သူမအတြက္လူသားကဲ့သို႔ဟင္းခ်က္ေပးေနတဲ့ ေျမသုန္လႊာကိုေမးေလးေထာက္ရင္းၾကည့္ေနမိသည္.....။ နတ္ဘုရားမသာဆိုတယ္ ဘာလို႔အစြမ္းမသံုးပဲခ်က္ေနရတာလဲ..... စိတ္ထဲေပၚလာတဲ့အေတြးတို႔က ေမးခ်င္ေသာ္လည္းမေမးရဲတဲ့အျဖစ္မို႔ တစ္ေယာက္တည္းသာအေျဖရွာေနသူဧကရီ..... အနားကိုေရာက္ေနတဲ့ျဖဴ လႊတဲ့ဝတ္႐ုံေအာက္က ေျခဖဝါးနုနုကိုေတြ႕လိုက္မွ အေတြးစတို႔ျပတ္ကာေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ စူးရွတဲ့အၾကည့္တို႔နဲ႔ထိပ္တိုက္တိုးေလသည္.....။
" ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနလား..... "
သူမစကားကိုဧကရီနားမလည္.....။
" ဒီပန္းကန္ကို ငါကိုင္ထားတာ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနလား..... "
အခုမွသူမဆိုလိုရင္းကိုသေဘာေပါက္သြားသည္.....။ လက္ထဲကပန္းကန္ကို ဧကရီလွမ္းယူလိုက္ရင္း.....။
" သတိထား !! အပူေလာင္မယ္ "
ေျပာလည္းေျပာ ေစာင္းသြားတဲ့ပန္းကန္ကို လက္နဲ႔ထိန္းလိုက္သည္.....။ သူမကေတာ့ဘယ္လိုေနတယ္မသိ ဧကရီကေတာ့ ေျမသုန္လႊာလက္နဲ႔ထိမိခ်ိန္မွာ တစ္ကိုယ္လံုးကေသြးေတြပူေႏြးကာ မ်က္နွာလည္းရွိန္းတိန္းတိန္းနဲ႔.....။
" ေနမေကာင္းဘူးလား..... မ်က္နွာေတြနီေနသလိုပဲ "
သူမကထိမည္လုပ္ေတာ့ ခုနကခံစားခ်က္ေတာင္မေပ်ာက္ေသးတာ ျမန္ျမန္ေရွာင္လိုက္ရင္း.....။
" ဘာ ဘာ မျဖစ္ပါဘူး..... သုန္ သုန္လည္း နား နားေတာ့ေလ "
မ်က္နွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားေပမယ့္ သူမမဟုတ္တဲ့အတိုင္းျပန္တည္လိုက္ကာ အစိမ္းေရာင္သန္းေနတဲ့စြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္ကိုညြန္ျပျပီး.....။
" ေသာက္လိုက္..... ကုန္ေအာင္ေသာက္..... ငါတို႔ေတြအားနည္းလာရင္စားေနက်..... အဲေဆးျမစ္ကိုနင္စားမွာမဟုတ္မွန္းသိတယ္..... အဲဒါေၾကာင့္က်ိဳထားေပးတာ..... ငါ သြားျပီ "
" ေၾသာ္ အဲေဆးျမစ္အရသာ နည္းနည္းဆိုးမယ္..... "
စံအိမ္ျပင္မထြက္ခင္ေျပာလိုက္တဲ့ သူမစကားေၾကာင့္ ပန္းကန္ထဲကစိမ္းဖန္ဖန္အရည္ကိုၾကည့္ရင္း.....။ မ်က္စိမွိတ္ကာကုန္ေအာင္ေသာက္လိုက္ေတာ့ လည္ေခ်ာင္းထဲဆင္းသြားတဲ့ဒီအရသာ.....။
" ....... "
ဧကရီဘာသံမွမထြက္ တိတ္ဆိတ္စြာရပ္ေန၏..... တစ္မိနစ္ နွစ္မိနစ္ အခုထိလ်ွာေပၚစြဲေနတဲ့ဒီအရသာ..... အေတာ္အဝင္ဆိုးတဲ့အရသာပါလား သူတို႔ေတြဘယ္လိုမ်ားစားတာလဲေနာ္ ဧကရီစိတ္ထဲေတြးရင္းမ်က္ရည္ေတြကက်လာသည္.....။
