Farah:
We staan bij de gemeente. Alleen younes en ik. En een 2 vrienden van younes. Gelukkig is mijn beste vriendin Imane er ook. Ze vind ons een prachtkoppel.
Younes zet zijn handtekening en daarna ik. Nu is het officieel. We zijn al islamitisch getrouwd. Mijn zussen zijn er niet eens om me te steunen. Ik zie de lege stoelen waar ze hadden moeten zitten. Ik veeg snel een traan weg voordat iemand me ziet.
...........
De jaren vlogen voor bij. Het idee dat ik geen kinderen kan krijgen is verschrikkelijk. Ik kan het gewoon nog steeds niet geloven. Ik droomde er altijd van. Een kleine ik. Maar nu kan dat gewoon niet meer.
Younes en ik wonen samen in mijn moeders huis. Mijn zussen zijn het huis toch al uit. Ik irriteer me soms dood aan Younes. Hij gebruikt mijn geld steeds weer als hij het nodig had. Materiaal voor zijn batterij. En het ergste is... het geld raakte op. Zijn aardigheid verdween tegenover mij. Zijn geduld. Ik gaf hem papieren van de rekening. "Dit moet je zien Younes. Ik maak me zorgen". Zeg ik. "Klopt dit wel?". Vraagt hij doodnormaal. "Ja Younes". Zeg ik een beetje boos. "Teringzooi. Ik zal proberen een baan te zoeken schat". Zegt hij. Ik kijk hem droog aan. Proberen? Hoe durft hij?
"Het wordt lastig, de baan, mijn studie, mijn project. Ik weet het niet". Zegt hij. Oke nu word ik echt een beetje pissig. "Ik zal het proberen schat echt waar". Zegt hij. Ik zucht. Om een of andere reden glimlach ik gewoon. "Ik heb gewoon wat meer tijd nodig". Ik knik maar.
Younes:
Ik sta voor het bedrijf wat eigenlijk zou moeten investeren in mijn batterij. Ik wacht al jaren. Ik kijk naar het nieuws en zie dat ze iemand een baan geven. Ik sta in mijn pak voor het bedrijf. "Mevrouw Foressen?". Zeg ik onzeker. "Ja?". Ik glimlach. "Ik ben Younes Massoudi". Ze kijkt me droog aan. "Ik weet wie je bent. Stop met bellen en brieven schrijven. Zo word je er niet uitgepikt. Het is willekeurig". Zegt ze en ze wilt weglopen. "Weet ik maar kunt u gewoon-". Ik stop met praten want ze is al naar binnen gelopen.
Farah:
Mijn beste vriendin Imane hielp me aan een baan als assistent. "Dit moet morgenvroeg af Farah". Zegt ze. "Imane". Zeg ik met een zucht. "Sorry, overwerken betaalt goed". Zegt ze met een glimlach en ze loopt weg. Ik heb 2 banen. 's Avonds maakte ik kantoren schoon. Beter dan dat ik mijn zussen om hulp moest vragen. Ik moet het nog een jaar volhouden. Ik dacht: hard werken. Younes houdt van je.
Thuis aangekomen zie ik alle lichten aan. Er liggen kabels dwars door het huis in. Ik zucht. "Younes". Hij kijkt me blij aan. "Schatje!". Roept hij blij. "Younes alle lichten in het huis zijn aan. Denk aan de energierekening". Zeg ik. "Dat hoeft niet schat, mijn batterij verlicht het hele huis!". Roept hij. "Heb je met een elektricien overlegt?". Vraag ik en ik sla mijn armen over elkaar. "Waarom?". Antwoord hij. Ineens gaan alle lichten uit. Ze schieten kapot. "Omgg!!". Roep ik. Het hele huis is donker nu. "Sorry". Zegt Younes ongemakkelijk.
Door dit is alle bedrading doorgebrand. "Het was bijna gelukt". Zegt hij.
De reparatiekosten waren €37.988. Daar gaat al het geld weer. We stonden rood. "Verder is er niets kapot". Zegt Younes en hij kijkt om zich heen.
Paar dagen later:
Toen brak de dag aan. Younes is geslaagd!! Ik ben zo blij voor hem. Hopelijk gaat ons leven nu veranderen. Dat alle zorgen eindelijk voorbij. Ik loop naar hem toe en ik geef hem een dikke knuffel. "Gefeliciteerd schat". Roep ik blij.
Hij had 3 sollicitatie gesprekken. Met startsalaris 150.000 euro. Maar geluk is ons nooit gegund. "Drie afwijzingen?! Ze hebben jou uitgenodigd". Roep ik boos.
Hij gaat zitten. "Toen ik 15 was zat ik in een bende. We hebben de supermarkt overvallen. Ik stond terecht als volwassene en ik heb 2 jaar vast gezeten. Ik heb een strafblad. Dan neemt niemand je aan". Zegt hij en hij kijkt schamend naar beneden. Ik neem een diepe zucht. Ik had zo een behoefte aan een pauze. Gewoon even op adem komen. Ik wilde gewoon dat hij eens voor mij zou zorgen. Maar blijkbaar had hij een strafblad. En daar komt hij nu pas mee? Weer had hij gelogen. "Zo erg is het niet". Zegt hij schouder ophalend. "Weet je ik heb een idee. Mijn batterij is beter dan ooit. Het bedrijf moet gewoon.... Het komt nog wel. Ik stuur brieven. Ik bel zijn secretaresse en ik ga langs. Ik weet het we zijn blut maar als we hypotheek op het huis nemen? Het lukt wel. Kom op Farah het lukt". Zegt hij met tranen. Hij pakt met beide handen mijn gezicht vast. "Geloof in mij het lukt". Ik schud mijn hoofd. "Nee younes het kan ni". Hij onderbreekt me. "Vertrouw me alsjeblieft. Het gaat lukken". Zegt hij. Ik had de indruk dat ik geen keus had. Ik slikte het maar weer. Er was geen weg meer terug. Dus raad een wat ik deed? Mijn moeders huis was afbetaald. Ze liet het voor mij achter. Ze had haar hele leven gewerkt om het te kunnen onderhouden. En wat doe ik? Ik neem een hypotheek. Ik zet mijn handtekening.
