Younes:
"Vieze flikker dat je bent! Je bedriegt haar. Ze kocht een auto voor je en dan flik je haar dit? Als het maar goed komt met haar. Wegwezen! Maakt dat je wegkomt!". Schreeuwt Karima huilend in mijn gezicht. We staan nu in de wachtkamer van het ziekenhuis. Farah ligt binnen. We weten nog steeds niet wat er met haar aan de hand is.
"Heb je me niet gehoord?! WEG HIER!". Mourad kalmeert haar. "Het beter als je gaat. Je bent hier niet welkom". Zegt hij. "ERUIT". Schreeuwt Karima. "Ga nu". Zegt Mourad. Hij kijkt me met een gevaarlijke blik aan. Ik draai me om en ik loop rustig weg. "Hoe kon hij haar dit aandoen Anass?". Hoor ik Chaimae huilend zeggen.
Ik zie de dokter uit haar kamer lopen en ik loop meteen naar hem toe. "Wat is er aan de hand met Farah?! Dokter alsjeblieft!". Zegt Karima. "Tja hoe zal ik dit beginnen? Door de klap heeft ze gescheurde eierstokken. We moesten haar baarmoeder weghalen. Het spijt me". Zegt hij. Hij wilt weglopen. "Wacht! Maar wat houd dat in dan?". Vraag ik. Karima kijkt me boos aan. "DAT ZE LATER GEEN KINDEREN MEER KAN KRIJGEN DOOR JOU!". Schreeuwt ze. Ik slik. "Nee! Ze is pas 19". Zegt Chaimae huilend en ze valt in de armen van Anass.
Farah:
"Farah dit had je vroeger ook al. Die blinde woede". Zegt Karima tegen me. Ik moet 3 weken uitrusten voor ik helemaal herstel. "Ja dat kan zo niet langer". Zegt Chaimae. "Ik weet het". Zeg ik met een zucht erachteraan. Ik kan mijn woede gewoon niet beheersen. "Farah?". Horen we. Het is Younes. De meiden staan op en ze willen hem wegsturen. "Nee jullie moeten me met hem laten praten. Alsjeblieft. Ik wil alleen weten waarom". Zeg ik smekend. "Weet je Farah". Begint Chaimae. "Soms weten mannen niet waarom en dan liegen ze alles bij elkaar". Ik zucht. "Kun je hem gaan halen voor me?". Vraag ik en ik rol met mijn ogen. Chaimae loopt de kamer uit. "Farah hij liegt je alleen voor. Hij heeft vast gewoon geld nodig. Dat hij maar bij die hoer gaat bedelen-". Zegt ze boos. Ik geef haar een teken van dat ze stil moet zijn omdat younes achter haar staat. "Laat ons even alleen oke?". Zeg ik. "Is goed maar we blijven voor de deur staan". Zegt Karima en ze geeft me een waarschuwende blik. "Prima". Zeg ik dan maar. Ze lopen de kamer uit.
Younes sluit de deur achter zich en hij begint met praten. "Het spijt me zo schat, ik weet niet waarom ik bij haar was. Ze betekent niet voor me. Helemaal niks. Het was maar seks". Zegt hij. En daar gaan we weer. Hoe vaak heeft een vrouw deze onzin al gehoord. "Ik voelde me echt rot. Ik hou van jou. Alleen van jou. Ik kan niet zonder je. Ik heb je nodig. Het spijt me. Het spijt me zo. Ik zal het nooit meer doen". Zegt hij en hij kijkt naar beneden. Ik veeg mijn tranen weg. "Vergeef me alsjeblieft". Hij laat een traan vallen. Ik veeg hem weg. "Het is je vergeven Younes". Zeg ik met een brok in mijn keel. Ik heb een zwak voor hem.
Weken later:
We lopen hand in hand langs het water. Het is nu om precies te zijn 14:38. We hebben net geluncht en we zijn nu aan het lopen.
We praten een beetje totdat hij mijn hand loslaat en naar een bankje toeloopt. Hij gaat zitten met zijn ellebogen gesteund op zijn been en zijn handen voor z'n gezicht. Ik ga naast hem zitten. "He wat is er?". Vraag ik bezorgd. Hij zucht. "Ik mag niet meer studeren". Hij kijkt naar beneden. Ik kijk hem verbaasd aan. "Ik heb geen geld en ik krijg geen studieleningen meer dus tja het is te laat". Zegt hij. Ik kijk voor me uit en ik zucht. "Hoeveel kost het?". Vraag ik met een zucht. Ja je hoort het goed. Maak ik wel de goede keuze om de rest van zijn studie te betalen? Ja toch? Ik probeer hem gewoon te helpen. Hij is tenslotte ook mijn vriendje. Hij kijkt me tranen in z'n ogen. Ik weet dat dat nep is maar ik laat het zitten. "Zeker weten?". Vraagt hij. Ik wrijf met mijn hand over zijn rug. Ik knik. Hij leunt met zijn hoofd op mijn schouder.
325.261 -73.467 = 251.793
Ik betaal zijn studie en we lopen naar buiten. "Ik ben je zo dankbaar Farah". Hij gaat op zijn knieën. "Ik weet het, ik heb geen ring voor je maar deze armband is tijdelijk. Op een dag krijg je drie diamanten van me. Deze armband staat voor onze liefde". Ik barst in tranen uit. "Ja!! Ja ik wil!". Roep ik uit. Ik hoor het mezelf zeggen. Hij maakt de armband vast om mijn pols. Ik leg mijn handen op zijn gezicht en ik zoen hem inning.
Thuis aangekomen:
Ik kom blij aan. Thuis
staan mijn zussen al op me te wachten. "Hij bedroog je en dat werd bijna je dood. Wat gebeurt er de volgende keer?". Zegt Karima. "Er komt geen-". Karima onderbreekt me. "Die komt er wel. Die man deugt niet. Wil je nu opeens met hem gaan trouwen?! Dat laat ik niet toe! Als je met hem trouwt ben ik er niet bij! Echt niet!". Roept ze boos naar me. Ik kijk haar wanhopig aan. "Chaimae?". "Farah, Karima heeft gelijk. Wie weet wat er volgende keer met je gebeurt". Zegt ze en ze gunt me een korte glimlach. Ik kijk hun boos aan en ik ren naar boven.
