1993 ခုႏွစ္ရဲ႕ တခုေသာ ေႏြဦးရာသီ Seoul ၿမိဳ႕ရဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ကားတစီးရပ္ေနခဲ့တယ္။
"Yuri... သမီး ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္ ေမေမလာႀကိဳႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ "
"ဘာလို႔လဲ ေမေမ..."
"ဒီေန႔ ေက်ာင္းမွာ သမီးမငိုပဲေနမယ္ေလ ညေနေတာ့ လာႀကိဳေပးပီး ေဖေဖကို သြားေတြ႔က်မယ္ေလ...
အဲလို လုပ္လို႔မရဘူးလားဟင္ "
"အင္း မရဘူး သမီးရယ္ ေမေမ အလုပ္ေတြ႐ွိေသးလို႔ု႔ ညေန ခြၽဲလ္ ဦးေလးႀကီး လာႀကိဳပါလိမ့္ေနာ္။ "
"ေကာင္းေကာင္းစာသင္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြနဲ႔ ကစားခဲ့ေနာ္ သမီး "
....
Grade 1 A
အခန္းထဲမွာ ကေလးမိဘေတြေရာ ကေလးေတြေရာ ေနရာဦးထားၿပီး ဆူညံေနေပမဲ့ ထမင္းဘူးေလးကိုင္ၿပီး ဆံပင္တိုတိုေလးနဲ႔ ကေလးမေလးကေတာ့ သူတေယာက္ထဲ ေငးေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲ သူမိဘေတြက ဘာလို႔ သူမ်ားမိဘေတြလို သူနဲ႔ လိုက္ၿပီး ခံုေနရာတူတူမဦးတာလဲ ေတြးေနေလရဲ႕...
"ဟဲ့... နင္ ဒီနားထိုင္လို႔ရတယ္။"
ေလးတန္းေျမာက္ ျပတင္းေပါက္ရဲ႕ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ ဆံပင္ႏွစ္ဖက္ခြဲစည္းထားတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ ...
"နင့္ကို ေခၚေနတာ မၾကားတာလား"
ယူရီ အဲ့ေကာင္မေလးကို ေငးေနတုန္း တျခား ေကာင္ေလးတေယာက္က အဲ့ေကာင္မေလးေဘးထိုင္ဖို႔ ေျပးသြားခဲ့တယ္။
"နင္ ထိုင္လို႔မရဘူး။ ဟိုမွာ ရပ္ေနတဲ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းဖို႔ ငါဦးထားတာ" ေျပာလဲေျပာရင္း အဲ့ေကာင္မေလးက Kwon Yuri ကို လက္ယပ္ေခၚေနေလရဲ႕...
ဆရာမ မဝင္လာခင္ မိဘေတြ ထြက္သြားက်ေပမဲ့ အတန္းထဲက ကေလး အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာသံေတြနဲ႔ ဆူညံေနပါတယ္။ Kwon Yuri စိတ္ထဲ သူမိဘေတြနဲ႔ သူတခါေလာက္ ေက်ာင္းလာခ်င္တယ္လို႔ေတြးေနတုန္းပဲ ေဘးက ေကာင္မေလးက စိတ္ကူးေတြကို ပ်က္ေအာင္ လွမ္းပုတ္လိုက္ပါတယ္။
"ဟဲ့ ငါေခၚေနတာၾကာပီ။ နင္ နားေလးတာလား ဟမ္?"
"ဟင့္အင္း ..."
"ငါ့နာမည္က Jessica... နင့္နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ "
"ငါ့နာမည္က Kwon Yuri"
....
YOU ARE READING
The Hope
Fanfictionတဖက္မွာပိတ္မိေနပီး ထပ္လြတ္ေျမာက္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိတဲ့ အစြန္းတဖက္မွာေရာက္ေနေပမဲ့လဲ သူလာကယ္မယ္လို႔ ငါေမ်ွာ္လင့္ေနတုန္းပဲ ... "Yuri Kwon" ငါလိုခ်င္တာမွန္သမ်ွ ငါရခဲ့တာခ်ည္းပဲ အဲ့ေတာ့ ငါက ဘာကိုေၾကာက္ေနရမွာလဲ ! "Jessica Jung" Where are we? Unicode - တဖက်မှာပိ...
