu işkenceye. Onu çok özledim."
"Göreceğiz bakalım Çiçek hanım. Haydi çıktım ben. Ararım gelmeden. Biraz uyu sen." Petek uykudan bahsedince gerçekten kafamın uğuldadını fark ettim. Uykusuzluk hiç sevmediğim bir şeydi ve bir iki saat bile olsa uzanmaya ihtiyacım vardı. Petek çıkınca ninem,
