YANSIMA

Bölüm 9

 Odama girdiğimde kafamı dinlerdirmek için hemen duş aldım. Suyun sıcaklığı tüm vücudumu sararken ilk defa rahatladığımı hissettim. Üstüme rahat bir şeyler giydikten sonra Kate'in yokluğunun tadını çıkararak birleşik olan yatakları birbirinden ayırdım ve duvar tarafındakine yerleştim. Önce yataktaki tüm çarşaf ve kılıfları çıkardım. Kate'in dolabının içindeki sepete attım. Daha sonra eşyalarımın arasından eski yatağımın çarşaf ve kılıflarını çıkarıp geçirmeye başladım. İşim bittikten sonra geriye kalan üç beş parça kıyafetimi dolaba yerleştirdim. 

 İşte şimdi düşüncelerimi dağıtacak hiçbir şey kalmamıştı. Odanın ortasında çaresizce dikilmekten vazgeçip yatağımın içine girdim. Uyumak ve düşüncelerimi susturmak istiyordum ama uyursam göreceğim kabuslardan da korkuyordum. Örtümü başımıda içine alacak şekilde üstüme örttüm ve düşüncelerime gömüldüm.

 Önce partiyi düşündüm. Dean'in yaralı halde içeri dalmasını ardından içeri giren farklı üniformalı gardiyanları. Dean adımı söylemişti. Beni tanıyordu ama nasıl? Eğer kendi dediği gibi bir hainse ve hiç arkadaşı olmadığı için böyle bir şey yaptıysa o zaman adımı nerden biliyordu? Ben çok popüler bir insan olsam ve adım asker adaylığında bile tanınıyor olsa bu şaşırılacak bir şey olmazdı. Ama adımın normal adaylıkta bile pek bilindiğini sanmıyordum. Belki çocuk Mae'in dediği gibi bir tür sapıktı. Belki de hafızamı kaybetmeden önce tanıdığım biriydi. Sanırım bu en mantıklı olanıydı. Eğer öyleyse ve Dean benim gibi başka bir bölgeden geliyorsa bu, partideki gardiyanın neden yalan söylediğine bir açıklık getiriyordu. Bu durumda Oswald'ın da yalan söylediği kanıtlanmış oluyordu. Ama içimden bir ses Oswald'ın ailem hakkında gerçekten bir şeyler bildiğini söylüyordu. Ne kadar ona güvenmesemde içimde bir yerlerde Oswald'a güvenmek zorunda olduğumu biliyordum. Çünkü bana yardım edebilecek tek kişi oydu.

 Aklım Dean'le yaptığım konuşmaya kaydı. Tavırları ve konuşma tarzı aklı başında olmayan biri olduğunu gösteriyordu. En kaba tabirle deli olduğunu... Aslında eğer gerçekten deliyse hiç arkadaşı olmaması ve bir hain olmayı kabullenmiş olması mantıklı olabilirdi. Tabi gerçekten deliyse... Nedense buna emin olamıyordum.

 Ve tabi asıl soru Dean nasıl bu kadar çabuk ve mükemmel bir şekilde iyileşmişti? Yansıma ulusunda sağlık hizmetlerinin çok gelişmiş olduğunu biliyordum. Revirlerden başka gizli geçitlerle ulaşılan bir yerde geniş bir sağlık hizmeti alanı vardı. Ama ölümle karşı karşıya kalmadığınız sürece oraya asla gidemezdiniz. Yani hiç görmediğimiz bir yerde böylesine mucizevi iyileşmelerin gerçekleştiğini görüyorduk. Dean'i de oraya götürmüş olmalılardı. Açıkcası yaralarının tedavi edilebilmiş olması harika bir şeydi ama ona ne yapmışlardı da böyle iyileşebilmişti? 

 Kelimeler kapalı göz kapaklarımın içinde savrulmaya başlarken uyuyakaldım.

***

 Gülüyordum. Uzun zamandır gerçek anlamda gülüyordum. Gülmekten karnım kasılıyordu, gözlerim yaşarıyordu ve nefessiz kalıyordum. Ama gülmekten zevk alıyordum. Gülmek harika bir şeydi ve gerçekti...

 Gülerken aynı zamanda koşuyordum. Koşmak beni rahatlatıyordu. Nefes almak gibiydi. Bacaklarımı esnettikçe ve daha ileriye gittikçe içime temiz hava doluyordu sanki. Ama neden bu kadar yavaş koştuğumu anlayamamıştım. Sonra anladım. Küçük ayaklarımı ve kısa bacaklarımı görünce anladım. Kafamı kaldırdığımda önümde koşan benim iki katım olan sarışın kadını gördüm. Ben o kadını kovalıyordum. Hayır, onu yakalamaya çalışıyordum. 

 Küçük parmaklarımı sanki onu tutabilirmişim gibi uzattım. Ama o sarı saçları dalgalanırken koşmaya devam etti. Bende onun peşinden koşmaya. Bu esnada hala gülüyordum. Kahkahalarım serin esintiye karışıyor ve hafif bir ıslık sesi oluşturuyordu. Kovaladığım sarışın kadın da benimle birlikte gülmeye başladı. Bu o kadar güzel bir ses tonuydu ki mutluluktan ölebilirdim. Koşmaya devam ederken hafif bir rüzgar eteğimi havalandırdı ve görüşümü engelledi. Durmak zorunda kalmıştım. Havalanan eteğimi düzelttiktten sonra kafamı kaldırdım ve sarışın kadının gittiğini fark ettim. Nereye kaybolmuştu?