စီးေတာ္ေလးကိုေခါင္းပြတ္သပ္ျပီး စံအိမ္အျပင္မွာအတူေဆာ့ျပီးေတာ့ ေကာင္းကင္ကိုအတန္ၾကာေျမသုန္လႊာထိုင္ၾကည့္ေန၏.....။ ခဏအၾကာမွာ သူမဝတ္႐ံုစကိုဆြဲလွည့္ရင္း စံအိမ္ထဲသို႔ဝင္လိုက္၏.....။
" ဘာျဖစ္တာလဲ !!! "
စံအိမ္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္း လက္နွစ္ဖက္အုပ္ကာထိုင္ငိုေနတဲ့ ဧကရီကိုေတြ႕ေတာ့ အသံမာမာနဲ႔ေမးရင္း အနားသို႔လာျပီးထိုင္လိုက္ကာ အုပ္ထားတဲ့လက္ကိုသူမလက္နဲ႔ဖယ္ေစျပီး မ်က္နွာကိုဆြဲေမာ့လိုက္၏.....။
" ငါေမးေနတယ္ !!..... ဘာျဖစ္တာလဲ..... ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ ဧကရီ..... ေမးေနတယ္ေလ "
ခက္ထန္ေနတဲ့အသံေၾကာင့္ ငိုထား၍နီရဲေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္ရင္း ေခါင္းျပန္ငံု႔လိုက္ျပီး.....။
" စပ္ စပ္တယ္ အ ရ သာက စပ္ျပီးး ခါးးး ေနတာပဲ..... "
တိုးဖြဖြထြက္လာတဲ့အသံေလးေၾကာင့္ သူမရယ္ရမလိုလိုေတာင္ျဖစ္မိသည္.....။ သို႔ေပမယ့္မရယ္ျဖစ္ခဲ့ပါ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ေဆးျမစ္အရသာေတာင္ခံနိုင္ရည္မရွိတဲ့ ဒီလူသားမေလးကို သူမေျပာမျပတတ္တဲ့ခံစားမႈရွိေနျပီ.....။ ငိုေနတဲ့လူသားမေလးကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းရင္း ေက်ာကိုဖြဖြပုတ္ေပးေနလိုက္သည္.....။
႐ႈိက္သံမၾကားေတာ့၍ ရင္ခြင္ထဲကသူမေလးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလျပီ.....။ အသာေလးေပြ႕ခ်ီလိုက္ေတာ့ လက္ထဲေပါ့ပါးစြာပါလာတဲ့သူမကိုယ္လံုးေလး..... ေျမသုန္လႊာတစ္ခ်က္ျပံဳးရင္း ကုတင္ေပၚကိုအသာယာခ်လိုက္ကာ သူမပါဝင္လွဲလိုက္ျပီး ေဘးတစ္ေစာင္းေလးေနကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ဧကရီမ်က္နွာေလးကိုအနီးကပ္ၾကည့္ေနလိုက္၏.....။
" နင္ မငိုနဲ႔..... နင္ငိုတာ ငါမၾကိဳက္ဘူး နင္ငိုတာျမင္တိုင္း..... "
ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ မေျခာက္ေသးတဲ့မ်က္ရည္စတို႔ကို လက္နဲ႔အသာယာသုတ္ေပးရင္း အၾကည့္တို႔ကဧကရီႏႈတ္ခမ္းေလးဆီေရာက္သြားခိုက္.....။
