BadBoy Friend *voltooid*

Epiloog

'Iets zegt me dat dat niet de enige reden is', zegt mijn vader. Ik kijk naar Niels en hij schud zijn hoofd. 'Niet doen ik kan wachten', zegt hij. Ik kijk terug naar mijn vader en hij heeft een grijns op zijn gezicht. 'Nee dat is het niet'. Ik zucht en pak Niels zijn hand vast. 'Niels en ik zijn samen', zeg ik opgelucht. Ik ben blij dat ik dat kan zeggen. Niels is iets minder blij. 'Waarom doe je dit nou, ik had gewoon kunnen wachten'. 'Maar ik niet', zeg ik en kijk hem aan. 'Kijk dat wil ik zien', zegt mijn vader: 'Ik heb hier op gewacht. Gewacht tot je die regel niet meer zo serieus zou nemen'. Ik kijk mijn vader verbaast aan. 'Wat. Ik moest gewoon tegen je ingaan en dan was het goed', zeg ik. Hij knikt. 'o al die jongens die ik heb laten schieten', zeg ik voor de grap. Niels kijkt me met een frons aan. Ik grinnik en sta op. 'Bedankt', zeg ik tegen mijn vader en geef hem een knuffel. 'Je moet doen wat je zelf wil, maar wel voorzichtig zijn, niet elke jongen is zo goed als Niels'. Ik glimlach en kijk naar Niels. Hij staat ook op en ik pak zijn hand. We lopen de kamer uit, de trap op naar mijn kamer. We gaan op mijn bed zitten. 'Ik kan niet geloven dat je het gezegd hebt en er mee weg bent gekomen', zegt Niels. 'Ja, ik kon het ook niet langer meer verbergen'. Ik laat me achterover op bed vallen. Niels gaat ook liggen en ik draai mijn hoofd naar hem. Ik kijk hem aan en glimlach. 'Ik ben zo blij dat wij vrienden zijn', zeg ik. 'Vrienden? Ik dacht toch echt dat we meer waren', zegt hij. Ik grinnik en geef hem een kus. 'We zijn samen en gaan nooit meer van elkaar weg'.