ყოველი დღე უაზროდ გადის.
სეჰუნი ისევ ლისაზეა გადამკვდარი.
ჯონგინი ისევ სვამს.
თემინი და დანიელი ყოველდღე მასთან არიან რადგან ეშინიათ რაიმე სისულელე არ ჩაიდინოს.
ასე გადის უკვე თვეები.
სეჰუნი მომავლით ცხოვრობს,ჯონგინი კი წარსულის მოგონებებით სულდგმულობს.
ყოველდღე ეხვეწება ღმერთს რომ მან ყველაფერი გაიხსენოს და ყველაფერი ძველებურად იყოს.
-ლისას ცოლად რომ მოვიყვან...-გააწყვეტინა დანიელმა.
-ვერ მოიყვან!
-რას ქვია "ვერ"?!
-სეჰუნ სხვაზე ხარ შენ დანიშნული!
-დაიცა ვისზე?!
-ჯონგინზე! სანამ ავარია მოხდებოდა ერთი კვირით ადრე დაინიშნეთ!
-ამის დედაც...
-ვიცი შენი ბრალი არ არის ის რომ ამნეზია გაქვს მაგრამ...იცი რაა?! ახლა შენ კიარა ჩემი საუკეთესო მეგობარი მეცოდება...შენ რა გიჭირს გააგრძელებ ცხოვრებას...მაგრამ ის?! მხოლოდ წარსულით ცხოვრობს...ფეხებზე ჰკიდია ხვალ მოკვდება თუ ზეგ თუ ასი წლის შემდეგ...თავად მითხრა რომ აწი სიცოცხლეს ვეღარ გააგრძელებს...მე და თემინი ვცდილობთ,გავაგებინოთ,რომ სიცოცხლე გააგრძელოს...მაგრამ არა! თავის თავში ჩაიკეტა და ახლა შენი და მისი ყოფილი საძინებლიდან აღარ გამოდის...არ ბანაობს,არ ჭამს...ზის თან ღმერთს ევედრება და თან სვავს...მიდი გაერთე შენ! იარე კლუბებში...შენ რა გგონია მაგ ლისას უყვარხარ?!
-დანიელ შეწყვიტე!-ყვირის ქალი.
-რატომ დედა?!
-გაეთრიე აქედან!
-კარგი...მე ვცდილობ გავახსენო მას წარსული და დავაბრუნო იმ ადამიანთან,ვისთან ერთადაც აპირებდა რომ ეცხოვრა სიკვდილის შემდეგაც კი.
-მე ერთი კვირით ჯონგინთან ვიქნები.აბა ნახვამდის და სეჰუნ იფიქრე კარგად იქნებ რამე გაგახსენდეს.
_______________________________________
-ლისა, ყველაფერი რიგზეა?!
-დიახ ბატონო,არაფერი გახსენებია და ჩემ ცოლად მოყვანას აპირებს.-გაეცინა გოგოს.
-იდეალურია...მაგრამ მისი ძმა ნერვებს მიშლის.
-მეც და მგონი ერთი კვირით მოვიშორეთ...