ခုန္ေနတဲ့ရင္ကိုလ်စ္လ်ဴ ႐ႈရင္း ကုတင္ထက္ကဆင္းလိုက္ကာ ျခံဳလႊမ္းထားတဲ့ဝတ္႐ံုကို ဧကရီကိုယ္ေပၚလႊမ္းေပးလိုက္ျပီး သူမလည္းကုတင္နဲ႔မနီးမေဝးတစ္ေနရာက သစ္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ခံုရွည္တစ္ခုေပၚထိုင္လိုက္သည္.....။
႐ုိးရွင္းတာၾကိဳက္တဲ့သူမအတြက္ စံအိမ္တစ္ခုလံုးမွာဆန္းျပားတာတစ္ခုမွမရွိ အားလံုးကသစ္ေတြနဲ႔ခ်ည္းသာ နင္းေလ်ွာက္တဲ့ေနရာၾကမ္းျပင္ကလည္း ေျမမႈန္ေတြအျပည့္နဲ႔ေျမသားသက္သက္..... ခံုရွည္ေပၚထိုင္ရင္း ေျမသုန္လႊာမ်က္လႊာတို႔မိွတ္လိုက္သည္.....။
ေနေရာင္တို႔ကသူမစံအိမ္ထဲသို႔ဝင္လာသည္မို႔ မ်က္လံုးကိုဖြင့္လိုက္၏.....။ ေဘးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ထက္မွာဧကရီမရွိ..... စံအိမ္တံခါးကိုအစြမ္းနဲ႔ဆြဲဖြင့္ရင္း စိတ္တို႔ကဧကရီဆီသာေရာက္ေနသည္မို႔ လ်င္ျမန္တဲ့အရွိန္နဲ႔လိုက္ရွာမိေတာ့ ေခၚလာတဲ့ေန႔ကေငးၾကည့္ဖူးတဲ့ပန္းခင္းအလယ္ ဧကရီကိုေတြ႕လိုက္၏.....။
ထိုေတာ့မွသာ တြန္႔ခ်ိဳးထားတဲ့မ်က္ခံုးေလးတို႔ အလိုလိုေျပေလ်ာ့သြားရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ပန္းခူးေနတဲ့ဧကရီကို ေျမသုန္လႊာရပ္ၾကည့္ေနလိုက္သည္.....။
သူမကိုေတြ႕သြားသည္ထင္ ပန္းခင္းအလယ္ကေန သူမကိုလက္ျပေနတဲ့လူသားမေလးကို ၾကည့္ရင္းျပံဳးလိုက္ကာ တစ္လွမ္းခ်င္းပန္းခင္းဆီလွမ္းသြားလိုက္၏.....။ မည္သူ႔ကိုမ်ွေပးမထိခဲ့တ့ဲပန္းခင္းက အခုေတာ့ဒီလူသားမေလးခူးေနတာ ျပံဳးျပီးၾကည့္ေနမိတဲ့မိမိကိုယ္ကို အ့ံၾသေနမိသည္.....။
...............................................................
လူသားကမာၻကျပန္ေရာက္ကတည္းက သူမကိုမေတြ႕ရေသး..... ခါတိုင္းေတြဆို ျပန္ေရာက္လာတိုင္းေတြ႕ေနက်က အခုမွထူးထူးဆန္းဆန္းေရွာင္ေနသလို..... ေနေရာင္ဆန္းကိုလိုက္ရွာေနတဲ့ ေသာ္တာမြန္းဆီကို ေငြေရာင္ဝတ္စံုနဲ႔နတ္ဘုရားမအငယ္တစ္ေယာက္ေရာက္လာကာ ဦးညြတ္လိုက္ရင္းေသာ္တာမြန္းနားနားကိုကပ္ျပီး တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္တဲ့စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ မ်က္နွာကဖံုးမရေအာင္အမ်က္ေဒါသတို႔ကမ်က္ဝန္းတြင္ထပ္ဟပ္လ်က္..... မ်က္ဝန္းအိမ္တစ္ခုလံုးေငြေရာင္သန္းသြားတာက သူမေဒါသတို႔ထိန္းမရတဲ့အခါ၌သာျဖစ္တတ္သည္.....။
BẠN ĐANG ĐỌC
လွမ်းတယ်ဧကရီ ( Z + U ) ©
Viễn tưởngဘဝချင်းမတူတဲ့နတ်ဘုရားမတစ်ပါးနဲ့ချစ်ကြိုးသွယ်ခဲ့တဲ့ လူသားမိန်းကလေးဧကရီ.....
