-მინჰო გეყოფა!-დაიყვირა თემინმა.
-რა გჭირს?!
-არ შემიძლია...-ტირილი დაიწყო და მოწყვეტით დაეცა იატაკზე.
-პატარავ...რა გჭირს?! რამე არ ვიცი?!-მინჰოც მაშინვე მოეხვია სხეულს.
-შეიძლება უბრალოდ ჩამეხუტო და ასე დავიძინოთ?
-რათქმაუნდა.-თემინი წამოაყენა და ფრთხილად გახადა ტანსაცმელი,შემდრგ თავისი დიდი ზედა ჩააცვა და საწოლში ჩააიწვინა.
-ჩემთან მოდი!
-დაიცადე,გავიხადო.-მინჰოც მალევე მიუწვა პატარას და ასე ჩახუტებულებს ჩაეძინათ.
ამ დროს ქაი რას აკეთებდა?!
იწვა მისი და სეჰუნის საწოლზე,ათვალიერებდა ფოტოებს და ტიროდა...ჰო ტიროდა.
ქაისთვის ტირილი ადრე ძალზედ უჩვეულო იყო...მაგრამ ახლა?! ახლა მისთვის ეს ჩვეულებრივი გახდა.
ყოველ ღამე ასე წევს,წარმოიდგენს სეჰუნს და ტირის,ტირის იქამდე სანამ ცრემლი არ გაუშრება და არ ჩაეძინება.
ნუთუ ესე უნდა მომხდარიყო ყველაფერი?!
სეჰუნი...სეჰუნიც ამ წამს ცუდად გრძნობს თავს.
წევს და ცდილობს რაიმე გაიხსენოს...მაგრამ უშედეგოდ.
არაფერი გამოსდის და ეს ტანჯავს მას.
________________________________________
-ქაი სად ხააარ?
-სამზარეულოში ვარ მინჰო!
-აჰ...ჰო ისა,დანიელი სადაა.
-აქ ვარ!-მობეზრებით ახედა მის გვერძე მჯდომმა.
-უი ვერ დაგინახე -ჩაეცინა.
-მოკლედ,დღეს წავალ განყოფილებაში და ჩემს გუნდთან ერთად ყველაფერს გავაკეთებ რომ ლისა დავაპატიმროთ.
-როგორ უნდა გადაგიხადო მადლობა არ ვიცი...
-ქაი მისმინე შენ უკვე იმით გადამიხადე მადლობა ამ ლისაზე რომ მომიყევით,რომ არა თქვენ მას ვერ დავიჭერდი.ახლა წავედი.-თემინს უცებ აკოცა და სახლიდან გავარდა.
-ეს რა იყო...
-კოცნა...
-ეგ მეც დავინახე!
