YANSIMA

Bölüm 12

 Bir. İki. Bir. İki. Nefes. Bir. İki. Yumruklarımı başımın hizasında tutmuş tavana asılı olan kum torbası üzerinde çalışıyordum. Vincent henüz gelmemişti ama ben onun önceden öğrettiği gibi eğitimime başlamıştım. Öncelikle yumruklarımı, baş parmağım içerde olacak şekilde düz tutmam gerekiyordu. İkinci ve en önemli şey dirseklerden hafifçe büktüğüm kollarımı havada tutmam, yumruklarımı kafamı koruyacak şekilde konumlandırmam gerektiğiydi. Bir haftada öğrendiğim bir şey varsa o da ne olursa olsun asla kollarımı indirmememdi. Ama kollarımı havada tutmak onları ateşe vermekten farksızdı. Önceleri canım o kadar çok yanıyordu ki kısa bir süre içerisinde pes ediyordum ve Vincent'ın ceza koşularına katlanmak zorunda kalıyordum. Sanırım zamanla akıllanıyordum. Kollarımın üstü ne kadar yanarsa yansın indirmemeye çabalıyordum. Bir yerden sonra kollarım buna alışacaktı, değil mi? Belki de asla alışmayacaktı ve ben zamanla bu acıya katlanmayı öğrenecektim. Ama şu an için, hala, katlanılamazdı...

 Gerçi son bir kaç saattir kollarımı indirmeden öfkeyle savurmamı sağlayan bir etken vardı. Akılıma gelen şeyle zaten adrenalin yüzünden hızla atan kalbim daha da hızlanmaya başladı. Asker bozuntusu Dustin neredeyse... Bir. İki. Nefes. Bir. İki. Kum torbasına daha sert vurmaya başlamıştım. Dustin garip biriydi. Katıydı. Soğuktu. Her zaman duvarlarıyla dolaşan biriydi. Belki böyle doğmuştu belkide sonradan böyle olmuştu. Açıkcası umurumda değildi. Tek ve basit bir gerçek vardı ki ona gıcık oluyordum. Onu görmek sinirlerime dokunuyordu. Ve bana bu son yaptığı sadece ona daha da gıcık olmamı sağlamıştı. Az daha beni öpecekti ve buna hiç hakkı yoktu. Hafızamı kaybetmiştim ben. Hafızamla birlikte duygularımı da kaybetmiştim. Kimseye karşı bir şey hissedemezdim. Yada ilk öpücüğümü gıcık olduğum birine veremezdim. Belkide ilk öpücüğümü çoktan başka birine vermiştim. Bunu bilemezdim... Ama Dustin'in bunu beni korkutmak için yapmış olması acımasızcaydı. Ona karşı bir şeyler hissettiğimi mi düşünmüştü acaba? Yada mahremine çok düşkün biri olduğumu mu? Ki bir nevi öyle olsamda yaptığı bu davranışın mantıklı bir açıklaması yoktu. Kum torbasına attığım yumrukları Dustin'in suratına geçirmek istiyordum. 

 Bunları düşünürken bir anlığına dikkatim dağıldı ve savrulan kum torbasını ellerimle tutup durdurdum. Daha fazla kollarımı havada tutmaya dayanamayarak indirdim ve nefesimi saldım. Ellerimi dizlerime koyup bir süre öylece kaldım. Hemen sonra yere oturdum. Başımı büktüğüm dizlerimin üstüne koydum ve nefesimi düzenlemeye çalıştım. Kollarımın yandığını hissedebiliyordum. 

"İçeri giren Vincent olmadığı için şanslısın." Gelen sesle bir kafamı kaldırdım ve şaşkınlıkla içeri giren Dustin'e bakakaldım. Ben öylece ona bakakalmışken Dustin ilerledi ve elini uzattı. Bakışlarımı yüzünden ayırıp sırasıyla eline ve tekrar yüzüne yönelttim. Sonra kendi çabamla seri bir şekilde ayağa kalktım.

"Ne işin var senin burada?" Vereceği cevabı duymaktan korkarak sormuştum bunu. Ve o korktuğum cevabı bana yöneltti.

"Artık eğitmenin benim."

"Ne?! Ciddi değilsin, değil mi? Yansıma tarihinde bir ilk yaşanıyor ve bugün şaka günü ilan edildi. Değil mi?!" dedim sesimi yükselterek.

"Hayır. Oswald'ın kesin emri." dedi omuzlarını silkerek.

"Oswald neden bir anda böyle bir değişiklik yapsın?! Hem sen bana hiçbir şey öğretmezsin ki!"

"Oswad'ın nedenleri vardı. Ayrıca normal, sana bir şey öğretmeyeceğim konusunda yanılıyorsun. Görev benim için tek önceliktir. Eğer Oswald'ın emriyse seni eğiteceğim konusunda bana güvenebilirsin." dedi Dustin.

"Sana güvenmek mi? Emin ol bu asla gerçekleşmeyecek bir şey."

"Elinden bir şey gelmez, kabullen artık. Bundan sonra eğitmenin benim, anlaşıldı mı?" dedi Dustin ve hemen ardından kollarını bağlayarak sert bakışlarını üzerime dikti. Zaten ona karşı tavırlıyken bir de üstüne bunun çıkması beni o kadar çok sinirlendirmişti ki kızgın adımlarla ona doğru yürüdüm ve,